Το πλήρες κείμενο της ομιλίας Netanyahu στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ*

Ο Πρωθυπουργός Benjamin Netanyahu μιλά στην 66η σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών μετά την ομιλία του Παλαιστίνιου Προέδρου Mahmoud Abbas:
Κυρίες και κύριοι, το Ισραήλ έτεινε χείρα ειρήνης από τη στιγμή που ιδρύθηκε πριν από 63 χρόνια. Εκ
μέρους του Ισραήλ και του Εβραϊκού λαού, τείνω προσωπικά χείρα και πάλι σήμερα. Τείνω χείρα στους λαούς της Αιγύπτου και της Ιορδανίας, με ανανεωμένο αίσθημα φιλίας προς τους γείτονες με τους οποίους έχουμε συνάψει ειρήνη. Τείνω χείρα στο λαό της Τουρκίας με σεβασμό και καλή θέληση. Τείνω χείρα στους λαούς της Λιβύης και της Τυνησίας με θαυμασμό για όσους προσπαθούν να οικοδομήσουν ένα δημοκρατικό μέλλον. Τείνω χείρα στους άλλους λαούς της Βόρειας Αφρικής και της Αραβικής Χερσονήσου με τους οποίους θέλουμε να σφυρηλατήσουμε ένα νέο ξεκίνημα. Τείνω χείρα στους λαούς της Συρίας, του Λιβάνου και του Ιράν με δέος για το θάρρος όσων αγωνίζονται κατά της βίαιης καταστολής.

Αλλά, κυρίως, τείνω χείρα στον Παλαιστινιακό λαό με τον οποίο επιδιώκουμε μια δίκαιη και διαρκή ειρήνη.

Κυρίες και κύριοι, στο Ισραήλ, η ελπίδα μας για ειρήνη δεν σβήνει ποτέ. Οι επιστήμονες, οι γιατροί, οι εφευρέτες μας χρησιμοποιούν την ευφυΐα τους για να βελτιώσουν τον κόσμο του αύριο. Οι καλλιτέχνες μας, οι συγγραφείς μας εμπλουτίζουν την πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας. Βέβαια, ξέρω ότι αυτή δεν είναι ακριβώς η εικόνα του Ισραήλ που παρουσιάζεται συχνά σ’ αυτήν την αίθουσα. Στο κάτω-κάτω, ήταν εδώ το 1975 που η μακραίωνη επιθυμία του λαού μου για αποκατάσταση της εθνικής μας ζωής στην αρχαία βιβλική πατρίδα μας χαρακτηρίστηκε τότε - στιγματίστηκε μάλλον - επονείδιστα ως ρατσισμός. Και ήταν εδώ το 1980, ακριβώς εδώ, που η ιστορική συμφωνία ειρήνης μεταξύ του Ισραήλ και της Αιγύπτου δεν εγκωμιάστηκε αλλά καταγγέλθηκε! Και είναι εδώ που, χρόνο με το χρόνο, το Ισραήλ ξεχωρίζεται άδικα για να καταδικαστεί. Έχει ξεχωριστεί για καταδίκη πιο συχνά από ό, τι όλα τα υπόλοιπα κράτη μαζί. Είκοσι ένα από τα 27 ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης καταδικάζουν το Ισραήλ - τη μόνη πραγματική δημοκρατία στη Μέση Ανατολή.

Λοιπόν, αυτό είναι ένα ατυχές κομμάτι του θεσμού του ΟΗΕ. Είναι το - το θέατρο του παραλόγου. Δεν απορρίπτει απλώς το Ισραήλ ως τον κακό της υπόθεσης. Δίνει συχνά πρωταγωνιστικό ρόλο σε πραγματικούς κακοποιούς: η Λιβύη του Καντάφι προήδρευσε της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τ’ Ανθρώπινα Δικαιώματα. Το Ιράκ του Σαντάμ ήταν επικεφαλής της Επιτροπής του ΟΗΕ για τον Αφοπλισμό.

Θα μπορούσε κανείς να πει: Αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Λοιπόν, να τι συμβαίνει τώρα - αυτή τη στιγμή, σήμερα. Ο ελεγχόμενος από τη Hezbollah Λίβανος προεδρεύει σήμερα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι μια τρομοκρατική οργάνωση προεδρεύει του οργανισμού που είναι επιφορτισμένος με την εγγύηση της παγκόσμιας ασφάλειας.

Δεν είναι δυνατόν να σκεφτεί κανείς κάτι τέτοιο.

Οπότε εδώ, στα Ηνωμένα Έθνη, αυτόματες πλειοψηφίες μπορούν ν’ αποφασίσουν τα πάντα. Μπορούν ν’ αποφασίσουν ότι ο ήλιος δύει στην ανατολή ή ανατέλλει στη δύση. Νομίζω ότι το πρώτο έχει ήδη προκαθοριστεί. Μπορούν όμως και ν’ αποφασίσουν – το έχουν ήδη αποφασίσει - ότι το Δυτικό Τείχος της Ιερουσαλήμ, ο ιερότερος τόπος του Ιουδαϊσμού, είναι κατεχόμενο Παλαιστινιακό έδαφος.

Κι όμως, ακόμα κι εδώ στη Γενική Συνέλευση, η αλήθεια μπορεί μερικές φορές να υπερισχύσει. Το 1984 οπότε και διορίστηκα πρέσβης του Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη, επισκέφθηκα το μεγάλο ραβίνο του Lubavich. Μου είπε – και, κυρίες και κύριοι, δεν θέλω κάποιος από εσάς να προσβληθεί καθώς από την προσωπική εμπειρία μου εδώ γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλοί έντιμοι άνδρες και γυναίκες, πολλοί ικανοί και αξιοπρεπείς άνθρωποι που υπηρετούν τις χώρες τους - αλλά αυτό είναι που μου είπε ο ραβίνος. Μου είπε, θα υπηρετήσεις σ’ έναν οργανισμό με πολλά ψέματα. Και μετά είπε, να θυμάσαι ότι ακόμα και στο πιο σκοτεινό μέρος, το φως από ένα και μόνο κερί μπορεί να φανεί από μακριά.

Σήμερα ελπίζω ότι το φως της αλήθειας θα λάμψει, έστω και για λίγα λεπτά, σε μια αίθουσα που υπήρξε για πάρα πολύ καιρό ένα σκοτεινό μέρος για τη χώρα μου. Ως Πρωθυπουργός του Ισραήλ, δεν ήρθα εδώ για ν’ αποσπάσω χειροκροτήματα. Ήρθα εδώ για να πω την αλήθεια. (επευφημίες, χειροκροτήματα) Η αλήθεια είναι - η αλήθεια είναι ότι το Ισραήλ θέλει ειρήνη. Η αλήθεια είναι ότι εγώ θέλω ειρήνη. Η αλήθεια είναι ότι πάντα στη Μέση Ανατολή - αλλά ιδιαίτερα σ’ αυτές τις ταραγμένες μέρες - η ειρήνη πρέπει να βασίζεται στην ασφάλεια. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε ν’ αποκτήσουμε ειρήνη μέσα από τα ψηφίσματα του ΟΗΕ αλλά μόνο μέσα από απευθείας διαπραγματεύσεις μεταξύ των πλευρών. Η αλήθεια είναι ότι, μέχρι τώρα, οι Παλαιστίνιοι έχουν αρνηθεί να διαπραγματευτούν. Η αλήθεια είναι ότι το Ισραήλ θέλει ειρήνη μ’ ένα Παλαιστινιακό κράτος αλλά οι Παλαιστίνιοι θέλουν ένα κράτος χωρίς ειρήνη. Και η αλήθεια είναι ότι δεν πρέπει ν’ αφήσετε να συμβεί κάτι τέτοιο.

Κυρίες και κύριοι, όταν ήρθα εδώ για πρώτη φορά πριν από 27 χρόνια, ο κόσμος ήταν μοιρασμένος μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Από τότε, ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε, μεγάλοι πολιτισμοί ξύπνησαν από αιώνες λήθαργου, εκατοντάδες εκατομμύρια ξέφυγαν από τη φτώχεια, αμέτρητοι άλλοι είναι έτοιμοι ν’ ακολουθήσουν και το αξιοσημείωτο είναι ότι, μέχρι στιγμής, αυτή η μνημειώδης ιστορική αλλαγή έχει γίνει σε μεγάλο βαθμό ειρηνικά. Ωστόσο, μια κακοήθεια αναπτύσσεται τώρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης που απειλεί την ειρήνη όλων. Δεν επιδιώκει ν’ απελευθερώσει αλλά να υποδουλώσει, δεν επιδιώκει να οικοδομήσει αλλά να καταστρέψει.

Αυτή η κακοήθεια είναι το μαχητικό Ισλάμ. Καλύπτεται κάτω από το μανδύα μιας μεγάλης πίστης, ωστόσο, δολοφονεί Εβραίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους εξίσου με ασυγχώρητη αμεροληψία. Στις 11 Σεπτεμβρίου σκότωσε χιλιάδες Αμερικανούς και άφησε τους δίδυμους πύργους σε συντρίμμια που σιγόκαιγαν. Χθες το βράδυ κατέθεσα στεφάνι στο μνημείο της 11ης Σεπτεμβρίου. Ήταν βαθιά συγκινητικό. Καθώς όμως πήγαινα εκεί, ένα πράγμα ηχούσε στο μυαλό μου: τα εξωφρενικά λόγια του Ιρανού Προέδρου απ’ αυτό το βήμα χθες. Υπαινίχθηκε ότι η 11η Σεπτεμβρίου ήταν μια Αμερικανική συνωμοσία. Μερικοί από σας φύγατε απ’ την αίθουσα. Έπρεπε να το είχατε κάνει όλοι. (χειροκρότημα)

Από την 11η Σεπτεμβρίου, μαχητές Ισλαμιστές σφάγιασαν αμέτρητους άλλους αθώους - στο Λονδίνο και τη Μαδρίτη, στη Βαγδάτη και τη Βομβάη, στο Τελ Αβίβ και την Ιερουσαλήμ, σε κάθε σημείο του Ισραήλ. Πιστεύω ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει ο κόσμος μας είναι ο εξοπλισμός αυτού του φανατισμού με πυρηνικά όπλα. Και αυτό ακριβώς προσπαθεί να κάνει το Ιράν.

Μπορείτε να φανταστείτε ότι ο άνθρωπος που παραληρούσε εδώ χθες - μπορείτε να τον φανταστείτε οπλισμένο με πυρηνικά όπλα; Η διεθνής κοινότητα πρέπει να σταματήσει το Ιράν πριν να είναι πολύ αργά. Εάν το Ιράν δεν σταματηθεί, θ’ αντιμετωπίσουμε όλοι το φάσμα της πυρηνικής τρομοκρατίας και η Αραβική Άνοιξη μπορεί σύντομα να μετατραπεί σ’ έναν Ιρανικό Χειμώνα. Αυτό θα ήταν μια τραγωδία. Εκατομμύρια Άραβες έχουν βγει στους δρόμους για ν’ αντικαταστήσουν την τυραννία μ’ ελευθερία και κανείς δεν θα ωφεληθεί περισσότερο από το Ισραήλ αν επικρατήσουν όσοι είναι δεσμευμένοι στην ελευθερία και την ειρήνη.

Αυτή είναι η διακαής ελπίδα μου. Αλλά ως Πρωθυπουργός του Ισραήλ, δεν μπορώ να ρισκάρω το μέλλον του Εβραϊκού κράτους μ’ ευσεβείς πόθους. Οι ηγέτες πρέπει να βλέπουν την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι. Πρέπει να κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε για να διαμορφώσουμε το μέλλον αλλά δεν μπορούμε απλά ν’ απευχόμαστε τους κινδύνους του σήμερα.

Και ο κόσμος γύρω από το Ισραήλ γίνεται σίγουρα όλο και πιο επικίνδυνος. Το μαχητικό Ισλάμ έχει ήδη καταλάβει τον Λίβανο και τη Γάζα. Είναι αποφασισμένο να διαλύσει τις συνθήκες ειρήνης μεταξύ του Ισραήλ και της Αιγύπτου καθώς και μεταξύ του Ισραήλ και της Ιορδανίας. Έχει δηλητηριάσει πολλά Αραβικά μυαλά εναντίον των Εβραίων και του Ισραήλ, εναντίον της Αμερικής και της Δύσης. Αντιτίθεται όχι στις Ισραηλινές πολιτικές αλλά στην ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ.

Τώρα, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι αν θέλουμε να επιβραδύνουμε την εξάπλωση του μαχητικού Ισλάμ - ιδιαίτερα σ’ αυτούς τους ταραχώδεις καιρούς - πρέπει το Ισραήλ να σπεύσει να κάνει παραχωρήσεις, να κάνει εδαφικούς συμβιβασμούς. Και αυτή η θεωρία ακούγεται απλή. Βασικά πηγαίνει κάπως έτσι: Αφήστε τα κατεχόμενα και η ειρήνη θα προωθηθεί. Οι μετριοπαθείς θα ενισχυθούν, οι ριζοσπάστες θα κρατηθούν σε απόσταση. Και μην ανησυχείτε για τις ενοχλητικές λεπτομέρειες σχετικά με το πως το Ισραήλ θα υπερασπιστεί τον εαυτό του. Η διεθνής στρατιωτική δύναμη θα κάνει τη δουλειά.

Αυτοί οι άνθρωποι μου λένε συνεχώς: Απλά κάνε μια σαρωτική προσφορά και όλα θα λυθούν. Ξέρετε, υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα μ’ αυτή τη θεωρία. Το έχουμε δοκιμάσει και δεν πέτυχε. Το 2000, το Ισραήλ έκανε μια σαρωτική ειρηνευτική προσφορά που πληρούσε σχεδόν όλα τα Παλαιστινιακά αιτήματα. Ο Arafat την απέρριψε. Οι Παλαιστίνιοι εξαπέλυσαν τότε μια τρομοκρατική επίθεση που στοίχισε χιλιάδες ζωές Ισραηλινών.

Αργότερα, ο Πρωθυπουργός Olmert έκανε μια ακόμα πιο σαρωτική προσφορά, το 2008. Ο Πρόεδρος Abbas ούτε καν απάντησε σ’ αυτήν.

Όμως το Ισραήλ έκανε κι άλλα εκτός από σαρωτικές προσφορές. Στην πραγματικότητα, αποσυρθήκαμε από εδάφη. Αποχωρήσαμε από τον Λίβανο το 2000 και από κάθε εκατοστό της Γάζας το 2005. Αυτό δεν κάλμαρε την Ισλαμική θύελλα, τη μαχητική Ισλαμική θύελλα που μας απειλεί. Την έφερε μόνο πιο κοντά και την έκανε δυνατότερη.

Οι Hezbollah και Hamas εκτόξευσαν χιλιάδες ρουκέτες εναντίον των πόλεων μας από τα ίδια τα εδάφη που εκκενώσαμε. Κοιτάξτε, όταν το Ισραήλ αποσύρθηκε από τον Λίβανο και τη Γάζα, οι μετριοπαθείς δεν νίκησαν τους ριζοσπάστες, οι μετριοπαθείς καταβροχθίστηκαν από τους ριζοσπάστες. Και με λύπη μου λέω ότι οι διεθνείς δυνάμεις όπως η UNIFIL στο Λίβανο και η UBAM στη Γάζα δεν εμπόδισαν τις επιθέσεις των ριζοσπαστών κατά του Ισραήλ.

Φύγαμε από τη Γάζα ελπίζοντας σε ειρήνη.

Δεν παγώσαμε τους οικισμούς στη Λωρίδα της Γάζας, τους ξεριζώσαμε. Κάναμε ακριβώς αυτό που λέει η θεωρία: Βγείτε έξω, πηγαίνετε πίσω στα σύνορα του 1967, διαλύστε τους οικισμούς.

Και δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι θυμούνται πόσο μακριά πήγαμε για να το πετύχουμε αυτό. Ξεριζώσαμε χιλιάδες ανθρώπους από τα σπίτια τους. Βγάλαμε παιδιά έξω από τα σχολεία και τα νηπιαγωγεία τους. Ισοπεδώσαμε συναγωγές. Μετακινήσαμε ακόμα – φτάσαμε ακόμα και να μετακινήσουμε τους αγαπημένους μας από τους τάφους τους. Και τότε, έχοντας κάνει όλ’ αυτά, δώσαμε τα κλειδιά της Γάζας στον Πρόεδρο Abbas.

Τώρα, η θεωρία λέει ότι έπρεπε να είχαν λυθεί όλα τα προβλήματα και ο Πρόεδρος Abbas και η Παλαιστινιακή Αρχή να είναι πλέον σε θέση να οικοδομήσουν ένα ειρηνικό κράτος στη Γάζα. Μπορείτε να θυμηθείτε ότι ολόκληρος ο κόσμος χειροκρότησε. Χειροκρότησε την απόσυρσή μας ως μια πράξη μεγάλης πολιτικής ικανότητας. Ήταν μια τολμηρή πράξη ειρήνης.

Όμως, κυρίες και κύριοι, δεν πήραμε ειρήνη. Πήραμε πόλεμο. Πήραμε το Ιράν το οποίο μέσω της πληρεξούσιάς του Hamas έδιωξε αμέσως την Παλαιστινιακή Αρχή. Η Παλαιστινιακή Αρχή κατέρρευσε μέσα σε μια μέρα - σε μια μέρα.

Ο Πρόεδρος Abbas μόλις είπε απ’ αυτό το βήμα ότι οι Παλαιστίνιοι είναι οπλισμένοι μόνο με τις ελπίδες και τα όνειρά τους. Ναι, ελπίδες, όνειρα και 10.000 πυραύλους και ρουκέτες Grad που τους προμηθεύει το Ιράν, για να μην αναφέρουμε το ποτάμι των θανατηφόρων όπλων που ρέει τώρα στη Γάζα από το Σινά, τη Λιβύη και αλλού.

Χιλιάδες πύραυλοι έχουν ήδη πέσει στις πόλεις μας. Οπότε μπορείτε να καταλάβετε ότι, λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, οι Ισραηλινοί δίκαια ρωτούν: Τι θα εμποδίσει την επανάληψη κάτι τέτοιου στη Δυτική Όχθη; Κοιτάξτε, οι περισσότερες από τις μεγάλες πόλεις μας στο νότο της χώρας απέχουν λίγες δεκάδες χιλιόμετρα από τη Γάζα. Όμως, στο κέντρο της χώρας, οι πόλεις μας απέχουν μερικές εκατοντάδες μέτρα ή το πολύ-πολύ λίγα χιλιόμετρα από την άκρη της Δυτικής Όχθης.

Θέλω λοιπόν να σας ρωτήσω. Θα έφερνε κάποιος από εσάς - θα έφερνε κάποιος από εσάς τον κίνδυνο τόσο κοντά στις πόλεις σας, στις οικογένειές σας; Θα ενεργούσατε τόσο απερίσκεπτα με τη ζωή των πολιτών σας; Το Ισραήλ είναι έτοιμο για ένα Παλαιστινιακό κράτος στη Δυτική Όχθη αλλά εμείς δεν είμαστε έτοιμοι για άλλη μια Γάζα εκεί. Και αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να έχουμε πραγματικές ρυθμίσεις ασφαλείας τις οποίες οι Παλαιστίνιοι απλά αρνούνται να διαπραγματευτούν μαζί μας.

Οι Ισραηλινοί θυμούνται τα σκληρά μαθήματα της Γάζας. Πολλοί από τους επικριτές του Ισραήλ τα αγνοούν. Συμβουλεύουν ανεύθυνα το Ισραήλ ν’ ακολουθήσει πάλι το ίδιο επικίνδυνο μονοπάτι. Διαβάζει κανείς τι λένε αυτοί οι άνθρωποι και είναι σαν να μην έχει συμβεί τίποτα - απλώς επαναλαμβάνουν τις ίδιες συμβουλές, τις ίδιες φόρμουλες λες και τίποτα απ’ αυτά δεν έχει συμβεί.

Και αυτοί οι επικριτές συνεχίζουν ν’ ασκούν πιέσεις στο Ισραήλ για εκτεταμένες παραχωρήσεις χωρίς την πρότερη εξασφάλιση της ασφάλειάς του. Εγκωμιάζουν όσους ταΐζουν ασυναίσθητα τον ακόρεστο κροκόδειλο του μαχητικού Ισλάμ ως τολμηρούς πολιτικούς. Απορρίπτουν ως εχθρούς της ειρήνης όσους από μας επιμένουν ότι πρέπει πρώτα ν’ ανεγείρουμε ένα ανθεκτικό εμπόδιο για να κρατήσουμε τον κροκόδειλο έξω ή τουλάχιστον να σφηνώσουμε ένα σιδερένιο ραβδί ανάμεσα στ’ ανοιχτά σαγόνια του.

Έτσι, εν όψει των ετικετών και των λίβελων, το Ισραήλ πρέπει ν’ ακούσει τις καλύτερες συμβουλές. Καλύτερα μια κακή δημοσιότητα από έναν καλό επικήδειο, και ακόμη καλύτερη θα ήταν μια δίκαιη δημοσιότητα της οποίας η αίσθηση της ιστορίας αναγνωρίζει τις νόμιμες ανησυχίες ασφάλειας του Ισραήλ.

Πιστεύω ότι αυτές οι ανάγκες και οι ανησυχίες μπορούν ν’ αντιμετωπιστούν κατάλληλα σε σοβαρές ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις αλλά, χωρίς διαπραγματεύσεις, δεν θ’ αντιμετωπιστούν ποτέ. Και οι ανάγκες είναι πολλές επειδή το Ισραήλ είναι μια τόσο μικρή χώρα. Χωρίς την Ιουδαία και τη Σαμάρεια - τη Δυτική Όχθη - το Ισραήλ έχει συνολικό πλάτος μόλις 9 μιλίων.

Θέλω να δώσω μια αναλογία καθώς είστε όλοι στην πόλη της Νέας Υόρκης. Αυτό ισοδυναμεί περίπου με τα δύο τρίτα του Μανχάταν. Είναι η απόσταση μεταξύ του Battery Park και του Πανεπιστημίου Columbia. Και μην ξεχνάτε ότι οι άνθρωποι που ζουν στο Μπρούκλιν και το Νιου Τζέρσεϊ είναι πολύ καλύτεροι από ορισμένους από τους γείτονες του Ισραήλ.

Επομένως πώς προστατεύετε μια σχετική μικρή χώρα που περιβάλλεται από ανθρώπους ορκισμένους στην καταστροφή της και εξοπλισμένους ως τα δόντια από το Ιράν; Προφανώς δεν μπορείτε να την υπερασπιστείτε μόνο μέσα από αυτόν τον περιορισμένο χώρο. Το Ισραήλ χρειάζεται μεγαλύτερο στρατηγικό βάθος και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που το ψήφισμα 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν απαίτησε από το Ισραήλ να εγκαταλείψει όλα τα εδάφη που είχε καταλάβει στον Πόλεμο των Έξι Ημερών. Έκανε λόγο για αποχώρηση από κατεχόμενα, σε ασφαλή και υπερασπίσιμα σύνορα. Και για να υπερασπίζεται τον εαυτό του, το Ισραήλ πρέπει να διατηρεί μια μακρόχρονη στρατιωτική παρουσία σε κρίσιμα στρατηγικά σημεία της Δυτικής Όχθης.

Το εξήγησα αυτό στον Πρόεδρο Abbas. Μου απάντησε ότι, αν το Παλαιστινιακό κράτος γίνει μια κυρίαρχη χώρα, δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχθεί τέτοιες ρυθμίσεις. Γιατί όχι; Η Αμερική διατηρούσε στρατεύματα στην Ιαπωνία, τη Γερμανία και τη Νότια Κορέα για περισσότερο από μισό αιώνα. Η Βρετανία είχε έναν εναέριο χώρο στην Κύπρο ή μάλλον μια αεροπορική βάση εκεί. Η Γαλλία έχει δυνάμεις σε τρία ανεξάρτητα Αφρικανικά κράτη. Κανένα απ’ αυτά τα κράτη δεν ισχυρίζεται ότι δεν αποτελεί κυρίαρχη χώρα.

Και υπάρχουν πολλά άλλα ζωτικής σημασίας θέματα ασφαλείας που επίσης πρέπει ν’ αντιμετωπιστούν. Πάρτε το θέμα του εναέριου χώρου. Και πάλι, οι μικρές διαστάσεις του Ισραήλ δημιουργούν τεράστια προβλήματα ασφάλειας. Μπορεί κανείς να διασχίσει με αεροπλάνο την Αμερική σε έξι ώρες. Η πτήση πάνω από το Ισραήλ διαρκεί τρία λεπτά. Οπότε, πρέπει αυτός ο πολύ μικρός Ισραηλινός εναέριος χώρος να κοπεί στα δύο και να δοθεί σ’ ένα Παλαιστινιακό κράτος που δεν έχει ειρήνη με το Ισραήλ;

Το μεγαλύτερο διεθνές αεροδρόμιό μας απέχει λίγα χιλιόμετρα από τη Δυτική Όχθη. Χωρίς ειρήνη, μήπως τ’ αεροπλάνα μας γίνουν στόχοι για αντιαεροπορικά βλήματα που βρίσκονται στο παρακείμενο Παλαιστινιακό κράτος; Και πώς θα σταματήσουμε το λαθρεμπόριο στη Δυτική Όχθη; Δεν είναι μόνο η Δυτική Όχθη, είναι τα βουνά της. Δεσπόζουν ακριβώς στην παράκτια πεδιάδα όπου βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος του Ισραηλινού πληθυσμού. Πώς θα μπορούσαμε να εμποδίσουμε εκεί το λαθρεμπόριο πυραύλων που προορίζονται ενδεχομένως για χτυπήματα εναντίον των πόλεών μας;

Αναφέρω αυτά τα προβλήματα επειδή δεν πρόκειται για θεωρητικά προβλήματα. Είναι πολύ πραγματικά. Και για τους Ισραηλινούς, είναι θέματα ζωής και θανάτου. Όλα αυτά τα πιθανά ρήγματα στην ασφάλεια του Ισραήλ πρέπει να σφραγιστούν με μια ειρηνευτική συμφωνία προτού ανακοινωθεί η δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους, όχι μετά, γιατί αν μείνουν για μετά, δεν θα σφραγιστούν ποτέ. Και αυτά τα προβλήματα θα εκραγούν στο πρόσωπό μας και θ’ ανατινάξουν την ειρήνη.

Οι Παλαιστίνιοι πρέπει πρώτα να συνάψουν ειρήνη με το Ισραήλ και στη συνέχεια ν’ αποκτήσουν το κράτος τους. Θέλω όμως να σας πω και το εξής. Μετά την υπογραφή μιας τέτοιας ειρηνευτικής συμφωνίας, το Ισραήλ δεν θα είναι η τελευταία χώρα που θα καλωσορίσει το Παλαιστινιακό κράτος ως νέο μέλος του ΟΗΕ. Θα είναι η πρώτη. (χειροκρότημα.)

Υπάρχει και κάτι ακόμα. Η Hamas παραβιάζει το διεθνές δίκαιο κρατώντας αιχμάλωτο εδώ και πέντε χρόνια το στρατιώτη μας Gilad Shalit.

Δεν έχουν επιτρέψει ούτε μια επίσκεψη του Ερυθρού Σταυρού. Κρατείται σ’ ένα μπουντρούμι, στο σκοτάδι, αντίθετα με όλες τις διεθνείς νόρμες. Ο Gilad Shalit είναι ο γιος της Aviva και του Noam Shalit. Είναι ο εγγονός του Zvi Shalit ο οποίος γλίτωσε από το Ολοκαύτωμα ερχόμενος ως παιδί στη γη του Ισραήλ κατά τη δεκαετία του 1930. Ο Gilad Shalit είναι ο γιος κάθε Ισραηλινής οικογένειας. Κάθε κράτος που εκπροσωπείται εδώ πρέπει ν’ απαιτήσει την άμεση απελευθέρωσή του. (χειροκρότημα.) Αν θέλετε - αν θέλετε να περάσετε σήμερα ένα ψήφισμα για τη Μέση Ανατολή, αυτό είναι το ψήφισμα που πρέπει να περάσετε. (χειροκρότημα.)

Κυρίες και κύριοι, πέρσι στο Ισραηλινό Πανεπιστήμιο Bar-Ilan και φέτος στην Κνεσέτ και στο Αμερικανικό Κογκρέσο, παρουσίασα το όραμά μου για την ειρήνη σύμφωνα με το οποίο ένα αποστρατικοποιημένο Παλαιστινιακό κράτος αναγνωρίζει το Εβραϊκό κράτος. Ναι, το Εβραϊκό κράτος. Στο κάτω-κάτω, αυτός είναι ο οργανισμός που αναγνώρισε το Εβραϊκό κράτος πριν από 64 χρόνια. Δεν νομίζετε ότι είναι πια καιρός να κάνουν και οι Παλαιστίνιοι το ίδιο;

Το Εβραϊκό κράτος του Ισραήλ θα προστατεύει πάντα τα δικαιώματα όλων των μειονοτήτων του, συμπεριλαμβανομένων των πλέον του 1 εκατομμυρίου Αράβων πολιτών του. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο πράγμα για ένα μελλοντικό Παλαιστινιακό κράτος αφού όπως ξεκαθάρισαν τις προάλλες Παλαιστίνιοι αξιωματούχοι - στην πραγματικότητα, νομίζω ότι το έκαναν εδώ στη Νέα Υόρκη - το Παλαιστινιακό κράτος δεν θα επιτρέψει κανέναν Εβραίο. Θα είναι ελεύθερο από Εβραίους - Judenrein. Αυτό είναι εθνοκάθαρση. Υπάρχουν σήμερα νόμοι στη Ραμάλα που τιμωρούν με θάνατο την πώληση γης σε Εβραίους. Αυτό είναι ρατσισμός. Και ξέρετε ποιούς νόμους θυμίζει.

Το Ισραήλ δεν έχει καμία απολύτως πρόθεση ν’ αλλάξει το δημοκρατικό χαρακτήρα του κράτους μας. Απλά δεν θέλουμε να προσπαθήσουν οι Παλαιστίνιοι ν’ αλλάξουν τον Εβραϊκό χαρακτήρα του κράτους μας. (χειροκρότημα.) Θέλουμε να εγκαταλείψουν - θέλουμε να εγκαταλείψουν την φαντασίωση του κατακλυσμού του Ισραήλ με εκατομμύρια Παλαιστίνιους.

Ο Πρόεδρος Abbas στεκόταν ακριβώς εδώ όταν είπε ότι ο πυρήνας της Ισραηλινο-Παλαιστινιακής διένεξης είναι οι οικισμοί. Λοιπόν, αυτό είναι περίεργο. Η διένεξή μας μαίνεται - μαινόταν για σχεδόν μισό αιώνα προτού υπάρξει έστω κι ένας Ισραηλινός οικισμός στη Δυτική Όχθη. Οπότε, αν ισχύει αυτό που λέει ο Πρόεδρος Abbas, τότε υποθέτω ότι οι οικισμοί που αναφέρεται είναι το Τελ Αβίβ, η Χάιφα, η Γιάφα, η Be'er Sheva. Ίσως αυτό εννοούσε τις προάλλες όταν είπε ότι το Ισραήλ κατέχει Παλαιστινιακή γη εδώ και 63 χρόνια. Δεν είπε από το 1967, είπε από το 1948. Ελπίζω ότι κάποιος θα μπει στον κόπο να του θέσει αυτό το ερώτημα καθώς δείχνει μια απλή αλήθεια: Ο πυρήνας της διένεξης δεν είναι οι οικισμοί. Οι οικισμοί είναι το αποτέλεσμά της. (χειροκρότημα.)

Οι οικισμοί είναι ένα θέμα που πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί και να επιλυθεί με διαπραγματεύσεις. Όμως ο πυρήνας της διένεξης ήταν πάντα και, δυστυχώς, παραμένει η άρνηση των Παλαιστινίων ν’ αναγνωρίσουν ένα Εβραϊκό κράτος σε οποιαδήποτε σύνορα.

Νομίζω ότι είναι πια καιρός ν’ αναγνωρίσει η Παλαιστινιακή ηγεσία αυτό που έχει αναγνωρίσει κάθε σοβαρός διεθνής ηγέτης από τον Λόρδο Balfour και τον Lloyd George το 1917, στον Πρόεδρο Τρούμαν το 1948, στον Πρόεδρο Ομπάμα μόλις πριν από δύο μέρες εδώ: Το Ισραήλ είναι το Εβραϊκό κράτος. (χειροκρότημα.)

Πρόεδρε Abbas, σταματήστε να υπεκφεύγετε αυτού του θέματος. Αναγνωρίστε το Εβραϊκό κράτος και κάντε ειρήνη μαζί μας. Σε μια τέτοια πραγματική ειρήνη, το Ισραήλ είναι έτοιμο να κάνει οδυνηρούς συμβιβασμούς. Πιστεύουμε ότι οι Παλαιστίνιοι δεν πρέπει να είναι ούτε οι πολίτες του Ισραήλ, ούτε οι υπήκοοί του. Πρέπει να ζουν σ’ ένα ελεύθερο δικό τους κράτος. Όμως πρέπει να είναι έτοιμοι, όπως κι εμείς, για συμβιβασμούς. Και θα ξέρουμε ότι είναι έτοιμοι για συμβιβασμούς και για ειρήνη όταν αρχίσουν να παίρνουν στα σοβαρά τις απαιτήσεις ασφαλείας του Ισραήλ και σταματήσουν ν’ αρνούνται την ιστορική μας σύνδεση με την αρχαία πατρίδα μας.

Συχνά τους ακούω να κατηγορούν το Ισραήλ για "Ιουδαιοποίηση" της Ιερουσαλήμ. Αυτό είναι σαν να κατηγορεί κάποιος την Αμερική για "Αμερικανοποίηση" της Ουάσιγκτον ή τους Βρετανούς για "Αγγλικανοποίηση" του Λονδίνου. Ξέρετε γιατί ονομαζόμαστε "Εβραίοι-Ιουδαίοι"; Επειδή προερχόμαστε από την Ιουδαία.

Στο γραφείο μου στην Ιερουσαλήμ υπάρχει μια αρχαία σφραγίδα. Είναι ένα δαχτυλίδι-σφραγίδα ενός Εβραίου αξιωματούχου από την εποχή της Βίβλου. Η σφραγίδα αυτή βρέθηκε ακριβώς δίπλα στο Τείχος των Δακρύων και είναι ηλικίας 2700 χρόνων, από την εποχή του βασιλιά Εζεκία. Λοιπόν, πάνω στο δαχτυλίδι είναι χαραγμένο στα Εβραϊκά το όνομα του Εβραίου αξιωματούχου. Το όνομά του ήταν Netanyahu. Αυτό είναι και το δικό μου επώνυμο. Τ’ όνομά μου, Benjamin, πηγαίνει άλλα χίλια χρόνια πίσω στον Benjamin - Binyamin - τον γιο του Ιακώβ ο οποίος ήταν επίσης γνωστός ως Ισραήλ. Ο Ιακώβ και οι 12 γιοι του περιπλανιόνταν σ’ αυτούς τους ίδιους λόφους της Ιουδαίας και Σουμερίας πριν από 4.000 χρόνια και, από τότε, υπάρχει μια αδιάλειπτη παρουσία των Εβραίων στη γη αυτή.

Και όσοι Εβραίοι εξορίστηκαν από τη γη μας, δεν σταμάτησαν ποτέ να ονειρεύονται την επιστροφή τους εκεί: Οι Εβραίοι στην Ισπανία, την παραμονή της εκδίωξής τους. Οι Εβραίοι στην Ουκρανία διαφεύγοντας από τα πογκρόμ. Οι Εβραίοι που πολεμούσαν στο Γκέτο της Βαρσοβίας ενώ οι Ναζί το περικύκλωναν. Ποτέ δεν σταμάτησαν να προσεύχονται, ποτέ δεν σταμάτησαν να την ποθούν. Ψιθύριζαν: Του χρόνου στην Ιερουσαλήμ. Του χρόνου στη γη της επαγγελίας.

Ως Πρωθυπουργός του Ισραήλ, μιλώ για εκατό γενιές Εβραίων που διασκορπίστηκαν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, που υπέφεραν κάθε κακό υπό τον ήλιο αλλά δεν εγκατέλειψαν ποτέ την ελπίδα ν’ αποκαταστήσουν την εθνική ζωή τους στο ένα και μοναδικό Εβραϊκό κράτος.

Κυρίες και κύριοι, συνεχίζω να ελπίζω ότι ο Πρόεδρος Abbas θα είναι ο εταίρος μου στην ειρήνη. Έχω εργαστεί σκληρά για την προώθηση αυτής της ειρήνης. Την ημέρα που ήρθα στην εξουσία, απηύθυνα έκκληση για άμεσες διαπραγματεύσεις χωρίς προϋποθέσεις. Ο Πρόεδρος Abbas δεν απάντησε. Περιέγραψα ένα όραμα ειρήνης δύο κρατών για δύο λαούς. Πάλι δεν απάντησε. Απομάκρυνα εκατοντάδες οδοφράγματα και σημεία ελέγχου για τη διευκόλυνση της ελεύθερης μετακίνησης στις Παλαιστινιακές περιοχές. Αυτό διευκόλυνε μια φανταστική ανάπτυξη της Παλαιστινιακής οικονομίας. Αλλά και πάλι - καμία απάντηση. Έκανα το πρωτοφανές βήμα του παγώματος της ανοικοδόμησης στους οικισμούς για 10 μήνες. Κανένας Πρωθυπουργός δεν το είχε κάνει αυτό στο παρελθόν. (Διάσπαρτα χειροκροτήματα.) Για άλλη μια φορά - χειροκροτείτε αλλά και πάλι δεν υπήρξε καμία απάντηση. Καμία απάντηση.

Τις τελευταίες εβδομάδες, Αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν προτείνει ιδέες για την επανέναρξη των ειρηνευτικών συνομιλιών. Υπάρχουν πράγματα σ’ αυτές τις ιδέες για τα σύνορα που δεν μου αρέσουν. Υπάρχουν πράγματα σχετικά με το Εβραϊκό κράτος που είμαι βέβαιος ότι δεν αρέσουν στους Παλαιστίνιους.

Παρ’ όλες όμως τις επιφυλάξεις μου, ήμουν πρόθυμος να προχωρήσω μ’ αυτές τις Αμερικανικές ιδέες.

Πρόεδρε Abbas, γιατί δεν συμπράττετε μαζί μου; Πρέπει να σταματήσουμε να διαπραγματευόμαστε για τις διαπραγματεύσεις. Ας το κάνουμε. Ας διαπραγματευτούμε την ειρήνη.

Πέρασα χρόνια υπερασπιζόμενος το Ισραήλ στα πεδία των μαχών. Πέρασα δεκαετίες υπερασπιζόμενος το Ισραήλ στα δικαστήρια. Πρόεδρε Abbas, έχετε αφιερώσει τη ζωή σας στην προώθηση του αγώνα των Παλαιστινίων. Πρέπει αυτή η σύγκρουση να συνεχιστεί για γενιές και γενιές ή είναι καλύτερο να διευκολύνουμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας ώστε, μετά από χρόνια, να μιλούν για το πως βρήκαμε τρόπο να την τερματίσουμε; Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας και πιστεύω ότι μπορούμε να τον πραγματοποιήσουμε.

Σε δυόμισι χρόνια, συναντηθήκαμε στην Ιερουσαλήμ μόνο μία φορά παρόλο που η πόρτα μου ήταν πάντα ανοιχτή για σας. Αν θέλετε, θα έρθω εγώ στη Ραμάλα. Στην πραγματικότητα, έχω μια καλύτερη πρόταση. Έχουμε μόλις ταξιδέψει δύο χιλιάδες χιλιόμετρα για να φτάσουμε στη Νέα Υόρκη. Τώρα είμαστε στην ίδια πόλη. Είμαστε στο ίδιο κτίριο. Οπότε, ας συναντηθούμε εδώ σήμερα στα Ηνωμένα Έθνη. Ποιος μπορεί να μας σταματήσει; Τι μπορεί να μας σταματήσει; Αν θέλουμε πραγματικά την ειρήνη, τι μπορεί να μας εμποδίσει να συναντηθούμε σήμερα και ν’ αρχίσουμε ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις;

Και προτείνω να μιλήσουμε ανοιχτά και ειλικρινά. Ας ακούσουμε ο ένας τον άλλο. Ας κάνουμε όπως λέμε στη Μέση Ανατολή: Ας μιλήσουμε "doogri". Αυτό σημαίνει ντόμπρα. Θα σας πω τις ανάγκες και τις ανησυχίες μου. Θα μου πείτε τις δικές σας. Και με τη βοήθεια του Θεού, θα βρούμε κοινό έδαφος για την ειρήνη.

Υπάρχει ένα παλιό Αραβικό ρητό που λέει ότι δεν μπορείς να χειροκροτήσεις με το ένα χέρι. Λοιπόν, το ίδιο ισχύει και για την ειρήνη. Δεν μπορώ να κάνω ειρήνη μόνος μου. Δεν μπορώ να κάνω ειρήνη χωρίς εσάς. Πρόεδρε Abbas, σας απλώνω το χέρι - το χέρι του Ισραήλ - σε ειρήνη. Ελπίζω ότι θ’ αδράξετε αυτό το χέρι. Είμαστε και οι δύο γιοι του Αβραάμ. Ο λαός μου τον αποκαλεί Αβραάμ. Ο λαός σας τον αποκαλεί Ιμπραήμ. Μοιραζόμαστε τον ίδιο πατριάρχη. Κατοικούμε στην ίδια γη. Οι μοίρες είναι συνυφασμένες. Ας υλοποιήσουμε το όραμα του Ησαΐα - (μιλάει στα Εβραϊκά) - "Οι άνθρωποι που περπατούν στο σκοτάδι θα δουν ένα μεγάλο φως". Ας είναι αυτό το φως το φως της ειρήνης.

*Αύριο η ομiλία του Mahmoud Abas ston OHE
http://cohen.gr/newsite/index.php?option=com_content&view=article&id=1971:-----netanyahu-----&catid=34:middle-east&Itemid=60