Τί κέφι μπορεί να έχει κανείς σήμερα να γράψει για ο,τιδήποτε, όταν έχει πλακώσει βαρειά η σκιά της σκλαβιάς μετά και την υπογραφή Σαμαρά. Όμως, οφείλω να τηρήσω την υπόσχεσή μου για σχολιασμό κειμένου του Π. Τραϊανού περί του Κολλεγίου Αθηνών που αναρτήθηκε προχθές (http://taxalia.blogspot.com/2011/11/blog-post_2924.html).
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Το Κολλέγιο Αθηνών ιδρύθηκε το έτος 1925 [όχι το 1929] από μία ομάδα Ελλήνων με πρωτεργάτες τους Εμμανουήλ Μπενάκη και Στέφανο Δέλτα, προς τιμήν των οποίων έχει δοθεί το όνομά τους στο κεντρικό σχολικό κτήριο και στις αθλητικές εγκαταστάσεις του σχολείου αντιστοίχως. Λειτούργησε στην αρχή σε μισθωμένο κτήριο της οδού Άνδρου 18 στην Αθήνα και μεταστεγάσθηκε στις σημερινές εγκαταστάσεις του στο Ψυχικό, για την ακρίβεια στη Φιλοθέη, το έτος 1929.
Δεν γνωρίζω αν οι ευεργέτες-ιδρυτές του ήταν του «κυκλώματος» Ελευθέριου Βενιζέλου, αλλά γνωρίζω ότι όταν ο Ελ. Βενιζέλος εγκαινίασε ως πρωθυπουργός το Μπενάκειο κτήριο την 25.05.2009 είπε:
"Εις τά ιδιωτικά εκπαιδευτήρια γίνεται δυνατόν όπως πραγματοποιώνται αί μεγαλύτεροι καί επιτυχέστεροι καινοτομίαι, διότι τά ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, τελούντα απλώς υπό τήν έποπτείαν του Κράτους καί συμμορφούμενα μόνον προς τάς γενικός κατευθύνσεις του, έχουν τήν έλευθερίαν, της οποίας στερούνται τά δημόσια, καί διά τούτο δύνανται νά επιτελέσουν μεγαλύτερος προόδους. Τάς προόδους αύτάς περιμένομεν νά πραγματοποίηση τό Κολλέγιον Αθηνών καί τοιαύτην έχω γνώμην περί της σημασίας του Κολλεγίου... Στρέφω τώρα τόν λόγον προς τήν μαθητιώσαν νεολαίαν, ή οποία έχει τήν τύχην νά μαθητεύη εις τό έκπαιδευτήριον τούτο. Επιθυμώ νά της είπω πόσον πραγματικά πρέπει νά είναι ευτυχής, διότι τήν μόρφωσίν της λαμβάνει υπό τους καλυτέρους δυνατούς δρους. Εις τό έκπαιδευήριον, όπου γίνεται ή συνεργασία του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος καί τών σημερινών ιδεωδών της μεγάλης Βορειο-Αμερικανικης Δημοκρατίας, εις τό Κολλέγιον τούτο, οι μαθηταί λαμβάνουν τήν μόρφωσιν του πνεύματος καί της ψυχής, χαλυβδώνουν τήν θέλησιν καί δυναμώνουν τό σώμα των, ώστε νά κατορθώσουν μίαν ήμέραν, εξερχόμενοι από τό Κολλέγιον, νά είναι χρήσιμοι εις εαυτούς καί τους περί αυτούς, αλλά καί γενικώτερα εις τήν πατρίδα".
Μπορεί η ταπεινότης μου να μη συμφωνεί με όλα όσα ανέφερε ο Εθνάρχης, αλλά είναι γεγονός ότι οι ιδρυτές τού Κολλεγίου απέβλεπαν σε ένα σχολείο διαφορετικό από τα άλλα. Και ήταν πράγματι διαφορετικό, ακριβώς διότι η μάθηση σ’ αυτό απείχε παρασάγγας από εκείνη που προσέφεραν τα δημόσια σχολεία, αλλά και τα περισσότερα των ιδιωτικών. Ο θεσμός π.χ. των μαθητικών συμβουλίων υπήρχε ανέκαθεν στο Κολλέγιο από την πρώτη τάξη εισαγωγής σ’ αυτό, κάτι που εισήχθη στα δημόσια σχολεία μόλις τη δεκαετία του 1980. Έτσι, οι μαθητές εξοικειώνονταν εξ «απαλών ονύχων» με τα ζητήματα επιλογής εκπροσώπων. Γνώριζαν πώς να ψηφίζουν και πώς να επιλέγουν τον εκλεκτότερο, ώστε ευθύς ως ενηλικιώνονται να αντιλαμβάνονται τί σημαίνει εθνικές ή δημοτικές εκλογές.
Η εκπαίδευση περιελάμβανε και εξακολουθεί να περιλαμβάνει μαθήματα αγγλικής γλώσσας όχι μόνον από πλευράς δυνατότητος ομιλίας και γραφής, αλλά και χρήσης της αγγλικής ορολογίας διάφορων επιστημών. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της διδασκαλίας στην αγγλική των μαθημάτων π.χ. της Άλγεβρας, της Βιολογίας, της Ιστορίας, της Χημείας, ώστε να μπορεί να ισχυρισθεί κανείς βασίμως ότι ο απόφοιτος του σχολείου είναι πράγματι κάτοχος της αγγλικής γλώσσας.
Ένας από τους βασικούς θεσμούς του σχολείου είναι και η διοργάνωση ρητορικών διαγωνισμών. Τα ονόματα των νικητών κοσμούν ακόμη και σήμερα τους τοίχους του σχολείου. Μεγάλη σημασία δίνεται και στην άθληση μια και το σχολείο διαθέτει άριστες και σύγχρονες εγκαταστάσεις για όλα τα αθλήματα [στίβος, ποδόσφαιρο, καλαθοσφαίριση, κολύμβηση]. Οι πρωταθλητές στους ενδοσχολικούς αγώνες βραβεύονταν και μετείχαν σε διασχολικούς αγώνες, όπου και διακρίνονταν.
Είχε την τύχη το σχολείο αυτό να διοικηθεί επί δεκαετίες από έναν αμερικανό εκπαιδευτικό ονόματι Homer Davis. Η αγάπη του για την Ελλάδα και την εκπαίδευση ήταν αυτά που σφυρηλάτησαν το πνεύμα του Κολλεγίου της μάθησης, της άθλησης, της οργάνωσης, της άμιλλας, της αγάπης για την πατρίδα. Όλες οι σχολικές εορτές συνοδεύονταν από τον ελληνικό εθνικό ύμνο και η προτεραιότητα δινόταν πάντοτε σε κάθε τι το ελληνικό. Σε μια χειμαρρώδη και μαραθώνια συνέντευξή του στον ραδιοσταθμό ΣΚΑΙ άκουσα τον Μίκη Θεοδωράκη, τον τεράστιο αυτόν ΕΛΛΗΝΑ, να χαρακτηρίζει τον Homer Davis πράκτορα των αμερικανών. Ίσως να μην έχει άδικο, αφού γνωρίζουμε ότι πίσω από κάθε αθώα και καλοπροαίρετη συμπεριφορά μπορεί να κρύβεται ένας πράκτορας. Όμως, γνωρίζω ότι όταν μετά την απελευθέρωση η Ασφάλεια απαίτησε από όλα τα ιδιωτικά σχολεία να απολύσουν τους αριστερών φρονημάτων καθηγητές, ο Homer Davis επισκέφθηκε τον αμερικανό πρέσβη και του εδήλωσε ότι αν η Ασφάλεια επιμείνει, εκείνος βάζει λουκέτο στο σχολείο. Και η Ασφάλεια δεν επέμεινε. Οι αριστεροί καθηγητές παρέμειναν και μας ξεστράβωσαν.
O Homer Davis ήταν ο άνθρωπος που επάτασσε κάθε ανθελληνική κίνηση στο σχολείο. Είναι εκείνος που δεν επέτρεπε το πάση θυσία κυνήγι εγκεφάλων δίνοντας απλώς τις ευκαιρίες σε λαμπρά μυαλά με ή χωρίς πόρους να σπουδάσουν με υποτροφίες στις ΗΠΑ, όπως έγινε και με τον νυν πρωθυπουργό. Είναι ο άνθρωπος που είχε καθιερώσει τον Χριστουγεννιάτικο έρανο, στον οποίο εισέφερε ο καθείς αναλόγως των δυνάμεών του για να χτιστεί συνήθως ένα σχολείο σε ακριτική περιοχή. Θυμάμαι ακόμη και τώρα τις σκηνές στο μεγάλο αμφιθέατρο που ο Πρόεδρος της μαθητικής κοινότητας ανεκοίνωνε κατά τα ειωθότα το αποτέλεσμα του εράνου και το έργο που θα αναλαμβάναμε να χτίσουμε με τα χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί.
Ανεξίτηλη έχει χαραχθεί στη μνήμη μου η σκηνή αυτή του 1960. Ο έρανος είχε ξεπεράσει σε ποσό κάθε προηγούμενο και ο Πρόεδρος ανεκοίνωνε ότι θα χτίζαμε ένα σχολείο στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Διηγήθηκε τις συνομιλίες που είχε κατά τις επαφές του με την κοινοτική Αρχή και τους κατοίκους του χωριού, για να καταλήξει πως όταν είχαν τελειώσει τις συζητήσεις και αφού τους είχε εξηγήσει ποιό είναι το σχἐδιο και πότε θα άρχιζαν οι οικοδομικές εργασίες, τους ρώτησε μήπως θέλουν κάτι άλλο. Και τότε ο Κοινοτάρχης του είπε «Θέλουμε μια ελληνική σημαία τόσο μεγάλη που να φαίνεται χιλιόμετρα μακρυά απέναντι στα αλβανικά χωριά». Ε, αυτό κάναμε και εμείς, μας είπε ο Πρόεδρος της Μαθητικής Κοινότητος του Κολλεγίου ξεδιπλώνοντας με τα υπόλοιπα μέλη του Συμβουλίου μια σημαία διαστάσεων 9 Χ 5 μέτρα. Ακολούθησε πανζουρλισμός.
Μπορεί, λοιπόν, η αμερικανική σημαία να κυματίζει δίπλα στην ελληνική στα κτήρια του σχολείου, αλλά η παιδεία που παρέχει το σχολείο είναι καθαρά ελληνοκεντρική. Άλλωστε, η ανάμειξη του ελληνοαμερικανικού παράγοντα ήταν πάντοτε έντονη με τις δωρεές ελληνοαμερικανών επιχειρηματιών, ώστε η συνύπαρξη των δύο σημαιών να μην παραξενεύει. Και πάντως, ο εθνικός ύμνος που ψάλλαμε πάντοτε ήταν ο ελληνικός και όχι ο αμερικανικός.
Το σχολείο αυτό αριθμεί σήμερα περί τις 12.000 αποφοίτων, η πλειονότητα των οποίων έχει διακριθεί και εδώ και στο εξωτερικό στα γράμματα, στις τέχνες στην επιστήμη, στο εμπόριο και στις επιχειρήσεις. Ο Θεοδόσιος Δόλασικ, απόφοιτος του 1941, αιχμαλωτίσθηκε από τους Γερμανούς ως μέλος αγγλικής ομάδος δολιοφθορών και εκτελέσθηκε την 28.08.1944.
Οι μαθητές τού Κολλεγίου πρωτοστάτησαν στις διαδηλώσεις για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα αμέσως μετά την κήρυξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ.
Το κείμενο του Π. Τραϊανού το απεκάλεσα παραλήρημα και λίβελο και δεν ανακαλώ τους χαρακτηρισμούς αυτούς. Είναι ένα κείμενο εξαιρετικά πλατειάζον, ίδιον του συντάκτου του, χωρίς νοηματική αλληλουχία. Απεφἀνθη ότι αφαιρέθηκε η λέξη «αμερικανικό» από τον τίτλο του σχολείου, όπερ αναληθές. Βλέπετε έχουμε πήξει από κολλέγια ελέω των θεόπνευστων υπουργών Παιδείας, ώστε καμμιά φορά σε ρωτούν ποιο κολλέγιο εννοείς, για να συμπληρώσουν μόνοι τους «το αμερικάνικο;», επειδή έτσι επικράτησε να το αποκαλούν οι μη γνωρίζοντες. Ίσως η σύγχυση να έχει προκληθεί από το γεγονός ότι το σχολείο ανήκει σε σωματείο που φέρει τον τίτλο «Ελληνοαμερικανικόν Εκπαιδευτικόν Ίδρυμα». Δεν αποκλείεται.
Αρχίζει, λοιπόν, ο Π. Τραϊανού από τη βάση ότι ιδρυτής του σχολείου ήταν ο Βενιζέλος και η παρέα του με σκοπό να δημιουργήσουν φυτώριο ξενόδουλων ηγετών. Κάνει μια στάση στον δοσίλογο εκδότη Δ. Λαμπράκη και ακολούθως ονομάζει το σχολείο κοινόβιο θρησκευτικού τύπου και αποκαλεί όλους τους δωρητές του συλλήβδην διαπλεκόμενους με την εξουσία, στην οποίαν αυτοί επέστρεφαν μέρος των υπερκερδών εν είδει ανταποδοτικού τέλους και άλλα πολλά.
Χρειάζεται αρκετή φαντασία για να γράψει κανείς ένα τέτοιο κείμενο που μοιάζει με ανάλυση Υπηρεσίας Πληροφοριών. Μόνο που λείπουν τα πειστήρια. Κι’ όταν έχω διαβάσει ένα κείμενο του Τραϊανού, στο οποίο χρησιμοποιεί ως χυδαίο επιχείρημα κατά της πολιτικής των Γερμανών έναντι της Ελλάδος το γεγονός ότι ο Σόιμπλε είναι ανάπηρος, δεν μπορώ παρά να είμαι άκρως επιφυλακτικός. Διερωτώμαι, μάλιστα, πώς σκαρφίστηκε εκείνο που έβαλε στο στόμα των γονέων των μαθητών του Κολλεγίου, οι οποίοι δήθεν προέτρεπαν τα παιδιά τους να τρέξουν να κρυφτούν στο σχολείο, αν τους την πέσει κανείς. Χρειάζεσαι καλπάζουσα φαντασία για να γράψεις κάτι τέτοιο. Εμένα ούτε η μάνα μου ούτε ο πατέρας μου μού είπαν ποτέ κάτι τέτοιο. Κι’ ούτε άκουσα κανένα συμμαθητή μου ή γονέα μαθητή να έχει πει ποτέ κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα.
Εν ολίγοις, το λιβελογράφημα Τραϊανού απηχεί το αξίωμα «ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει» και επί το λαϊκότερον «αρμπαρόρριζα στη γλάστρα, να σε δάγκωνα στο σβέρκο».
Εκείνο που υπονοεί ο Τραϊανού είναι ο προϊών «εκφυλισμός» αυτού του σχολείου. Εκφυλισμός, ο οποίος άρχισε από τότε που οι μαθητές εισάγονται με κληρώσεις ή δικαιωματικά ως τέκνα αποφοίτων. Μέχρι και το 1975 η εισαγωγή γινόταν με αυστηρές εξετάσεις. Γνωρίζω περιπτώσεις διδύμων εκ των οποίων ο ένας επέτυχε και ο άλλος απέτυχε. Το σχολείο δεν χαρίστηκε στον δεύτερο. Ακριβώς όπως γινόταν και σε πρότυπα Δημόσια σχολεία.
Γνωρίζω, επίσης, ότι η γκλαμουράτη ψευδοαριστοκρατία της αρπαχτής και της μικρόνοιας έχει παίξει ρόλο στην έκπτωση του σχολείου. Όποτε πήγαινα και εξακολουθώ να πηγαίνω σε συναντήσεις γονέων με τους καθηγητές για την πρόοδο των μαθητών οσμίζομαι το επιδεικνυόμενο από κενά κρανία χρήμα. Νοιώθω ότι πολλοί θεωρούν τη φοίτηση στο Κολλέγιο βατήρα κοινωνικής ανέλιξης, αφού έχουν κάνει την αρπαχτή τους και όντας αγράμματοι επιζητούν την κοινωνική καταξίωση. Νοιώθω ότι δεν ενδιαφέρει το παιδί-μαθητής, αλλά η ψευδο-κοινωνική προβολή. Γι’ αυτό πολλοί από τους σημερινούς μαθητές είναι «αφρόντιστοι» από τους γονείς, όπως εύστοχα παρατήρησε κάποιος καθηγητής. Δεν φταίει, λοιπόν, το σχολείο, αλλά η οικογένεια.
Αλήθεια, δεν ήξερα ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν τόσον οξυδερκής. Τέτοιο όραμα για τα επόμενα 80 χρόνια; Ούτε ο Λένιν δεν έβλεπε τόσο μακρυά. Να σπείρει τον σπόρο των Γιωργάκηδων Αντωνάκηδων, Παπαδήμων, Βαρβιτσιώτηδων, Βορίδηδων, Μητσοτάκηδων, Μπίστηδων, Ανδριανόπουλων, Μάνων κ.λπ.; Τσιμπιέμαι για να βεβαιωθώ ότι η φοίτησή μου στο Κολλέγιο ουδόλως απετέλεσε το ξεκάρφωμα για το έγκλημα που διαπράττουν σήμερα συναπόφοιτοί μου. Αλλά πάει πολύ να μπερδεύουμε τη λούτσα με τη βούρτσα.
Τις αδελφές ψυχές τής Χρήστου Λαδά και τους πάμπολλους μη αποφοίτους του Κολλεγίου υπουργούς και βουλευτές που υπέβαλλαν δουλικά τα σέβη τους στην αμερικανική πρεσβεία με τη συντριπτική πλειονότητα των 12.000 αποφοίτων που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με αυτά που γράφει ο Τραϊανού. Πού υπηρέτησαν και υπηρετούν ποικιλοτρόπως την πατρίδα, που αναθρέφουν σωστούς απογόνους με βάση τις αρχές και τις παραδόσεις του Έθνους μακρυά από ίντριγκες, καμαρίλες και κοσμικές στήλες και διαπρέπουν χωρίς αργυρώνητα δεκανίκια.
Αν αυτή η πλειονότητα αποτέλεσε το άλλοθι για να υποδουλωθούμε και εμείς και όλοι οι άλλοι Έλληνες, οφείλω να ζητήσω συγγνώμη από τους συμπατριώτες μου που συνήργησα ακουσίως στο σημερινό ανοσιούργημα της πολιτικής χούντας που βιώνουμε εξ αιτίας της απληστίας του πανίσχυρου συστήματος και των λακέδων του, αποφοίτων του Κολλεγίου Αθηνών και μη.
Σωτήριος Καλαμίτσης
