Υπολογίζω χονδρικά ότι από την 04.10.2009 μέχρι σήμερα θα πρέπει ο πρωθυπουργός να έχει εκφωνήσει περί τον 1,5 γραμμένο λόγο ημερησίως κατά μέσο όρο, περιλαμβανομένων των ομιλιών του στο Υπουργικό Συμβούλιο, στα όργανα του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και στη Βουλή. Ίσως και να είναι μικρός ο αριθμός αυτός, αν υπολογίσουμε και τις δευτερολογίες του, οι οποίες είναι...
και αυτές γραμμένες.
Ο λογογράφος του, ή μήπως οι λογογράφοι του, πρέπει να δουλεύει υπερωρίες και να διαθέτει απαράμιλλη ταχύτητα, αχαλίνωτη φαντασία και πλούσιο λεξιλόγιο για να μπορεί κάθε φορά να αντεπεξέλθει στις ανάγκς των περιστάσεων γράφοντας τα ίδια πράγματα με διαφορετικές λέξεις.
Πολλές δε φορές να ανακαλύπτει λέξεις ή φράσεις που γράφουν ιστορία [λεφτά υπάρχουν, αλλάζουμε ή βουλιάζουμε, είμαστε στην εντατική, χάνουμε μέρος της εθνικής κυριαρχίας μας, και τον μισθό μου να δώσω για την πατρίδα, αφέντες στο κεφάλι μου δεν δέχομαι]. Ίσως και να έχει ένα κείμενο με τις βασικές ιδέες της επικοινωνιακής καταστροφολογίας, το οποίο κάθε φορά τροποποιεί κατά τρόπο που να λέγονται τα ίδια πράγμα με άλλες λέξεις, αλλ’ αυτό δεν μειώνει καθόλου την αξία του επίπονου έργου που παράγει αυτός ο άνθρωπος.
Πάντως, πρέπει να ομολογήσω ότι η αξία του καταδεικνύεται από τις δευτερολογίες του πρωθυπουργού, με τις οποίες αυτός απαντά σε άνευ κειμένου τοποθετήσεις των αρχηγών των κομμάτων και μάλιστα με αναφορές σε στοιχεία του παρελθόντος, σε θέσεις που είχαν λάβει παλαιότερα οι ίδιοι αρχηγοί και σε ιστορικά γεγονότα, τα οποία είναι βέβαιον ότι ο πρωθυπουργός αγνοεί. Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις σε λίγα λεπτά μία απάντηση με αρκετές εξυπνάδες της πλάκας για να πάρεις θέση σε σοβαρά και δύσκολα θέματα που θέτουν οι άλλοι κομματικοί αρχηγοί.
Διερωτώμαι, όμως, αν αυτός ο λογογράφος πιστεύει αυτά που γράφει για να διαβάσει ο πρωθυπουργός. Αν τα πιστεύει, πανεύκολα τα γράφει. Αν δεν τα πιστεύει, κινδυνεύει να αποκτήσει διχασμένη προσωπικότητα, πράγμα που επαξίως τον κατατάσσει στον κατάλογο των ασκούντων βαρύ και ανθυγιεινό επάγγελμα.
Η αξία αυτού του λογογράφου φαίνεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι ελάχιστες φορές έχει υποπέσει σε τραγικά σφάλματα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της λέξης «πανθομολογούμενες», την οποίαν έβαλε τον πρωθυπουργό να διαβάσει, με αποτέλεσμα να απαιτηθούν τέσσερις προσπάθειες για να καταφέρει ο πρωθυπουργός να τη διαβάσει σωστά. Ως φαίνεται ο λογογράφος έγραφε μανιωδώς τους επόμενους λόγους, την ώρα που ο πρωθυπουργός εκνευρίστηκε και είπε, απευθυνόμενος στη Βουλή, σε έντονο ύφος ότι θα πρέπει να πάψουν να γελούν με τα κακά ελληνικά του, διότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αναγκάστηκε να καταφύγει στο εξωτερικό δύο φορές λόγω χούντας, εξ ου και –προσθέτω εγώ – δεν είχε επαρκή χρόνο για να κάνει practice.
Αυτό το τελευταίο περί αυτοεξορίας δεν του το είχαν γράψει, διότι ήταν απρόβλεπτο, και δείχνει ότι είναι αδύνατον να αρθρώσει μία σοβαρή κουβέντα, όταν δεν έχει κείμενο μπροστά του. Τα περί αυτοεξορίας, βέβαια, μπορούν να το αντιληφθούν μόνον οι άνω των 50 ετών Έλληνες, οι οποίοι γνωρίζουν πώς «αυτοεξορίστηκε» η οικογένεια Παπανδρέου εν καιρώ χούντας. Για τους νεώτερους είναι μία δήλωση, την οποία μπορούν να εκλάβουν ως σοβαρή και ειλικρινή, όπως εκλαμβάνουν χιλιάδες άλλες δηλώσεις του δυστυχώς. Άσε μας ρε Γιώργο κι’ εσύ κι’ ο Καρχιμάκης σου!
Μακάρι, πάντως, να μπορούσα να είμαι υπερήφανος για έναν πρωθυπουργό που εξυπηρετεί πατριωτικά τα συμφέροντα της χώρας, κι’ ας μην μιλούσε καλά ελληνικά ή και καθόλου ελληνικά. Ακριβώς όπως δεν με ενδιαφέρει τις ώρες τούτες, μολονότι είμαι θιασώτης της ορθής ορθογραφίας, αν η λέξη χρεωκοπία γράφεται με ωμέγα ή με όμικρον. Στις μέρες μας σημασία έχει το περιεχόμενο αυτής της λέξης και όχι ο τρόπος γραφής της. Σάμπως δεν είμαι υπερήφανος για τον Γκάλη, τον Καλάθη, τον Κουτσό και τον Μπάρο; Τι σημασία έχει να δεν μιλούσαν ή δεν μιλούν καλά ή καθόλου ελληνικά; Καλή επιτυχία σήμερα παιδιά!!!
Σωτήριος Καλαμίτσης
Δικηγόρος
