Μόνη ελπίδα της χώρας τα συνδικάτα.

Διαβάζοντας τον τίτλο, εκ πρώτης όψεως, πολλοί θα σαρκάσετε. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι ή για την ακρίβεια δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, όπως είναι σήμερα. Σε όλο τον πολιτισμένο και οικονομικά ανεπτυγμένο κόσμο, η δύναμη των κοινωνιών προέρχεται από την δράση που αναπτύσσουν οι....

διάφορες κοινωνικές ομάδες συμφερόντων. Αυτές οι ομάδες είναι ισχυρές και η δύναμή τους προέρχεται από την ανεξαρτησία τους από πολιτικές εξαρτήσεις.  

Στην Ελλάδα δυστυχώς, δεν υπάρχουν συνδικαλιστικές ηγεσίες πολιτικά ανεξάρτητες, με μόνο γνώμονα το συμφέρον των εργαζομένων, τους οποίους υποτίθεται ότι εκπροσωπούν και επομένως δεν έχουμε ισχυρές κοινωνικές ομάδες συμφερόντων. Αντίθετα σήμερα έχουμε κομματικές συνδικαλιστικές ηγεσίες που αντί να περνούν τα αιτήματα των εργαζομένων προς την πολιτική ολιγαρχία, τουναντίον περνούν τις εντολές των κομματικών ηγεσιών και των συμφερόντων που κρύβονται πίσω τους προς το κοινωνικό σώμα.

Σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο, η πολιτική εξουσία, έτσι όπως αυτή αναδεικνύεται με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία,  δεν είναι τίποτε άλλο παρά, ένας στην ουσία διαιτητής, μεταξύ των αντιμαχόμενων κοινωνικών ομάδων συμφερόντων. Έτσι η πολιτική εξουσία δεν κινείται αυτόνομα, αλλά ακολουθεί τις κοινωνικές επιταγές, τις κοινωνικές ανάγκες και πασχίζει ως διαιτητής για την ισορροπία των αντιτιθέμενων κοινωνικών συμφερόντων.

Αντίθετα στη χώρα μας, οι πλήρως εξαρτώμενες από την εκάστοτε κομματική ολιγαρχία, συνδικαλιστικές ηγεσίες, προδίδουν τους εργαζόμενους που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν και με τον τρόπο αυτόν εξυπηρετούν την αυτονομία δράσης της πολιτικής ολιγαρχίας και των διαπλεκόμενων συμφερόντων που είναι πίσω της.

Τώρα πλέον, που αυταπόδεικτα η αυτονομία της πολιτικής ολιγαρχίας από την κοινωνία, οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή, τώρα που πολλές συνδικαλιστικές ηγεσίες πήραν το σαφέστατο μήνυμα, είτε της πλήρους υποταγής, είτε της απομάκρυνσης, τώρα ήρθε η ώρα της σύγκρουσης και της υποταγής της πολιτικής ολιγαρχίας στις κοινωνικές επιταγές.

Τώρα όλα τα συνδικάτα, θα πρέπει να ενωθούν σε έναν κοινό αγώνα μιας διαρκούς απεργίας, με στόχο, όχι  την οικονομική ωφέλεια των μελών τους πλέον, αλλά την πλήρη κατάρρευση του σάπιου ολιγαρχικού κομματικού καθεστώτος και την δημοκρατική συμμετοχή της κοινωνίας στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.   

Αυτόν το κίνδυνο διαβλέπουν ήδη οι κομματικές ηγεσίες, γι΄ αυτό και σπεύδουν, είτε να καθυποτάξουν τους ανυπότακτους συνδικαλιστές, είτε να τους πετάξουν έξω από τις κομματικές τάξεις.

Η σύγκρουση όμως έρχεται… 

hassapis-peter