Βλέπουμε λοιπόν να σχηματίζονται δύο Ελλάδες. Η μια που θέλει να απελευθερωθεί από το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα και η άλλη που επιμένει να είναι εγκλωβισμένη στο σύστημα. Μερικοί πολίτες κατάφεραν συνειδησιακά να απελευθερωθούν, ενώ κάποιοι άλλοι μένουν ακόμα αιχμάλωτοι του πολιτικού συστήματος που μας οδήγησε στο σημερινό κατάντημα.
Ας αναρωτηθούμε όμως όλοι.
Πιστεύει άραγε κανείς ότι υπάρχει ποτέ περίπτωση να επέλθει λύση μέσα από το ίδιο το καθεστωτικό σύστημα, όποιον και να ψηφίσουμε; Πιστεύει άραγε κανείς ότι η ψήφος μας εξυπηρετεί τα δικά μας λαϊκά συμφέροντα; Εκτός φυσικά από τα ρουσφέτια. Πιστεύει άραγε κανείς πως αν δεν ψηφίσουμε το ένα κόμμα εξουσίας και ψηφίσουμε το άλλο ή δεν ψηφίσουμε τον άλφα βουλευτή και ψηφίσουμε τον βήτα (έστω και αν ο τελευταίος είναι καινούργιο πρόσωπο), πρόκειται να αλλάξει κάτι; Όποιον και να στείλουμε στη Βουλή, δεν θα είναι άραγε αναγκαστικά «πρόβατο» στο κομματικό «μαντρί» του «τσοπάνη» αρχηγού; Φυσικά και θα είναι.
Επομένως, δεν έχει κανένα νόημα η συμμετοχή μας στις διαδικασίες του καθεστωτικού συστήματος και η νομιμοποίηση που του παρέχουμε με αυτή τη συμμετοχή.
Αφού, έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να επηρεάσουμε τίποτα, ας εξευτελίσουμε το σύστημα με την απόρριψή του.
