Ο παλμός της κοινωνίας στα χέρια των προνομιούχων συνδικαλιστών

Του Γιάννη Κεσσόπουλου
Προσωπικά είμαι από τους ανέκαθεν (από τα μαθητικά χρόνια της δεκαετίας του ’80, όταν άρχισαν εκείνες οι «ακατάληπτες» καταστροφές στην επέτειο του Πολυτεχνείου και οι Λαρισαίοι κλείνανε την εθνική οδό για τα κάτουρα του Τσιγκόφ) θιασώτες της εφαρμογής της νομιμότητας. Και στο θέμα του
συνδικαλισμού…

…ακόμη και στα χρόνια της ευφορίας, ήμουν από εκείνους που κατέτασσαν τους συνδικαλιστές –εκείνους δηλαδή που ασκούσαν τον συνδικαλισμό όπως τον ασκούσαν…- στα προβλήματα της δημοκρατίας και στα αίτια της κακοδαιμονίας.

Εννοώ, μεταξύ άλλων, ότι δεν ανακάλυψα τώρα, όψιμα, την ότι ο Θύμιος και ο Φωτόπουλος ξεπερνούν τα όρια της νομιμότητας, στρεφόμενοι ουσιαστικά κατά του δημοσίου συμφέροντος –με απλά λόγια κατά του απλού λαού.

Μέσα από αυτή τη στήλη, πριν δύο χρόνια ζητήσαμε να αλλάξουν στάση οι αγρότες και αντί να κλείνουν δρόμους να ανοίγουν τα διόδια, ώστε να μη στρέφονται κατά της κοινωνίας, όπερ και εγένετο από τους αγρότες της Θεσσαλονίκης αρχικά και ακολούθησαν άλλοι.

Τα λέω αυτά όχι ως περιαυτολογίες αλλά γιατί θέλω να καταδείξω τις τεράστιες ευθύνες των κομμάτων που κυβέρνησαν αλλά και εκείνων που υπέθαλπαν χωρίς να κυβερνούν –δηλαδή σχεδόν σύσσωμου του πολιτικού συστήματος, αλλά…
…αλλά και το ρίσκο της διαγραφής του Λυμπερόπουλου από τη ΝΔ στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, που ο Θύμιος…
…όπως και ο Φωτόπουλος και ο Μπαλασόπουλος «εμφανίζονται» (κι όχι «είναι») οι πιο γνήσιοι εκφραστές της λαϊκής απόγνωσης και αγανάκτησης.

Μην ξεχνάμε ότι ο «εμφύλιος» στη Γιουγκοσλαβία ξεκίνησε από ένα ποδοσφαιρικό ματς και αρχηγοί των ανταρτών εκατέρωθεν γίνανε οι αρχηγοί της Θύρας τάδε και της Θύρας δείνα.

Αυτή είναι και η μεγάλη πολιτική ευθύνη των ηγεσιών των κομμάτων, να εγκαταλείπουν δηλαδή τον παλμό της κοινωνίας στα χέρια προνομιούχων πλην όμως συνδικαλιστών. Επειδή εκείνοι για τον α ή β λόγο αποφεύγουν ή αδυνατούν να πολιτευτούν στη βάση της πραγματικότητας. Της σκληρής πραγματικότητας.

Όταν π.χ. ένα χαράτσι είναι αντισυνταγματικό, δε νοείται ένας αρχηγός πολιτικού κόμματος να μην δεσμεύεται ότι δεν θα το εφαρμόσει. Δε νοείται να μην προστατεύει τους πολίτες καλώντας τους να μην πληρώσουν το χαράτσι.

Καλή η κριτική στους συνδικαλιστές που κλείνουν τα αεροδρόμια, που αφήνουν τα σκουπίδια στους δρόμους, που διακόπτουν την εναέρια κυκλοφορία –εμείς την κάναμε εδώ και δεκαετίες με συνέπεια.

Όμως, εξαιρετικά κρίσιμη αυτή τη στιγμή είναι η πολιτική ευθύνη του πολιτικού συστήματος που εξέθρεψε τα τέρατα, να μην μπορεί ούτε στο «και πέντε» να εκφράσει την κοινωνία, την αγωνία, την απόγνωση και την αγανάκτησή της.

Είναι το ίδιο πολιτικό σύστημα που σηκώνει τα χέρια ψηλά κάθε φορά που διαλύεται το κράτος, ψελλίζοντας απλώς λεξούλες όπως διάλογος, όχι για να συζητήσουν αλλά για να παίξουν κατενάτσιο, μπας και ο αντίπαλος κάνει το λάθος, επειδή 35 και βάλε χρόνια μεταπολίτευσης και δεν ξέρουν ακόμη τι θα πει πρόληψη και τι καταστολή. Οι ανίκανοι…

Με αυτά και μ’ αυτά, απλοποιώ το ερώτημα: φταίει η Σίμος που εδάρη ή αυτοί που τον δείρανε. Η απάντηση δεν είναι εκ των προτέρων δεδομένη κι αυτονόητη, όπως θα ήταν σε μια μη εκτραχυνθείσα πολιτεία. Καταλαβαίνετε…

Κλείνω με ένα στίχο, για να ομορφαίνουμε τη μέρα, από ένα τραγούδι που τραγούδησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου: «Ο χειμώνας είναι αγόρι / Θέλει τη λευκή τη κόρη / Το γοβάκι να ταιριάξει / Τη χιονάτη του ν’ αρπάξει. / Ο χειμώνας ψάχνει φίλη / Μα φοβάται τον Απρίλη / Και ζητάει απ’ τις νεράιδες / Να του βρουν κι άλλες νυφάδες». Καλημέρα και καλή δύναμη!

http://www.thinkfree.gr/?p=2328