ότι η πρόσφατη συμφωνία του Ιουλίου δεν έβαλε “πάτο στο βαρέλι”.
Η αναθεώρησή της, όμως, απαιτεί προσοχή, γιατί εμπεριέχει μεγάλους κινδύνους,
τόσο για την Ελλάδα, όσο και για τη σταθερότητα της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας Οικονομίας.
• Κινδύνους για τις αντοχές και τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και την αναγκαία επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και των ασφαλιστικών ταμείων, ώστε να υπάρξει το μεγάλο ζητούμενο -δηλαδή ρευστότητα- και να μην πληγούν περισσότερο οι συνταξιούχοι μας.
• Κινδύνους για τον εθελοντικό χαρακτήρα της συμμετοχής των ιδιωτών.
Ώστε να μην “πυροδοτηθούν” άλλες δυσάρεστες εξελίξεις, όπως η μετάδοση της κρίσης σε ολόκληρη την Ευρωζώνη.
• Κινδύνους για την κάλυψη των δανειακών αναγκών της χώρας, για όσο διάστημα
-και αυτό εκτιμάται, δυστυχώς πλέον, ότι θα είναι πολύ μεγάλο- η χώρα θα μείνει εκτός αγορών.
• Κινδύνους, τέλος, για τον οικονομικό έλεγχο της χώρας και την επιβολή βαρύτερης και παρατεταμένης λιτότητας στην Ελληνική Κοινωνία. Μία κοινωνία που έχει φθάσει στα όρια ανοχής και αντοχής της.
Σε κάθε περίπτωση, σταθερά υποστηρίζω και θα το επαναλάβω σε λίγο στους ηγέτες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Kόμματος, ότι η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, εκτός από το όποιο “κούρεμα”, προϋποθέτει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και μεγάλα και συνεχή πρωτογενή πλεονάσματα.
Γι’ αυτό και απαιτείται, άμεσα, η επανεκκίνηση της Ελληνικής Οικονομίας.
Ώστε να “πάρει μπροστά” και να αρχίσουν να μειώνονται τα ελλείμματα.
Ώστε να μπούμε σε τροχιά βιώσιμης λύσης των προβλημάτων μας, στο πλαίσιο, πάντα, της Ευρωζώνης».
