ώρα κρίσης, θα προτιμούσαν να οδηγηθούμε στη δραχμή. Για να συνεχίσουν να «κυβερνούν» ανενόχλητοι...
Κάποιοι μπορεί να σκέπτονται ότι ο όρος «δοσίλογος» είναι βαρύς. Και πως μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την πράξη της ναρκοθέτησης οποιασδήποτε προσπάθειας για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των ξένων αγορών στην ελληνική Οικονομία; Πιστεύουν ότι κάνουν το σωστό, αλλά αυτό δεν τους απαλλάσσει από τις βαρύτατες ευθύνες που έχουν.
Για να μην διώξουν 100.000 δημοσίους υπαλλήλους, προτιμούν να οδηγήσουν μία ολόκληρη χώρα στη σφαγή και ένα έθνος στον αφανισμό; Είναι ο ορισμός της προδοσίας. Για να διατηρήσουν οι ίδιοι το δικαίωμα της διαχείρισης ενός παμφάγου και σπάταλου κράτους, προτιμούν να θέσουν υπό αμφισβήτηση το μέλλον δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων.
Δεν έχουν ψυχή 100.000 άνθρωποι; Ασφαλώς και έχουν! Θα μπορούσαν να ξεκινήσουν απ’ όσους ρουσφετολογικά εισήλθαν στο δημόσιο τομέα τα τελευταία 5 χρόνια και μάλιστα παρακάμπτοντας τις διαδικασίες του ΑΣΕΠ. Επίσης, να στείλουν στα σπίτια τους φίλους και συγγενείς που «φόρτωσαν» στον κρατικό προϋπολογισμό, διορίζοντάς τους στη Βουλή.
Είναι σαφές αυτό που λέμε και ας μην ξεκινήσουν πράσινοι και γαλάζιοι τα κροκοδείλια δάκρυα. Είναι τα δικά τους παιδιά που τα βόλεψαν όπως - όπως σε βάρος όλων των άλλων παιδιών. Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με το παρακράτος των κομματικών και ας κάνουμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε από την αρχή. Αν τους διώχναμε από την αρχή δεν θα είχαμε φτάσει εδώ που φτάσαμε. Δεν θα είχαν οδηγηθεί στη σφαγή εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικοί υπάλληλοι και στα όρια της εξαθλίωσης οι συνταξιούχοι. Για να προστατεύσουν τα δικά τους παιδιά οδήγησαν μία ολόκληρη κοινωνία στο γκρεμό. Για να εξασφαλίσουν το δικό τους μέλλον είναι έτοιμοι να πετάξουν το δικό μας στα σκουπίδια.
Είναι ψεύτες. Σε τέτοιο βαθμό που δεν υπάρχει σήμερα Eυρωπαίος αξιωματούχος που να τους εμπιστεύεται. Από την πρώτη στιγμή είχαμε επισημάνει ότι δεν ήταν η τρόικα αυτή που ζητούσε συνεχώς νέα μέτρα. Η τρόικα ζήτησε αποτελεσματικότητα, ζήτησε περιορισμό της σπατάλης του δημοσίου και καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Οι δικοί μας επέλεξαν έναν τρίτο δρόμο, την άγρια φορολόγηση των πολιτών. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά χρέωσαν τη δική τους ανικανότητα στην τρόικα.
Δεν είναι ότι δεν μπορούν. Δεν θέλουν να περιορίσουν τις σπατάλες τους δημοσίου. Δεν θέλουν να περιορίσουν τον «κύκλο εργασιών» της επιχείρησης που διευθύνουν. Ακόμη κι αν η δραστηριότητα αυτή παράγει καθαρή ζημία...
Δυστυχώς, δεν έχουμε πολλές ελπίδες. Είναι ανίκανοι, είναι και επικίνδυνοι. Θα προτιμήσουν να βυθίσουν το πλοίο με την βοήθεια των υποτακτικών του από το χάσουν τα προνόμια της εξουσίας τους...
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
