του Χάρρυ Κλυνν
Mε μια ανύπαρκτη βιομηχανία, με διαλυμένη τη βιοτεχνία, με αγροτική παραγωγή και κτηνοτροφία ανίκανες να καλύψουν την εγχώρια ζήτηση, με μια στρατιά κομματόσκυλων να καταλαμβάνει το ήδη υπεράριθμο δημόσιο, με τα νέα σοσιαλιστικά και γαλάζια τζάκια να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, με τους κρατικοδίαιτους νταβατζήδες να κόβουν και να ράβουν, με τα βοθροκάναλα και ..
τις φυλλάδες να πολτοποιούν τη συνείδηση των Ελλήνων, με την «καθηγητική μαφία» να μάχεται οτιδήποτε Ελληνικό και μ’ έναν λαό κουφό, δέσμιο της πιστωτικής κάρτας και των δανεικών, έναν λαό που του έμαθαν να δονείται με τις αθλητικές μας ντοπα-επιτυχίες, με τους Ολυμπιακούς αγώνες της κλεψιάς και της «κονόμας» και τις life style γιουροβίζιον-κατακτήσεις… Το ευρώ μας μάρανε!
ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ; Έγραφα και έπαιζα στο θέατρο!!!
Που πάμε ρε, ξεβράκωτοι στ’ αγγούρια; Κραύγαζα εις ώτα «σταρχιδιστών» και μη ακουόντων…
Αλλά κανείς δεν ήθελε να πιστέψει τις άσκημες μέρες που έρχονταν καλπάζοντας… Όλοι μας, πιστά αντίγραφα της κομματικής μιζέριας που νομίζει ότι κυβερνά τον τόπο, ξεδιάντροπα υπερφίαλοι και απληροφόρητοι, ζούσαμε το μύθο της εικονικής πραγματικότητας που τόσο έντεχνα δημιούργησαν για μας τους ιθαγενείς, αυτοί που αγοράζουν σήμερα την πατρίδα μας έναντι πινακίου φακή και βυθίζουν γενιές Ελλήνων στην ηθική και οικονομική εξαθλίωση…
