Ναούμης Νικόλαος
Πολιτικός επιστήμονας
Η ιστορία έχει ως εξής: Η χρωματιστή κουκουβάγια Ρίτα διορίζεται ως καθηγήτρια εικαστικών στο σχολείο της Γκριζούπολης. Οι κάτοικοί της δεν είχαν δει ποτέ τα χρώματα. Ήταν γκρι τα σπίτια, οι δρόμοι, ο ουρανός. Οι άνθρωποι ήταν μελαγχολικοί και κατσούφηδες.
Στην αρχή όλοι τρόμαζαν με το που την αντίκριζαν την αντιμετώπιζαν με καχυποψία και τη ρωτούσαν αν είναι άρρωστη. Εκείνη απάντησε ότι έτσι γεννήθηκε κι έχει δικαίωμα να είναι διαφορετική.
Στην αρχή όλοι τρόμαζαν με το που την αντίκριζαν την αντιμετώπιζαν με καχυποψία και τη ρωτούσαν αν είναι άρρωστη. Εκείνη απάντησε ότι έτσι γεννήθηκε κι έχει δικαίωμα να είναι διαφορετική.
Στην αρχή, παίρνει με το μέρος της τα παιδιά, που κρεμούν χρωματιστές ζωγραφιές στην τάξη και βάφουν το σχολείο. Στη συνέχεια, μπαίνουν στο παιχνίδι και οι μεγάλοι, παίρνουν μπογιές και πινέλα και κάνουν την πόλη χρωματιστή. Μέσα σε λίγες μέρες, η εικόνα της πόλης άλλαξε. Οι γλάστρες γέμισαν λουλούδια. Τα δέντρα πρασίνισαν. Οι άνθρωποι χαμογελούσαν. Η Γκριζούπολη άλλαξε όνομα κι έγινε Χρωματούπολη!
Η χρωματιστή κουκουβάγια Ρίτα, που πιάνει δουλειά στο σχολείο της Γκριζούπολης, είναι η ηρωίδα του παραμυθιού που έγραψαν οι μαθητές της τρίτης τάξης του 2ου δημοτικού σχολείου Κομοτηνής, στο πλαίσιο εκπαιδευτικού προγράμματος της UNICEF για τα δικαιώματα και τη διαφορετικότητα και θα βραβευτεί μ’ ένα από τα πρώτα βραβεία του διαγωνισμού, σε ειδική τελετή, στην Αθήνα.
Λένε, πως μέσα απ’ τα μάτια των παιδιών, μπορείς να δεις τον δρόμο που θα σε οδηγήσει σ’ ένα μέλλον πιο ελπιδοφόρο. Η παιδική αθωότητα, ίσως είναι η μόνη μας ελπίδα, για να βαφτεί με ζωντανά χρώματα, το απέραντο γκρίζο που έχει σκεπάσει την πατρίδα μας.
Μπορεί στην πραγματικότητα, το πολύ τρυφερό αυτό παραμύθι ν’ αναφέρεται στην διαφορετικότητα και στην αξία της. Ανάμεσά μας, ζούνε άνθρωποι που κουβαλάνε χαρακτηριστικά, που εξ’ αιτίας τους πέφτουν θύματα ρατσιστικής συμπεριφοράς από τους συνανθρώπους τους, όπως για παράδειγμα, τα άτομα με αναπηρία. Ο αγώνας για την ευαισθητοποίηση όλων μας, για να την αποδεχτούμε και να την ενσωματώσουμε στο πλαίσιο της αρμονικής και ισότιμης συμβίωσης, θα πρέπει να είναι αδιάκοπος και καθημερινός. Ένας ενδεδειγμένος τρόπος λοιπόν για να φτάσουμε μια μέρα ως κοινωνία ν’ αποκομίσουμε τα οφέλη αυτού του αγώνα, είναι να γίνει κατάκτηση όλων, από την πρώτη στιγμή που θα βηματίσουμε στη ζωή μας. Μέσα από ένα παραμύθι, όλοι άλλωστε, πήραμε τις αρχές και τις αξίες, που μας συνοδεύουν σ’ όλη την πορεία της ζωής μας.
Το εκπληκτικό βέβαια με το παραμύθι της γκριζούπολης, είναι ότι αν το αναγνώσουμε διαφορετικά, θα παρατηρήσουμε, ότι θα μπορούσε να είχε γραφτεί και για την γενικότερη κατάσταση που η πατρίδα μας βιώνει αυτή την περίοδο. Γιατί μην μου πείτε ότι η Ελλάδα αυτή την στιγμή, δεν μπορεί να παρομοιαστεί με την γκριζούπολη του παραμυθιού; Τα πάντα γύρω μας, έχουν πλέον πάρει το γκρίζο χρώμα της μελαγχολίας. Οι άνθρωποι γύρω μας, έπαψαν να χαμογελούν. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε κυριολεκτικά, με εικόνες και ειδήσεις, που το μόνο συναίσθημα που προκαλούν, είναι η μελαγχολία. Στην χώρα μας πια, τίποτα δεν φαίνεται να πηγαίνει καλά και κυρίως τίποτα δεν λειτουργεί. Όλοι περιμένουμε κάτι να έρθει και να μας σώσει. Αλήθεια, τι περιμένουμε;
Στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, τον ρόλο του σωτήρα έπαιζε ένας από μηχανής Θεός που έκανε ξαφνικά την εμφάνισή του απ’ το πουθενά. Στην σύγχρονη ελληνική τραγωδία που όλοι είμαστε κομπάρσοι, έχουμε επαναπαυτεί και περιμένουμε τον αντίστοιχο από μηχανής Θεό. Αν στ’ αλήθεια αυτό περιμένουμε, νομίζω ότι θα περιμένουμε για πολύ ακόμα. Μέχρις ωτου αυτός ο Θεός και αν αυτός ποτέ εμφανιστεί, την εμφάνισή τους στους δρόμους, θα κάνουν κάρα, που θα μαζεύουν πτώματα. Αυτό θέλουμε;
Στο παραμύθι της γκριζούπολης, η δασκάλα με τις ικανότητες της, κατάφερε να γίνει πηγή έμπνευσης για όλους. Όλοι στρώθηκαν με την προτροπή της στην δουλειά και άλλαξαν τον μικρόκοσμό τους. Πιστεύω, πως μια τέτοια φυσιογνωμία, χρειάζεται για να μας εμπνεύσει όλους στις μέρες μας. Είμαστε στις επάλξεις και περιμένουμε το σύνθημα. Ανάμεσά μας, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το χάρισμα να εμπνεύσουν και να μας δώσουν ελπίδα. Το γκρίζο όμως που έχει καλύψει τα πάντα γύρω μας, δεν επιτρέπει να τους εντοπίσουμε. Λίγη υπομονή και πίστη στις δυνατότητες μας ως λαού χρειάζεται και όλοι μαζί, μπορούμε ν’ ανοικοδομήσουμε ξανά την πατρίδα μας, την οποία ξεπούλησαν προδότες, ψεύτες και απατεώνες. Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε την Ελλάδα ξανά χρωματούπολη!
