Σκέψεις ενός Ελληνα πολίτη

Του Γιώργου Νεοφώτιστου*

Η χώρα όλη μαστίζεται από μια πρωτοφανή και πρωτόγνωρη, για περίοδο ειρήνης, κοινωνικοοικονομική αναταραχή. Αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσουν όχι μόνο οι
καθημερινοί πηχυαίοι δραματικοί τίτλοι των ΜΜΕ, αλλά και ο ίδιος ο καθημερινός συνομιλητής σου, ο οποίος μετά από τον καθιερωμένο χαιρετισμό, απρόκλητα αναφέρεται αμέσως στο γεγονός.
«Άσχημοι καιροί. Πώς βλέπεις την κατάσταση; Ποιος ξέρει τι θα μας ξημερώσει αύριο..». Κουβέντες που σε αναστατώνουν θέλεις δεν θέλεις. Αναγνωρίζω όμως πως η αγωνία αυτή του κόσμου για την αυριανή μέρα, δεν αποτελεί φωνή απόγνωσης κάποιων ακραίων απελπισμένων. Είναι η φωνή του μέσου Έλληνα, ενός Έλληνα φύσει αισιόδοξου και χαρούμενου .

Χωρίς υπερβολή, όλοι μας βλέπουμε να έχει προστεθεί στη καθημερινότητα του κόσμου μια άλλη αντίληψη για το τώρα και κυρίως το αύριο. Με κύριες συνιστώσες την αμφιβολία, την απογοήτευση αλλά και την έλλειψη οποιασδήποτε εμπιστοσύνης στους πολιτικούς που μοιάζουν τόσο αμήχανοι και αναποτελεσματικοί μπροστά στη κρίση που έχει ξεσπάσει. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως η πολιτική έχει πλέον περιοριστεί στη διαχειριστική της και μόνο λειτουργία.

Γινόμαστε μάρτυρες δηλαδή μιας κυβερνητικής προσπάθειας να παράξει πολιτική χωρίς όμως να έχει μαζί της την κοινωνία. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να εμφανιστούν τα πρώτα “κρούσματα“ ανυπακοής και διατάραξης αυτού που όλοι γνωρίζαμε σαν εύρυθμη δημοκρατική λειτουργία.

Τη συνέχεια πια όλοι μας μπορούμε να τη φανταστούμε. Όσο το βάθεμα της κοινωνικής αναταραχής μεγαλώνει τόσο και οι προσπάθειες των κυβερνώντων γίνονται πιο αποσπασματικές , πιο νευρικές , πιο ασυντόνιστες. Μια από τις δημοφιλείς πρακτικές σε παρόμοιες στιγμές είναι να στρέψουν τη μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, για να επωφεληθούν της σύγχυσης που συνεπάγεται ένας τέτοιος “πόλεμος των τάξεων”.

Όμως και αυτό δεν φάνηκε αρκετό να συγκρατήσει τη κοινωνική αναταραχή. Και αυτό επειδή κρίση έχει απλωθεί πάνω από κάθε Έλληνα πολίτη ανεξάρτητα από το επάγγελμά του αλλά και τη σχέση που διέπει την εργασία του, αν φυσικά ανήκει σε εκείνους στους “προνομιούχους“ που εξακολουθούν να έχουν εργασία.

Εδώ θα περίμενε κανείς να στραφεί η κοινωνία στη συνδρομή του συνδικαλισμού. Κάτι που, όπως αποδεικνύεται αν παρακολουθήσει κανείς τις αναιμικές συνδικαλιστικές διαδηλώσεις, δεν συνέβη. Και αυτό όχι χωρίς να υπάρχει εξήγηση.

Ο συνδικαλισμός δυστυχώς όπως είχε εξελιχτεί μέχρι τώρα , δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα καλό σχολείο μακιαβελισμού. Όλα αυτά τα μεταπολιτευτικά χρόνια υπήρξε το όχημα προβολής και αναρρίχησης κάποιων ατόμων, που έθεσαν εαυτούς τάχα στην προστασία των συντεχνιακών διεκδικήσεων. Όμως, αυτός ο συνδικαλισμός , αφορούσε τις “καλές” εποχές, τις π.Μ ( προ ..Μνημονίου). Γιατί σήμερα οι όροι του παιχνιδιού έχουν άρδην αλλάξει.

Η πάλαι ποτέ πάλη των τάξεων έχει πια συρρικνωθεί σε μια αγωνιώδη ατομική προσπάθεια, όλων ανεξαιρέτως των πολιτών να εξασφαλίσουν , αν αυτό είναι δυνατόν, τους πόρους για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Είναι μια στροφή όλων των εργαζομένων στις ίδιες δυνάμεις του καθενός, κάτι που μεταφράζεται στο.. “ο σώζων εαυτόν σωθείτο”.

Μήπως η οικονομικοκοινωνική αυτή κρίση, πλην των άλλων, έφερε και το τέλος του συνδικαλιστικού κινήματος; Μήπως ο εργαζόμενος, ( και εδώ θέλω να βάλω στη σωστή διάσταση την έννοια εργαζόμενος, και όχι την παρερμηνευμένη από κάποιους για χρόνια που εργαζόμενο ονόμαζαν απλά τον υπάλληλο κάποιου).. δεν εμπιστεύεται πλέον τους “Συνδικαλιστικοπατέρες“;.

Οι ενδείξεις δυστυχώς έρχονται να επιβεβαιώσουν κάτι τέτοιο. Η διαπίστωση πως σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, κάποιοι που θα όφειλαν να δείξουν έμπρακτα τη συμπαράστασή τους στους εργαζόμενους που δοκιμάζονται σκληρά, εκείνοι τους παρέδωσαν βορρά στις ορέξεις των κυβερνητικών προθέσεων. Όχι μόνο τους άφησαν να νιώσουν πραγματικά αβοήθητοι, αλλά διοργάνωσαν κάποιες άτονες “κινητοποιήσεις“ καθαρά προσχηματικές για να αποδείξουν το αντίθετο.

Για του λόγου το αληθές, αρκεί κανείς να ανατρέξει σε “βαριά ονόματα“ πρώην συνδικαλιστών, οι οποίοι έχουν κιόλας αναδειχτεί στους πιο μαχητικούς εκπροσώπους της εξουσίας. Κάποιους μάλιστα από αυτούς, αφού τους ανάδειξε το κυβερνητικό κόμμα σε υπουργούς ή υφυπουργούς, τους “υποχρεώνει“ τώρα να βγαίνουν στα ΜΜΕ και να εξαγγέλλουν τα άθλια αντικοινωνικά μέτρα τα οποία λίγο καιρό πριν κατακεραύνωναν. Και δεν καταλαβαίνουν πως η εξουσία με αυτό τον τρόπο τους τιμωρεί για όλα όσα πριν της καταμαρτυρούσαν.

Όλα δείχνουν πως βρισκόμαστε μπροστά στο φάσμα της εξαφάνισης της λεγόμενης μεσαία τάξης. Της τάξης των συνετών νοικοκυραίων, στην εργασία των οποίων στηρίχθηκε η μεταπολεμική ανάπτυξη της πατρίδας μας.

Σήμερα, εκείνο που περιμένει αγωνιωδώς η ελληνική κοινωνία από τους πολιτικούς είναι η αλήθεια. Αλήθεια για όλα, αλήθεια για τους λόγους που φτάσαμε εδώ, αλήθεια για το πού έχουμε ακριβώς φτάσει. Αλήθεια για το ποιοι καταχράστηκαν χρήματα δικά μου, δικά σου, χρήματα δηλαδή του δημοσίου και να τιμωρηθούν παραδειγματικά, αφού κατασχεθούν με διαδικασίες εξπρές “κλεμμένες περιουσίες“. Αυτό σημαίνει για τη δοκιμαζόμενη κοινωνία “δίκαια μέτρα“ .

Και τέλος θα πρέπει να καταλάβουν αυτοί που κρατούν σήμερα τις τύχες της χώρας στα χέρια τους, πως όσο δεν σπάζει ο φαύλος κύκλος , μέτρα – περισσότερη φτώχια – ανεργία, η χώρα θα βυθίζεται όχι μόνο σε κοινωνική εξαθλίωση αλλά, και το πιο σοβαρό για μένα, θα σπρώξει τον λαό μας σε μια μορφή μαζικής μελαγχολίας, κάτι που θα του στερήσει παντελώς την Ελπίδα για το μέλλον.

http://elpidablog.blogspot.com/2011/10/blog-post_2738.html