Του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου,Οι υπάλληλοι, με το δίκιο τους, ασχολούνται με το τεράστιο αυτό θέμα που ξαφνικά βρέθηκε μπροστά τους και το οποίο διαλύει τα σχέδιά τους, την προοπτική τους, το μέλλον τους, τις οικογένειές τους.
Συγχρόνως πολλοί αναρωτιούνται:
Αντιλαμβάνεται η Κυβέρνηση τις...
επιπτώσεις του απάνθρωπου αυτού μέτρου;
Αντιλαμβάνεται τι σημαίνει να οδηγήσει μέσα στους επόμενους μήνες χιλιάδες εργαζόμενους στην ανεργία και πάνω από ένα εκατομμύριο περίπου Έλληνες σε απόγνωση;
Έχει συνειδητοποιήσει η Κυβέρνηση ότι στα τέλη του 2011 θα έχουμε επίσημη ανεργία 18% και πραγματική 21%, το δε 2012 θα έχουμε πραγματική ανεργία 27,5% σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της ΓΣΕΕ και ότι σε όλους αυτούς θέλει να προσθέσει και άλλες δεκάδες χιλιάδες γεγονός που θα ξεχειλίσει το ποτήρι της κοινωνικής έκρηξης;
Ή μήπως ποντάρει στο αίσθημα του φθόνου και ότι οι σημερινοί άνεργοι του ιδιωτικού τομέα θα χαρούν αν στις τάξεις τους προστεθούν και άλλες μερικές χιλιάδες ανέργων από τον δημόσιο τομέα;
Δεν αντιλαμβάνονται όσοι επιχαίρουν, ότι όλα στηρίζονται στην αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων και ότι τα χρήματα που δίδει το κράτος για την μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων διαβιβάζονται μέσω της λειτουργίας της αγοράς στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος με την σειρά του μέσω των κερδών του και του ΦΠΑ τροφοδοτεί το Κράτος και συνεχίζεται έτσι η ανακύκλωση των χρημάτων που εκδίδει το Κράτος;
Αλλά υπάρχουν και άλλα καίρια ερωτήματα:
Οι απολυόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι θα πάρουν αποζημίωση;
Θα πάρουν εφ’ άπαξ; Τι σύνταξη θα πάρουν;
Μήπως θα πάρουν σύνταξη βάσει του μειωμένου μισθού της τελευταίας χρονιάς που θα είναι σε εφεδρεία και θα παίρνουν το 60% του κανονικού τους μισθού; Μήπως δηλαδή πάρουν και κατά 60% μειωμένη σύνταξη;
Αντιλαμβάνεται η Κυβέρνηση ότι 30 ή 70 ή 200 χιλιάδες άνθρωποι θα αποτανθούν σε δικηγόρους για να προσφύγουν στην Ελληνική Δικαιοσύνη, όπου 99% θα κερδίσουν τα ασφαλιστικά μέτρα και θα επιστρέψουν στην εργασία τους μέχρι να τελεσιδικήσουν οι δικαστικές αποφάσεις;
Και βεβαίως το μεγάλο ερώτημα που υπάρχει σήμερα στην Ελληνική Κοινωνία: Μπορεί η Κυβέρνηση να πάρει αυτό το μέτρο;
Μπορεί με τις σημερινές συνθήκες να απολύσει 30 ή 70 χιλιάδες εργαζομένους;
Και αν μπορεί, έχει την πολιτική νομιμοποίηση;
Μήπως η Κυβέρνηση θα πέσει μέσα στην Βουλή ή στα πεζοδρόμια της Πανεπιστημίου, αν συνεχίσει την ίδια τακτική;
Και συνεχίζει ο απλός πολίτης να αναρωτιέται: Γιατί δεν φθάνουν στον στόχο, την μείωση δηλαδή του αριθμού των υπηρετούντων στο Δημόσιο, μέσα από την πλήρη απαγόρευση των προσλήψεων για μία πενταετία, όταν είναι γνωστό ότι περίπου 30 εως 50 χιλιάδες υπάλληλοι συνταξιοδοτούνται ετησίως και με ένα καινούριο έκτακτο συνταξιοδοτικό καθεστώς;
Διότι είναι γνωστό ότι το 2010 το δημόσιο προχώρησε σε προσλήψεις πάσης φύσεως που φθάνουν στο ύψος των 25 χιλιάδων!
Και αν αυτοί οι δεκάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι που προσλαμβάνονται κάθε χρόνο, μαζί με τους νομίμως συνταξιοδοτούμενους δεν είναι αρκετοί για να λύσουν το πρόβλημα, γιατί δεν επαναφέρουν για 1-2 χρόνια το συνταξιοδοτικό καθεστώς που υπήρχε πριν από τους τελευταίους ασφαλιστικούς νόμους βάσει των οποίων ανέβηκαν τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης;
Διότι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια το τραγελαφικό από την μία να αυξάνονται τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης για να «σώσουμε» τα Ασφαλιστικά Ταμεία και από την άλλη μέσω της «εφεδρείας – απόλυσης» να μειώνονται τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης για να «σώσουμε» το Δημόσιο και να οδηγήσουμε σε κατάρρευση τα Ασφαλιστικά Ταμεία!…
Προσωπικά πιστεύω ότι αφού η Κυβέρνηση επιμένει στο παράλογο αυτό αντικοινωνικό μέτρο της «εφεδρείας – απόλυσης», η αντιπολίτευση πρέπει να εκπονήσει τάχιστα μία μελέτη όπου να αποδεικνύεται ότι μέσα από την μη πρόσληψη έστω και ενός δημοσίου υπαλλήλου την ερχόμενη πενταετία, με εσωτερικές μετακινήσεις και μετατάξεις υπαλλήλων στον Δημόσιο τομέα, στα ΝΠΙΔ και στις ΔΕΚΟ και με πρόσκαιρη μείωση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης, επιτυγχάνεται το ποθούμενο αποτέλεσμα, που είναι ακριβώς η μείωση του αριθμού των υπηρετούντων στον Δημόσιο τομέα, χωρίς να προχωρήσει η Κυβέρνηση στο απάνθρωπο μέτρο της «εφεδρείας – απόλυσης».
Ας αποδείξουν όσο γίνεται πιο γρήγορα, ότι υπάρχει και άλλος δρόμος.»
