Το καλοκαίρι του 2010 έκανα διακοπές με έναν δημοσιογράφο που καλύπτει ρεπορτάζ ΠΑΣΟΚ, σε γνωστό αθηναϊκό ραδιόφωνο. Ήταν οι μέρες, μετά τη σύγκρουση με τους μεταφορείς, όταν είχε αρχίσει να διαφαίνεται ο μοιραίος ρόλος του Ρέππα στο κυβερνητικό..
τουρλουμπούκι. Σχολιάζοντας τα γεγονότα, η απάντησή του ήταν "μα, ο Ρέππας είναι το ΠΑΣΟΚ, ο Παπανδρέου δεν μπορεί να κάνει πράγματα που θα διαλύσουν το κόμμα". Ανάλογη ήταν και η άποψή του σχετικά με την αντιμνημονιακή επιλογή του Σαμαρά.
Τότε -ήταν λίγους μήνες μετά το μνημόνιο- συνειδητοποίησα ότι όσοι εκινούντο μέσα ή στις παρυφές του κομματικού συστήματος, ακόμα και στο πρωθυπουργικό περιβάλλον, δεν είχαν αντιληφθεί όχι μόνο την ανάγκη μίας απαλλαγμένης από τις κομματικές λογικές οπτικής, αλλά ούτε καν το μέγεθος του προβλήματος. Έκτοτε, κάθε μέρα επανελάμβανα τη διαπίστωση αυτή.
Υποτίθεται ότι αυτές τις ημέρες, το κλίμα άλλαξε. Πολύ αμφιβάλλω! Αφήνω στην άκρη τον τακτικισμό των δύο κομμάτων εξουσίας, που ξεδιπλώνεται εδώ και μιάμιση εβδομάδα, ξεδιάντροπα. Πηγαίνω κατευθείαν στα εικαζόμενα ονόματα των υποψηφίων πρωθυπουργών. Και από αυτά ξεχωρίζω ένα: Μολυβιάτης. Ούτε τον απίθανο Βενιζέλο, ούτε τον καταστροφικό Ρέππα, που διαβάζω τώρα, ούτε τον ανεξερεύνητο Δήμα, ενώ δεν μπορώ να πω κουβέντα για τον πολύ σοβαρό Παπαδήμο -πρόσωπα που ανασύρω στο protothema.gr-.
Δεν έχει καμία σημασία εάν πρόκειται για δημοσιογραφικό σενάριο ή για πραγματικό ενδεχόμενο ή εάν δεν είναι πια επίκαιρο, την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι οι άνθρωποι του συστήματος θεωρούν συζητήσιμο το όνομα ενός απόμαχου, ο οποίος έχει διακριθεί είτε στο ρόλο της φαιάς εξοχότητος, πίσω από τις κουίντες της πολιτικής, είτε -στο βραχύ, αλλά αρκετό διάστημα που βγήκε στο προσκήνιο- ως θεμελιωτής του δόγματος της ακινησίας.
Ο κόσμος καίγεται και ορισμένοι επιτρέπουν στον εαυτό τους να συζητάει για την πιθανότητα ενός υπέργηρου πρωθυπουργού, ο οποίος είχε περιορίσει στο ελάχιστο ακόμη και τις μετακινήσεις του ως Υπουργού των Εξωτερικών και που είναι αμφίβολο εάν μπορεί να αποτελέσει δυνητικό συνομιλητή των Μερκοζύ ή ότι μπορεί να διευθύνει μία ανομοιογενή κυβέρνηση ή να διαχειριστεί θέματα των οποίων μάλλον έχει ανεπαρκή ή μηδενική γνώση.
Η μεγάλη πλειοψηφία της πολιτικής τάξης και των ανθρώπων της ενημέρωσης συνεχίζει να σκέπτεται, με τον ίδιο τακτικίστικο τρόπο. Πως ο ένας θα παγιδεύσει τον άλλον, ποια λύση θα είναι η πιο ανώδυνη, τι δεν θα διαταράξει το σημερινό status.
Ελπίζω, τώρα που τελειώνω αυτό το σημείωμα να έχει πρυτανεύσει ο ρεαλισμός. Αυτός που επιβάλλεται από την ανάγκη.
Νικόλαος Ταχιάος
μέλος Πολιτικού Συμβουλίου Δημοκρατικής Συμμαχίας
