Πρώτον θέλουν η Ελλάδα να ματώσει, να γίνει παράδειγμα προς αποφυγή για τις υπόλοιπες που θα θελήσουν να διογκώσουν τα ελλείμματα.
Δεύτερον δεν θέλουν να επωμιστούν το βάρος ενός οικονομικού πληθωρισμού.
Ο Θάνατος της Ελλάδας θα πάρει μαζί του και την ΕΕ. Κοινό Συμφέρον της ΕΕ είναι να τον αποτρέψει.
Η ΕΚΤ αγοράζει ελληνικά ομόλογα λιγότερο από την ονομαστική τους αξία. Αν κάποιος δίνει δάνειο 1000€ στην Ελλάδα για να αγοράσει ελληνικό ομόλογο ονομαστικής αξίας 1000 , στην λήξη του ομολόγου η Ελλάδα πρέπει να επιστρέψει τα 1000€ και τους τόκους. Επειδή κάποιος έχει φοβάται ότι η Ελλάδα δεν θα επιστρέψει πουλάει το ομόλογο που αγόρασε 500€-900€. Η ΕΚΤ έχει Ελληνικά ομόλογα στο χαρτοφυλάκιο της που τα έχει αγοράσει με τιμή λιγότερη από την ονομαστική της αξία.
Συνεπώς μέσα σε λίγες ώρες θα μπορούσε να βγει μια απόφαση που η Ελλάδα να... ξεπληρώσει τα ομόλογα στην ΕΚΤ, όχι στην ονομαστική τιμή τους, αλλά στην τιμή αγοράς και τους τόκους. Έτσι η Ελλάδα μειώνει το χρέος , Η ΕΚΤ δεν χάνει παίρνει όσα έδωσε συν τους τόκους, δεν υπάρχουν άλλες επιπτώσεις στην αγορά. Μια δεύτερη απόφαση είναι εκτύπωση νέου χρήματος με αναλογική χρηματοδότηση των χωρών της ΟΝΕ, για να επιτευχθούν πρωτογενή πλεονάσματα.
Η κυβέρνηση με την συμφωνία 21 Ιουνίου έχει βάλει ίσως και το μοναδικό γκολ στην διάρκεια ζωής της. Η συμφωνία έγινε με την προοπτική υλοποίησης ενός προγράμματος "το μεσοπρόθεσμο" .
Η Ελλάδα καθυστέρησε χαρακτηριστικά .
Είναι δύσκολο να εξηγήσεις ακόμα και στους Έλληνες γιατί δεν μπόρεσαν να εκτυπωθούν τα εκκαθαριστικά για 2009-10 για το ΕΤΑΚ. Γιατί δεν υπάρχει περιουσιολόγιο ακινήτων και κτηματολόγιο. Γιατί δεν χτυπιείται η φοροδιαφυγή. Γιατί δεν υπάρχει μια μικρή λειτουργική δημόσια διοίκηση και φορείς.
Υπάρχει απάντηση.
Δεν μπορεί να υλοποιηθεί τίποτα σοβαρό σε εύλογο χρόνο με λογικό κόστος, σε αυτή την χώρα με ανθρώπους που διόρισε και που γαλούχησε η κομματοκρατία.
Θα πρέπει να φύγουν όλα τα σημερινά κοινοβουλευτικά κόμματα, πρέπει να έρθουν νέα αμεσο-δημοκρατικά δομημένα με ήθος και εθνική συνείδηση.
Κείμενο για σκέψεις και δημόσιο διάλογο.
Τάσος
Παναγιώτογλου
