Το δίλημμα της Λίμνης Βαϊκάλης και το ΠΑΣΟΚ

Γράφει ο Βασίλης Δεδίδης

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, είτε ως ψηφοφόροι , είτε ως πολίτες αυτής της Χώρας, είτε ως φίλοι, ακόμη και ως « εχθροί» του ΠΑΣΟΚ, ζούμε μια κατάσταση, που όπως και να την κρίνει κανείς, αυτόματα μας οδηγεί σε σκέψεις απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών, σε μεγάλο σημείο.

Μάλιστα , είναι τόσο μεγάλος ο βαθμός αποστροφής των πολιτών, όσο μεγάλο είναι και το μέγεθος της οικονομικής δυσπραγίας που ζούμε. Γιατί αν αναρωτηθεί κανείς που βρίσκεται η ιδεολογία και το όραμα για χρηστή διοίκηση και τα συναφή, πολύ φοβάμαι πως ούτε ο σημερινός Αρχηγός, ο Γ. Παπανδρέου, ούτε και οι νεότεροι διάδοχοι , αντιλαμβάνονται αυτά που θέλει ο Λαός και κατ’επέκταση , οι ψηφοφόροι τους.

Με άλλα λόγια, η «καρέκλα» να μην χαθεί και δεν βαριέσαι το που θα πάει αυτό το Κράτος, είτε το ΠΑΣΟΚ, είναι ταγμένο στην αντιπολίτευση, είτε στην Κυβέρνηση.

Βέβαια , ο καθένας μας με τις λίγες ή πολλές γνώσεις που κατέχει, προσπαθεί να μαντέψει , τι είναι αυτό που κρύβεται πίσω από αυτή την διαμάχη, η οποία μοιάζει καταπληκτικά, με το δίλημμα της ομώνυμης λίμνης της Σιβηρίας, την Βαϊκάλη, αλλά στην ουσία, παρότι η έκφραση, όπως αναφέρεται στον τίτλο του άρθρου, είναι γνωστή, δυστυχώς το βαθύτερο νόημα της, μας είναι παντελώς άγνωστο.

Τι συμβαίνει λοιπόν σε αυτή την πασίγνωστη λίμνη, την παγωμένη πέρα ως πέρα στα βάθη της Σιβηρίας, εκεί που οι άνθρωποι, κατορθώνουν να επιβιώνουν , μέσα σε συνθήκες κλιματολογικές πολύ αντίξοες και κυρίως πολύ παγερές, τις μέρες του χειμώνα.

Απλώς για να εξασφαλίσουν την καθημερινή τροφή τους, πηγαίνουν στην παγωμένη λίμνη και ψαρεύουν, αφού προηγουμένως ανοίξουν μια τρύπα στον πάγο, και κινούμενοι πάνω στον πάγο, κατορθώνουν να πιάσουν τα ψάρια, τα οποία αφθονούν στα νερά της λίμνης, όπως τουλάχιστον λέγεται.

Να όμως που πολλές φορές το πάχος του πάγου , είναι λεπτό και μη μπορώντας να σηκώσει το βάρος των ψαράδων, σπάζει ο πάγος , με αποτέλεσμα οι ψαράδες να πέσουν μέσα στα παγωμένα νερά της λίμνης και σε διάστημα δέκα το πολύ λεπτών να παγώσουν και να αφήσουν την πνοή τους, στα παγωμένα νερά της λίμνης.

Τώρα , όσοι από αυτούς , κατορθώνουν και βγαίνουν από τα νερά της λίμνης, με ρούχα βρεγμένα, επειδή , όπως προανέφερα η θερμοκρασία είναι πολύ χαμηλή, δυστυχώς παγώνουν και αυτοί, αλλά αντί το πολύ να ξεψυχήσουν σε χρονικό διάστημα δέκα λεπτών, αφήνουν την πνοή τους σε διπλό χρόνο, δηλαδή σε είκοσι λεπτά.

Καλά θα μου πείτε, δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που μπορούν να τους βοηθήσουν και να μην πεθάνουν τόσο βασανιστικά στα νερά της λίμνης. Δεν υπάρχουν και ο λόγος είναι απλός και μέχρι σε ένα σημείο λογικός .Όσοι περισσότεροι άνθρωποι είναι πάνω στον πάγο, τόσο επικίνδυνο είναι, λόγω του βάρους τους, να σπάσει ευκολότερα ο πάγος, οπότε η επιλογή των ψαράδων είναι μοναδική και μοναχική, να ψαρεύουν μόνοι τους.

Και μετά τα επεξηγηματικά που ζητώ συγνώμη εάν ήταν μακρόσυρτα, αλλά σίγουρα ανέλυαν το πώς και το γιατί, τίθεται το ερώτημα που απορρέει από όλα τα προαναφερόμενα.

Τι κάνει ο ψαράς όταν σπάσει ο πάγος, παραμένει μέσα στο νερό και χάνει την ζωή του σε λιγότερο χρόνο, ή προσπαθεί να «εξέλθει των υδάτων» , όπως έλεγε και ο Σουρής και να παρατείνει την ζωή του έστω για το διπλάσιο χρόνο, έως ότου τα βρεγμένα ρούχα του, να παγώσουν και να τον οδηγήσουν στον θάνατο.

Σίγουρα θα αναρωτηθείτε, τόσος πρόλογος που γράφτηκε , για ποιόν λόγο και γιατί.

Ο λόγος είναι απλός, όσο απλός είναι και ο τρόπος που χάνουν την ζωή τους οι ψαράδες της λίμνης Βαϊκάλης.

Καθημερινά, μετά και το αποτέλεσμα των εκλογών , στο ΠΑΣΟΚ παρατηρείται μια τέτοια αλληλοεξόντωση , που όσο και να μην θέλει κανείς να συγκρίνει κάποια γεγονότα, σίγουρα ή εθελοτυφλεί, ή βαυκαλίζεται μέσα στην δίνη του σπαραγμού.

Και εδώ λοιπόν τίθεται το ερώτημα, ως το δίλημμα της λίμνης Βαϊκάλης.

Με τον Γιώργο, ή με τον Βαγγέλη, με τον Βαγγέλη , ή με τον Γιώργο και εάν όχι και στους διό, τότε με ποιόν, με τον Κώστα.

Το δίλημμα είναι και μεγάλο και δύσκολο, γιατί εάν όλοι τους, δεν συνέλθουν και δεν καταλάβουν ότι το να είσαι Αρχηγός πρέπει και να εμπνέεις και να δημιουργείς ελπίδες για μια καλύτερη ζωή αυτών που θέλεις να σε πιστέψουν, δυστυχώς στην εναντία περίπτωση, αυτό που λιγότερο μπορείς να πάθεις, είναι το να βρίσκεσαι σε δίλημμα, το πώς θέλεις να τελειώσει η ζωή σου πολιτικά , σε δέκα μέρες, ή σε είκοσι, όπως και ο ψαράς της λίμνης που οι επιλογές του, είναι περιορισμένες, έως απειροελάχιστες.

Αφού λοιπόν αγαπητοί και καθόλα ικανοί κατά την άποψη σας, αρχηγίσκοι, θέλετε να φάτε ψάρια, τουτέστιν να διοικήσετε, δεν έχετε καμιά έως καμία επιλογή, παρά μόνο αυτή που οδηγεί στην ομόνοια, στην αυτοσυγκράτηση και στην κομματική και κατ΄επέκταση στην κοινωνική πειθαρχία.

Έτσι μόνο θα πείσετε τους ψηφοφόρους και φίλους σας να σας ακολουθήσουν στα οράματα σας, όταν πρωτίστως πείσετε τους εαυτούς σας ότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα ενός πολιτικού, που θέλει να εξουσιάσει τους άλλους, είναι προηγουμένως να μάθει να εξουσιάζει τον ίδιο του τον εαυτό.

Διαφορετικά , είτε με τον ένα , είτε με τον άλλο, επωνομαζόμενο Αρχηγό, που μέχρι τώρα δεν μας πείσατε ότι σας ενδιαφέρει και πολύ η πρόοδος αυτού του τόπου, η τύχη σας είναι προγεγραμμένη, όπως και η τύχη των ψαράδων της λίμνης.

Με τον έναν το ΠΑΣΟΚ, θα βουλιάξει σε ένα μήνα και με τον άλλον σε διό μήνες, σίγουρα όμως θα βουλιάξει, εφόσον δεν αλλάξετε «ρώτα», μια και η μοίρα σας, είναι προκαθορισμένη, σαν την μοίρα των άτυχων ψαράδων, άλλωστε ο ένας θέλει να οδηγήσει το Κόμμα προς τα δεξιά, ο άλλος προς τα αριστερά, το σίγουρο όμως είναι ότι στο ΠΑΣΟΚ , κανείς δεν είναι ΠΑΣΟΚ.

Και να είστε σίγουροι , ότι το δίλημμα της λίμνης Βαϊκάλης, θα πλανάται πάνω από τα κεφάλια σας, για πολύ, όσο μια εσωκομματική σας διαμάχη, γίνεται βορά στα ΜΜΕ, με τον τρόπο που εσείς οι ίδιοι τα τροφοδοτείτε.

Και εν κατακλείδι, σίγουρα όλα όσα προηγουμένως αναφέρθηκαν, δεν αφορούν μόνο τους αυτόκλητους Αρχηγούς, αλλά και όλους αυτούς που συμπαρασύρονται μαζί τους και τους καταξιώνουν , ή τους απαξιώνουν και τις περισσότερες φορές, προξενούν το μεγαλύτερο κακό.

Και ποιοι είναι αυτοί. Είδος που αναφύεται στην Χώρα μας ποικιλοτρόπως. Κομματοκυνάρια, τα αποκαλεί ο πανεπιστημιακός Ζουράρις. Και δυστυχώς, ουκ έστιν αριθμός.