Μοιραία μάς γυρίζει στα ίδια και στα ίδια πονεμένα η επικαιρότητα. Στο «μαζί τα φάγαμε»! Αυτή την ανεπανάληπτη ατάκα τού παρανόμως διορισμένου διαβόητου Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, η οποία πλανάται διαρκώς πάνω από τον ζόφο που έχει επικαλύψει την ελληνική επικράτεια. Έρχεται δεύτερη, φαντάζομαι, σε προτιμήσεις μετά το «λεφτά υπάρχουν» του αΓΑΠούλη.
Αρκετές φορές, βέβαια, προσπάθησε ο κ. Αντιπρόεδρος να εξηγήσει αυτό που ...
εννοούσε, αλλά όλοι έχουμε αντιληφθεί αυτό που επιτάσσει η λογική και η ελαφρώς επαρκής γνώση της ελληνικής γλώσσας: τα δάνεια που φόρτωσαν τον δύσμοιρο αυτό λαό, τα οποία καλείται τώρα αυτός και μόνον να πληρώσει, χρησιμοποιήθηκαν για την καταβολή μισθών, ακολούθως δε συντάξεων, στους διορισμένους στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα υπαλλήλους, οι οποίοι κατά κανόνα είναι «κοπρίτες» κατά την άποψη του ιδίου Αντιπροέδρου.
Συμπέρασμα πρώτον: μας είπε ο Αντιπρόεδρος ότι «τα δανεικά που πήραμε τα χρησιμοποιήσαμε για να σας πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, αφού εμείς σας διορίσαμε κατά παράκλησή σας με αντάλλαγμα την ψήφο σας». Το ένα σκέλος, λοιπόν, που έφαγε είναι οι διορισμένοι σε θέσεις ελεγχόμενες από την κυβέρνηση, άρα στον Δημόσιο Τομέα και όχι στον ιδιωτικό. Ποίο το άλλο σκέλος; Καθ’ ομολογίαν του Αντιπροέδρου, το άλλο σκέλος είναι ο ίδιος και οι συνάδελφοί του πολιτικοί πάσης βαθμίδος. Σ’αυτούς παραπέμπει το «μαζί».
Συμπέρασμα δεύτερον: οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα δεν πήραν μέρος στο συμπόσιο. Δεν έφαγαν από τα δανεικά. Είναι, όμως, έτσι; Όχι ακριβώς. Και τούτο, διότι μεγάλο μέρος των δανεικών διοχετεύθηκε σε κρατικές «επενδύσεις» και κατέληξε σε συγκεκριμένους επιχειρηματίες, οι οποίοι εμπίπτουν μεν στον Ιδιωτικό Τομέα, αλλά άνθησαν επιχειρηματικώς με τις πλάτες του Δημόσιου Τομέα. Ανέλαβαν έργα χρηματοδοτούμενα από τα δάνεια και αποκόμισαν μεγάλα κέρδη από τα έργα αυτά, πολλά των οποίων είναι άχρηστα ή δεύτερης προτεραιότητος στην καλλίτερη περίπτωση. Για την εκτέλεση των έργων προέβησαν και σε δαπάνες, μέρος των οποίων διοχετεύθηκε, φυσικά, σε μισθούς των υπαλλήλων τους, ήτοι των ιδιωτικών υπαλλήλων.
Άρα και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι υπήρξαν εξ αντανακλάσεως συνδαιτυμόνες τού κ. Αντιπροέδρου και της κάστας του. Εν τέλει δε όλος ανεξαιρέτως ο λαός φάγαμε από τα δανεικά. Και ο ηλεκτρολόγος που επισκεύασε την ηλεκτρική συσκευή τού δημοσίου ή ιδιωτικού υπαλλήλου, και ο δικηγόρος που πληρώθηκε για έναν έλεγχο τίτλων ακινήτου που αγόρασε δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος, και ο σουβλατζής που πούλησε γύρο με πίτα στον δημόσιο ή ιδιωτικό υπάλληλο και …. και …. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, φάγαμε με αντάλλαγμα την εργασία μας.
Πώς έφαγαν, όμως, οι πολιτικοί;
Είτε με τους μισθούς που εισέπρατταν ως υπουργοί και βουλευτές ή διορισμένοι, ως αποτυχόντες βουλευτές, στη διοίκηση οργανισμών ελεγχόμενων από την κυβέρνηση είτε με μίζες που άρπαζαν για να αναθέτουν τα έργα που ανελάμβαναν οι επιχειρηματίες για να πληρώνουν τον υπάλληλό τους, προκειμένου ο τελευταίος να μπορεί να αγοράζει σουβλάκι ή να επισκευάζει την ηλεκτρική συσκευή του.
Το μόνο ερώτημα που παραμένει αναπάντητο είναι: σε τι ποσοστό των δανείων αναλογούσαν οι μίζες; Αυτό ουδέποτε θα απαντηθεί, αφού ουδείς θα δημοσιοποιήσει ποτέ τις συμβάσεις των έργων και προμηθειών της τελευταίας 30ετίας με τα ακόλουθα 3 στοιχεία: α] εργολάβος, β] συμβατικό τίμημα, γ] τελικώς διαμορφωθέν και πληρωθέν υπέρτερο τίμημα με πλήρη αιτιολογία της υπέρβασης.
Για να αποπληρωθούν, τώρα, αυτά τα δάνεια ψηφίστηκε το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο και ο Εφαρμοστικός, ο νόμος που διέλυσε τις εργασιακές κατακτήσεις ενός αιώνα και ο νόμος που διέλυσε το ηλικίας 80 ετών σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας. Αποτέλεσμα των νόμων αυτών ήταν η διάλυση του Ιδιωτικού Τομέα με το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων και την αύξηση της ανεργίας που οδήγησαν στον φαύλο κύκλο της ύφεσης [άνεργος = μη καταναλωτής = πτώση κύκλου εργασιών επιχειρήσεων = κλείσιμο και άλλων επιχειρήσεων = νέοι άνεργοι = νέοι μη καταναλωτές κ.ο.κ.]. Έτσι, μείναμε χωρίς Ιδιωτικό Τομέα. Τί θα γίνει, όμως, τώρα που η διάλυση του Ιδιωτικού Τομέα δεν απέδωσε τα εισπρακτικά αναμενόμενα παρά μόνον τα εξαθλιωτικά σκοπούμενα;
Ακούγεται, λοιπόν, και γράφεται δειλά-δειλά ότι πρόκειται να γίνουν απολύσεις ακόμη και στον εν στενή εννοία Δημόσιο Τομέα, ήτοι στο ίδιο το Δημόσιο. Αυτό δεν απαιτεί αναθεώρηση του Συντάγματος, παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα. Η κατάργηση θέσεων που κατέχουν σήμερα δημόσιοι υπάλληλοι παρασύρει σε απόλυση τους κατέχοντες αυτές, όπως ανέφερε σε ανύποπτο χρόνο ο μη συνταγματολόγος Αντιπρόεδρος, αφού το άρθρο 103§4 του Συντάγματος ορίζει ότι «Oι δημόσιoι υπάλληλoι πoυ κατέχoυν oργανικές θέσεις είναι μόνιμoι εφόσoν αυτές oι θέσεις υπάρχoυν». Πολύ απλά, λοιπόν, θα καταργηθούν οργανικές θέσεις, οπότε αυτοδικαίως οι κατέχοντες αυτές θα πάψουν να είναι μόνιμοι και θα απολύονται. Επ’ αυτού ουδεμία αντίδραση της ελεγχόμενης από το κυβερνών κόμμα ΑΔΕΔΥ, ανώτατου συνδικαλιστικού οργάνου των δημοσίων υπαλλήλων. Ούτε, φυσικά, από την επίσης ελεγχόμενη από το κυβερνών κόμμα ΓΣΕΕ, ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο των ιδιωτικών υπαλλήλων και εργατών.
Το καίριο ερώτημα, όμως, είναι τούτο: γιατί θα πρέπει να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι;
Είναι υπεράριθμοι; Όχι δεν είναι, όπως έχουν δείξει ευρωπαϊκές στατιστικές. Απλώς, μόνον με την απόλυσή τους θα καταστεἰ εφικτή η περικοπή των δαπανών της Κεντρικής Κυβέρνησης, η οποία φορτώθηκε για ψηφοθηρικούς λόγους χιλιάδες υπαλλήλους, εξ αιτίας της ανεπάρκειας [ποσοτικής, ποιοτικής;] των οποίων εφηύρε τους «συμβασιούχους», στη συνέχεια δε τους stagiers και τώρα, μέσα σ’ αυτό το χάλι που μας δέρνει, τους «εποχικούς» ανάμεικτους με ΜΚΟ [=Μπίζνες Καλά Οργανωμένες], ώστε να συνεχισθεί ανερυθριάστως η εφαρμογή του «Μαζί τα φάγαμε» σε ενεστώτα χρόνο. Όλοι αυτοί δε διορίσθηκαν με .. απόλυτα αντικειμενικά κριτήρια, αδιάβλητες διαδικασίες και εγγυήσεις, όπως ορίζει το Σύνταγμα στο παραθυράκι τού άρθρου 103§7 « Η πρόσληψη υπαλλήλων στο Δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως αυτός καθορίζεται κάθε φορά, πλην των περιπτώσεων της παραγράφου 5, γίνεται είτε με διαγωνισμό είτε με επιλογή σύμφωνα με προκαθορισμένα και αντικειμενικά κριτήρια και υπάγεται στον έλεγχο ανεξάρτητης αρχής, όπως νόμος ορίζει. Νόμος μπορεί να προβλέπει ειδικές διαδικασίες επιλογής που περιβάλλονται με αυξημένες εγγυήσεις διαφάνειας και αξιοκρατίας ή ειδικές διαδικασίες επιλογής προσωπικού για θέσεις το αντικείμενο των οποίων περιβάλλεται από ειδικές συνταγματικές εγγυήσεις ή προσιδιάζει σε σχέση εντολής».
Παράδειγμα εγγυήσεων διαφάνειας, αξιοκρατίας και αντικειμενικών κριτηρίων αποτελεί αναμφιβόλως η προφορική συνέντευξη, όπου ο διαγωνιζόμενος καλείται να απαντήσει στην ερώτηση «ποίο το μικρό όνομα του Κολοκοτρώνη;». Ενώ, λοιπόν, διαβάζουμε ότι η τρόικα ζητεί απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, η τρόικα δεν επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο. Το μόνο που είπε η τρόικα στην κυβέρνηση είναι ότι όχι μόνον δεν μειώθηκαν οι δαπάνες τους κράτους, όπως προβλεπόταν, αλλά όλως περιέργως αυτές οι δαπάνες αυξήθηκαν εν μέσω αυστηρότατης λιτότητος, άγριας φορολογίας και διάλυσης του Ιδιωτικού Τομέα. Επίσης, αν δεν με απατά η μνήμη μου, η τρόικα είχε πει, προκειμένου να μειωθούν οι δαπάνες, ότι σε κάθε 5 υπαλλήλους που αποχωρούν, θα προσλαμβάνεται ένας. Είχε, μάλιστα, επιβάλει, για να αποτρέψει τα παιχνιδάκια των αμετανόητων πολιτικολαμογίων, ότι η μετάταξη υπαλλήλου σε άλλη θέση λόγω κατάργησης του άχρηστου οργανισμού, στον οποίον υπηρετούσε, ισοδυναμεί με πρόσληψη.
Με άλλα λόγια, μετάταξη ενός υπαλλήλου από καταργούμενο οργανισμό σε άλλον επιτρέπεται, εφ’ όσον έχουν αποχωρήσει πέντε από τον Δημόσιο Τομέα. Και τούτο, για να μη μεταφέρουμε τους υπαλλήλους από οργανισμό σε οργανισμό κοροϊδεύοντας τους κουτόφραγκους που καλέσαμε να βάλουν τάξη στα του οίκου μας. Φυσικά και δεν άρεσε αυτό στην κυβέρνηση, εξ ου και η κατάργηση άχρηστων οργανισμών παίρνει συνεχείς αναβολές μήπως και καταφέρει το κυβερνών κόμμα να φτάσει σε εκλογές το 2013 ή όσο αντέξει χωρίς να έχει κακοκαρδίσει κανέναν από αυτούς, μαζί με τους οποίους τα έτρωγε και συνεχίζει να τα τρώει. Άντε, δύο χρονάκια έμειναν. Θα τα καταφέρουμε.
Τάσσομαι κατά της απώλειας της εργασίας για οποιονδήποτε εργαζόμενο, οποιονδήποτε εργοδότη και αν υπηρετεί και ανεξαρτήτως του τρόπου, με τον οποίον απέκτησε την εργασία του. Τον υπάλληλο που προσέλαβες με μία συνέντευξη της πλάκας [=με αντικειμενικές και αδιάβλητες κομματικές διαδικασίες] δεν μπορείς να τον απολύεις με το αιτιολογικό ότι δεν έχει τα απαραίτητα προσόντα για να διατηρήσει τη θέση που κατέχει ή για να μεταταγεί σε άλλη θέση μετά από χρόνια δουλειάς, στη διάρκεια των οποίων δημιούργησε υποχρεώσεις.
Γι’ αυτό ανέμενα από την κυβέρνηση να περικόψει τουλάχιστον τις σπατάλες και να μην αγγίξει όσους έχει διορίσει αυτή και η προηγούμενη και η προπροηγούμενη και η προπροπροηγούμενη κ.ο.κ. κυβέρνηση. Ανέμενα να μην ξοδέψει κάθε υπουργός ή γραμματέας έστω και € 100 για ανακαίνιση του γραφείου του. Να μην γίνονται κρατικές διαφημίσεις. Να σταματήσει επί τέλους η υπερτιμολόγηση σε οποιονδήποτε διαγωνισμό έργων ή προμηθειών του Δημόσιου Τομέα και πρωτίστως να μη στήνονται οι διαγωνισμοί. Να μην πληρώνονται εκατομμύρια για την προμήθεια εφημερίδων. Να μην γίνονται δωρεές σε συνδικαλιστικά όργανα. Να μη δίνονται βοηθήματα σε λαθρομετανάστες. Να μη διορίζονται συνταξιούχοι και μάλιστα την επομένη της συνταξιοδότησής τους σε θέσεις δήθεν συμβούλων. Να πάψουν να χορηγούνται συντάξεις σε όσους δεν τις δικαιούνται. Να …… Να …. Να ….
Υπάρχουν τόσοι τομείς, στους οποίους γίνονται ανέκαθεν σπατάλες, που η περικοπή αυτών και μόνον θα οδηγούσε σε σημαντική μείωση και όχι σε αύξηση των δαπανών. Το γεγονός και μόνον, λοιπόν, ότι δεν περιστέλλονται οι σπατάλες, αλλά αναζητούνται τρόποι απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων για να εξοικονομηθεί χρήμα, δείχνει ότι το κυβερνών κόμμα είναι όχι απλά ανίκανο να διαχειρισθεί την κρίση, για την οποίαν φέρει τεράστια ευθύνη, αλλά είναι και ανάλγητο.
Και μια και ο λόγος περί διορισμών με αδιάβλητες και διαφανείς διαδικασίες βάσει αντικειμενικών κριτηρίων, ας θυμηθούμε άλλη μία πελατειακή διάταξη που έχει εμφιλοχωρήσει στο Σύνταγμα: άρθρον 103§6 «Προβλεπόμενες ή διατηρούμενες στο νόμο 2190/1994, όπως αυτός ισχύει, εξαιρέσεις από την αρμοδιότητα του Ανώτατου Συμβουλίου Επιλογής Προσωπικού εξακολουθούν να ισχύουν».
Η Ελλάδα πράγματι ποτέ δεν πεθαίνει, μολονότι πνέει συνεχώς τα λοίσθια!
Σωτήριος Καλαμίτσης
Δικηγόρος
