Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν σε εφημερίδες, περιοδικά και ιστοσελίδες, το 49% των Αστυνομικών, στο οποίο ανήκει και ο γράφων, έλαβαν μισθό από 500 έως 1000 ευρώ, 1095 Συνάδελφοί μας πληρώθηκαν με 1 έως 500 ευρώ και 53 είχαν μηδενικές αποδοχές. Τα στοιχεία αυτά τρομάζουν και τον πλέον αισιόδοξο…
Και σαν να μην έφτανε αυτό, η οργή και η αγανάκτηση ξεχείλισαν από την ενέργεια να ψηφιστεί νόμος που μεταξύ άλλων καταργεί το αμετάθετο των Αστυνομικών, που αποτελεί ένα από τα κορυφαία θεσμικά δικαιώματά μας. Μετά από τη θύελλα των αντιδράσεων που προκλήθηκε, δόθηκε η υπόσχεση ότι αυτό το τελευταίο θα αποσυρθεί με τροποποίηση του εν λόγω νόμου. Αναμφίβολα δεχόμαστε μία πρωτοφανή αλλά και αναίτια επίθεση τόσο στις αποδοχές μας όσο και στα θεσμικά μας δικαιώματα.
Η πρόθεση να καταργηθεί το αμετάθετο δεν είναι ανεξάρτητο από τις μειώσεις των αποδοχών μας και σύμφωνα με την άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των Συναδέλφων, έγινε για να μας εκφοβίσει και να μας αποτρέψει από δυναμικές κινητοποιήσεις, με την απειλή του «φιλοδωρήματος» με μια δυσμενή μετάθεση σε περίπτωση που «τολμούσαμε» να διαμαρτυρηθούμε.
Επίσης Συνάδελφοι με ενημερώνουν ότι σε συγκεντρώσεις προσωπικού των Υπηρεσιών τους, οι προϊστάμενοί τους Αξιωματικοί, προφανώς μεταφέροντας άνωθεν εντολές, προβαίνουν σε εκκλήσεις για υπομονή αλλά και σε συγκαλυμμένες απειλές, μιας και η κατάσταση θυμίζει καζάνι που βράζει. Τρέμουν γιατί γνωρίζουν καλύτερα από μας τη δύναμη του εργαζόμενου Έλληνα Αστυνομικού! Παρακαλεί και απειλεί αυτός που φοβάται!
Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές (4-10-2011) μου έχουν απομείνει λίγες δεκάδες ευρώ από το μισθό μου του Οκτωβρίου και στη ίδια απελπιστική κατάσταση είναι και οι περισσότεροι Συνάδελφοί μου. Με τι ηθικό και με ποια ψυχολογία θα πάμε για δουλειά; Επαναλαμβάνω ότι πρέπει να συσπειρωθούμε γύρω από τα Σωματεία μας και να προβούμε σε δυναμικές κινητοποιήσεις. Δεν υπάρχει πια καμία πολυτέλεια για αποχή και για αδιαφορία, γιατί σε κάθε αποχή από τις κινητοποιήσεις μας, σε κάθε μικρή σε μέγεθος και παλμό πορεία, να είμαστε έτοιμοι για νέες μειώσεις αρκετών δεκάδων ευρώ και για ψαλίδισμα των δικαιωμάτων μας.
Αυτό συνέβη και στην πορεία των ένστολων στη Δ.Ε.Θ. όπου είμαστε 2000 αντί να είμαστε τουλάχιστον 20000, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν όλα τα επώδυνα τα οποία υποστήκαμε. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι αν η δυναμική μας ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη δεν θα είχαμε χάσει τόσα πολλά. Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφέρω και κάποια πράγματα ακόμα.
Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνομαι πάνω στο θλιβερό φαινόμενο των ΑΝΤΙΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ. Ουδείς από τους ΑΝΤΙΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ που γνωρίζω ήταν παρών στην πορεία της Δ.Ε.Θ., αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι είναι εχθροί κάθε συλλογικότητας, συλλογικής δράσης και ενότητας και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το ατομικό τους συμφέρον. Ηχηρά απόντες ήταν και γνωστοί ΑΝΤΙΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ- «ΤΣΑΤΣΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ», οι οποίοι σε ασφαλές περιβάλλον είναι λαλίστατοι, αλλά στα δύσκολα κάθονται σούζα στα «αφεντικά» τους και ομοιάζουν με το συμπαθές οικόσιτο πτηνό. Αντιθέτως κάποιοι από τους παραπάνω την επόμενη μέρα φόρεσαν τα φτηνιάρικα κοστούμια τους που βρωμάνε «παλαιοκομματική ναφθαλίνη» και πήγαν να παλαμοκροτήσουν πρόσωπα και πολιτικές για τις οποίες εμείς την προηγούμενη βρισκόμασταν στο δρόμο.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κάνω ακόμα μια διευκρίνιση. Είμαι κατηγορηματικά αντίθετος σε κάθε είδους «λευκής απεργίας», όπως άλλωστε και κάθε συνειδητοποιημένος Συνάδελφος. Το Πατριωτικό μας καθήκον δεν μας επιτρέπει να προβαίνουμε σε τέτοιες ενέργειες, που θα έχουν επιπτώσεις στην ασφάλεια των συμπολιτών μας. Δεσμευόμαστε από τον ιερό όρκο που δώσαμε όταν καταταχτήκαμε, να Υπηρετούμε την Πατρίδα και τους Έλληνες πολίτες κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Επιβάλλεται όμως η δυναμική συμμετοχή μας σε κάθε νόμιμη κινητοποίηση. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι σε περιόδους κρίσης βρίσκονται σε έξαρση φαινόμενα όπως η βία, η εγκληματικότητα, ο τζόγος, η δεισιδαιμονία και η παραπληροφόρηση. Για τα δύο πρώτα εμείς πρέπει να είμαστε η ασπίδα των συμπολιτών μας. Για τα υπόλοιπα πρέπει όλοι μας να είμαστε προσεκτικοί και να προφυλασσόμαστε με το καλύτερο δυνατό τρόπο, επιστρατεύοντας κυρίως τη λογική μας.
Ακολούθως θα ήθελα να προσθέσω ότι οι απώλειες μας σε μισθολογικά, εργασιακά, ασφαλιστικά και θεσμικά δικαιώματα, εντάσσονται στα πλήγματα που δέχεται η μεσαία τάξη, στην οποία ανήκουμε κι εμείς, και η οποία καλείται να σηκώσει το κύριο βάρος των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης. Η μεσαία τάξη στυλοβάτης της οικονομίας τις τελευταίες δεκαετίες και ραχοκοκκαλιά της Δημοκρατίας ανέκαθεν, αιμορραγεί, ψυχορραγεί και απαξιώνεται με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία της Χώρας μας και για τη Δημοκρατία. Με απλά λόγια άμα δεν έχει χρήματα η μεσαία τάξη δεν κινείται η αγορά και άμα νοσεί η μεσαία τάξη, νοσεί και η Δημοκρατία. Μας έμαθαν όμως ότι στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα και να συμπληρώσω πως δεν υπάρχουν και μονόδρομοι και ο νοών νοείτω… Θα πρέπει να βγει η κάθε επαγγελματική ομάδα από την απομόνωση της και να αντιληφθεί ότι απαιτούνται κοινές δράσεις για την αντιμετώπιση των κοινών προβλημάτων. Για το λόγο αυτό δεν θα πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα κανενός κοινωνικού αυτοματισμού. Οι εργαζόμενοι Αστυνομικοί θα πρέπει να βγούμε κι εμείς από την απομόνωση στην οποία βρισκόμαστε, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τους υπόλοιπους εργαζομένους και γιατί όχι να μπούμε στην πρώτη γραμμή του αγώνα, αφού είμαστε κατά κοινή ομολογία το δυναμικότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αρκεί πρώτα να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της δύναμής μας. Παραφράζοντας τα λεγόμενα του Μπέρτολντ Μπρεχτ θα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα ενότητας. «Όταν αποφάσισαν να πλήξουν τους Αστυνομικούς δεν ενδιαφέρθηκες γιατί δεν είσουν Αστυνομικός. Όταν αποφάσισαν να πλήξουν τους ταξιτζήδες δεν νοιάστηκες γιατί δεν είσουν ταξιτζής. Όταν αποφάσισαν να απολύσουν δημόσιους υπαλλήλους αδιαφόρησες γιατί δεν είσουν δημόσιος υπάλληλος. Και όταν αποφάσισαν ότι ήρθε και η σειρά σου να πληγείς, δεν είχε μείνει κανένας να σε βοηθήσει». Κανένας εργαζόμενος πειραματόζωο κοινωνικής μηχανικής! Κανένας Αστυνομικός κυματοθραύστης της κοινωνικής αγανάκτησης! Όλοι μαζί στο δρόμο του αγώνα!
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι παρ’ όλο που όλα φαίνονται μαύρα και απαισιόδοξα, υπάρχει ακόμα ΕΛΠΙΔΑ! Η ΕΛΠΙΔΑ αυτή βρίσκεται στην ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ των θεσμών και των αξιών μας. Στην παράδοσή μας υπάρχει ο μύθος του Φοίνικα που αναγεννάται από τις στάχτες του και για το λόγο αυτό αποτέλεσε ένα από τα σύμβολα της Ελληνικής Επανάστασης και της Αναγέννησης του Ελληνισμού που ξεκίνησε το 1821. Η Ελλάδα, οι θεσμοί της και οι αξίες μας πρέπει να αναγεννηθούν μέσα από τους αγώνες της γενιάς μας. Πρέπει να αφήσουμε πίσω ότι μας πλήγωσε και να λύσουμε τα προβλήματα προχωρώντας μπροστά. Ένας τέτοιος θεσμός είναι και το Αστυνομικό Συνδικαλιστικό Κίνημα, το οποίο επιβάλλεται να αναγεννηθεί σε νέες βάσεις, αρχικά για να επιβιώσει και ακολούθως για να ξαναγίνει δυναμικό και διεκδικητικό, να απογαλακτιστεί από αυτόκλητους «σωτήρες» και «προστάτες», να αποκομματικοποιηθεί και να αποδιώξει από τους κόλπους του πρόσωπα που μας πρόδωσαν και μας πλήγωσαν. Κι όλα αυτά βέβαια με απαραίτητες και αναγκαίες συνθήκες τη συμμετοχή όλων μας και τη δυναμική διεκδίκηση των δικαίων μας. Δεν θα μπορούσα να κλείσω καλύτερα τα γραφόμενα μου από το να χρησιμοποιήσω τους τελευταίους στίχους του ποιήματος «κόκκινος κύκλος» του Θεσσαλονικιού ποιητή Θοδωρή Βοριά: «Η ιστορία χύνεται συνέχεια στο πεζοδρόμιο, στην άσφαλτο».
Καλό αγώνα σε όλους!
Υπαρχιφύλακας ΠΑΣΧΑΛΙΑΣ Ιωάννης, Μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Νομού Θεσσαλονίκης (Ε.Α.Υ.Ν.Θ.), Αντιπρόσωπος της Ε.Α.Υ.Ν.Θ. στην Π.Ο.ΑΣ.Υ., Ιδρυτικό μέλος της «ΔΥΝΑΜΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ».
