του Γιάννη Κεσσόπουλου, Δημοσιογράφου
Έχουν πέσει όλοι να φάνε τον Σαμαρά γιατί αρνείται να κάνει μια περιττή ενέργεια, χωρίς νομική βαρύτητα αλλά με σαφέστατη επικοινωνιακή, η οποία όμως συνιστά ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας -μία ακόμη θα πει κανείς, αλλά ως που θα πάει αυτό;
Αν όλα εξαρτώνται από τον Σαμαρά, τότε γιατί τη στήσανε την κυβέρνηση Παπαδήμου; Ο λόγος του σημερινού Έλληνα πρωθυπουργού δεν μετράει;
Αυτός, ο… τουλίπας υπουργός Γιαν Κες Ντε Γιάνγκερ (τα πρώτα δύο του ονόματός του ατυχώς ..
είναι και συντομογραφία του δικού μου ονόματος) θα έπρεπε να το σκεφτεί πριν ανοίξει το στόμα του και ξεφτιλίσει διεθνώς κάθε έννοια δημοκρατικής λειτουργίας. Αλλά, θα μου πεις, ο Γιούγκερ, ο Σόιμπλε και τ’ άλλα παιδιά έχουν επιδείξει λιγότερη δημοκρατική αναισθησία;
Σ’ αυτή την ιστορία της κρίσης στην ευρωζώνη, αποκαλύπτονται οι αληθινές προθέσεις, ο καθένας βγάζει τον αληθινό του εαυτό. Λέει πράγματα που σκέφτεται αλλά ποτέ δεν είπε για τους άλλους, ενεργεί εγωιστικά παρόλο που μέχρι τώρα εμφανιζόταν ως υπέρμαχος της ομάδας. Και αποκαλύπτεται ότι εκεί στα βόρεια το έλλειμα δημοκρατιότητας είναι διαχρονικό…
Οι Γερμανοί τη φέρανε στους Γάλλους το περασμένο καλοκαίρι και –να μου το θυμηθείς- θα έρθει η ώρα που θα συγκρουστούν μεταξύ τους. Σφοδρά και άγρια, μόλις οι Γάλλοι συνειδητοποιήσουν ότι οι Γερμανοί τους την έφεραν.
Ο νέος κανονισμός πολυκατοικίας στην ευρωζώνη διαμορφώνει συμμαχίες που δείχνουν Βερολίνο παρά Παρίσι. Η ηρεμία είναι φαινομενική και δεν θα αντέξει για πολύ. Στην ουσία ο καθένας είναι μόνος του και κοιτά το συμφέρον του. Όταν συνταιριάζονται τα συμφέροντα, τότε προκύπτουν και οι συμμαχίες. Ήδη, τα πρώτα σημάδια φαίνονται. Η πίεση που ασκούν οι Γερμανοί και οι… γκαρσονιέρες τους δεν είναι άλλο παρά η πίεση του διαχειριστή που θεωρεί ότι είναι ένα κλικ πιο πάνω από τους ιδιοκτήτες, έχει μια εξουσία. Θα πει κανείς καλά, τι θέλεις, να σου δώσουμε τα ωραία μας λεφτά και να μην έχουμε λόγο; Έλεγχο; Κανείς δεν είπε κάτι τέτοιο. Έλεγχος αλλά με πλαίσια, πλαίσια δημοκρατικά. Όχι ανεξέλεγκτος έλεγχος.
Είναι προφανές ότι οι ευθύνες για τα χαμένα λεφτά των κοινοτικών πλαισίων υπάρχουν και στους Ευρωπαίους. Είναι και δική τους αποτυχία μια χώρα να τα τρώει χωρίς ν’ αφήνει ούτε κοκαλάκι. Αλλά είναι άλλο κεφάλαιο…
Εδώ που φτάσαμε ή θα πρέπει να αντισταθούμε στην έξωθεν (και έσωθεν) κατάλυση της συνταγματικής τάξης και της νομιμότητας ή θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι διανύουμε μια περίοδο μετεξέλιξης στην οποία πρέπει να συμμετάσχουμε με τους δικούς της όρους.
Το πρώτο κάνει σε κάποιο βαθμό ο Σαμαράς και η ΝΔ με το όχι στην υπογραφή της ταπείνωσης, το δεύτερο κάνει ο Βενιζέλος, η Ντόρα και οι συν αυτώ.
Το δεύτερο είναι ένα αισιόδοξο σενάριο με βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα και θα ήταν προτιμητέο εάν δεν ήταν πλέον σαφές ότι η νέα τάξη πραγμάτων που διαμορφώνεται δεν έχει δημοκρατικά χαρακτηριστικά. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά. Είναι η τρίτη φορά τα τελευταία 100 χρόνια που οι Γερμανοί και τα τσιράκια τους επιχειρούν να ελέγξουν την Ευρώπη. Τις δύο πρώτες προκάλεσαν παγκόσμιους πολέμους, με τη χώρα τους ηττημένη. Τώρα έχουν κηρύξει έναν οικονομικό πόλεμο. Κάνουν όμως ένα μεγάλο λάθος. Πολιτικό λάθος (λάθος για το λαό τους). Συμμαχούν ή έστω ακολουθούν τις αγορές, τα μεγάλα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα, δεν κάνουν πολιτική. Γι’ αυτό και η σημερινή κατάσταση είναι βραχύβια. Δεν είναι μια φάση μετεξέλιξης του κόσμου, αν και είναι πολύ πιθανό να αλλάξει τον κόσμο.
Το πρώτο σενάριο είναι επίσης ένα αισιόδοξο σενάριο με μακροπρόθεσμα αποτελέσματα. Έχει να κάνει με την υστεροφημία προσώπων και λαών. Κι όσοι προτείνουν στον Σαμαρά να υπογράψει ένα νομικά άχρηστο χαρτί που έχει μονάχα επικοινωνιακή σημασία (να χάσει κάθε έρεισμα αξιόπιστου λόγου και να μην μπορεί να κυβερνήσει εάν εκλεγεί –εάν γίνουν εκλογές), με διάφορες λογικές της στιγμής, κάνουν πολιτική συμφέροντος κι όχι αρχών, δεν έχουν κόκκινες γραμμές και προφανώς δεν ενδιαφέρονται για αρχές και αξίες –όποιος τις έχει κατήντησε ο μ…..ς της υπόθεσης (!!!) με τη βοήθεια των εγχώριων μηντιακών παπαγάλων φυσικά.
Είναι σαν να λένε ότι ο Μεταξάς (ο λαός, αν θέλετε) δεν έπρεπε να πει όχι για να μην πεινάσει κανείς. Ομοίως και η Επανάσταση του 1821 δεν θα έπρεπε να γίνει γιατί μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς έχεις ήδη βολευτεί κάπως έστω –υπάρχουν πάντα δικαιολογίες για να δικαιολογήσει κανείς τον ηθικό ξεπεσμό.
Φυσικά, αυτή τη φορά τα κριτήρια δεν είναι ξεκάθαρα όπως μπορεί να ήταν παλιότερα. Τώρα ο εχθρός δεν είναι διακριτός και η σύγχυση είναι μεγάλη. Παρ’ όλ’ αυτά, όλα έχουν κάποιο όριο. Γιατί καμία ομαλή μετεξέλιξη δεν μπορεί να στηριχθεί σε αυθαιρεσίες, στην έλλειψη σεβασμού, σε όπλα έστω οικονομικά. Τέτοια είναι το αίτημα του Σόιμπλε για υπογραφή Σαμαρά, ο απαξιωτικός λόγος του Ολλανδού υπουργού, η απαίτηση της Μέρκελ να διοικεί τη χώρα μας.
Τέτοια ήταν και η επιβολή της κυβέρνησης Παπαδήμου από το διεθνή παράγοντα, τέτοια είναι και η δήλωση του πρωθυπουργού ότι «Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ημερομηνία για τη διεξαγωγή εκλογών και η 19η Φεβρουαρίου είναι μια ενδεικτική ημερομηνία», όπως είπε μετά τη συνάντησή του με τον Γιούνγκερ –κι εμείς νομίσαμε ότι είχαν συμφωνηθεί οι εκλογές να γίνουν στις 19 Φεβρουαρίου. Ίσως μια ενδιαφέρουσα κίνηση θα ήταν να αντιστρέψει την απαίτηση ο Σαμαράς και να πει «υπογράφω εάν τηρηθεί η συμφωνία για εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου».
Πάμε στοίχημα ότι δεν πρόκειται να το δεχθούν οι ευρωζωνίτες;
