Είναι πραγματικά εξωφρενικά τα όσα ακούμε τις τελευταίες μέρες από τον πρωθυπουργό και από τους εναπομείναντες υποστηρικτές της αλλοπρόσαλλης «πολιτικής» του.
Γράφει ο Ζήσης Χ. Πατσίκας
Ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η κυβέρνηση δέχεται πόλεμο συμφερόντων από τραπεζικούς, και όχι μόνο, κύκλους! Κατηγορεί ο Παπανδρέου τις..
τράπεζες για την έλλειψη ρευστού στην αγορά, πιστεύοντας ότι θα μας εξαπατήσει για άλλη μια φορά και έτσι θα ξεχάσουμε ότι... ο ίδιος και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αρμέγουν εδώ και δύο χρόνια αδιάλειπτα τα χαμηλά και μεσαία στρώματα της Ελληνικής Κοινωνίας με άδικα φοροεισπρακτικά μέτρα και χαράτσια που όμοιά τους δεν έχουν ξαναδεί οι Έλληνες.
Για να τελειώνουν τα ψέματα αναφέρω τα παρακάτω.
Το κράτος ελέγχει δύο τρεις τράπεζες στην αγορά. Θα μπορούσε κάλλιστα η κυβέρνηση, εάν φυσικά είχε τη βούληση, να χρησιμοποιήσει τις τράπεζες που ελέγχει για να τονώσει την αγορά με ενέσεις ρευστότητας, πράγμα που δεν έχει γίνει. Αντί οι κρατικές τράπεζες να αποτελέσουν πυλώνα ανάπτυξης για την αγορά, πράττουν το αντίθετο έχοντας ακριβώς την ίδια συμπεριφορά προς τους Έλληνες καταναλωτές και επιχειρηματίες, όπως οι ιδιωτικές. Συνεπώς, μόνο ως απόπειρα παραπλάνησης των πολιτών μπορεί να εκληφθεί η πρόσφατη «επίθεση» του Παπανδρέου στους τραπεζίτες.
Ακούσαμε και το άλλο, ότι τον πολεμούν και τα ΜΜΕ!
Η αλήθεια είναι ότι δύο είναι τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα που δεν ελέγχονται πλήρως από την κυβέρνηση, όπως όλα τα υπόλοιπα . Αναφέρομαι στον τηλεοπτικό σταθμό ALTER και την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Και κατάφερε αυτή η «δημοκρατική» κυβέρνηση να τα κλείσει! Το μεν ALTER τη μια ανοίγει και την άλλη κλείνει, η δε ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ κυκλοφόρησε χθες το τελευταίο της φύλλο. Ο τρόπος για να κλείσουν; Οι τράπεζες, που κατά τα άλλα ενοχλούν τον πρωθυπουργό, δεν ενέκριναν τα απαραίτητα δάνεια για να χρηματοδοτηθούν τα συγκεκριμένα ΜΜΕ, τη στιγμή που όλα τα υπόλοιπα ελεγχόμενα ΜΜΕ δανειοδοτούνται κανονικά.
Και πάμε στην… αλλοπρόσαλλη τακτική του πρωθυπουργού, με αφορμή το προαναγγελθέν δημοψήφισμα. Το άνοιγμα προς το λαό, όχι με τη μορφή εκλογών, αλλά μέσω δημοψηφίσματος, είναι πάντα μια δημοκρατική λύση. Το πρόβλημα, όμως, με την παρούσα κυβέρνηση είναι οι πραγματικές προθέσεις της. Το σωστό θα ήταν να ερωτηθούν οι Έλληνες τον Μάιο του 2010, πριν υπογραφεί το Μνημόνιο, για το αν επιθυμούσαν η κυβέρνησή τους να ακολουθήσει αυτήν την πολιτική, της οποίας τα τραγικά αποτελέσματα αρχίζουμε σιγά – σιγά και συνειδητοποιούμε.
Τώρα, ο πρωθυπουργός επιχειρεί να θέσει στην κρίση του Ελληνικού λαού, τη δανειακή σύμβαση, που μάλιστα ο ίδιος πριν λίγες μέρες μας την παρουσίασε (για άλλη μια φορά) ως εθνική επιτυχία – σωτηρία.
Η ουσία βρίσκεται στο πώς θα τεθεί το ερώτημα. Δυστυχώς, τακτική του Παπανδρέου είναι να ταυτίσει το δικό του μέλλον ως πρωθυπουργός, με το μέλλον της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιδιώκει να μας φέρει μπροστά στο ψευτοδίλημμα «ευρώ ή δραχμή»;
Εάν είχαμε πρωθυπουργό που ξέραμε ότι διαπραγματεύεται για το συμφέρον μας, το δημοψήφισμα για τη δανειακή σύμβαση μπορούσε να αποκτήσει πραγματική αξία. Διότι ένα τρανταχτό «όχι» των Ελλήνων στους όρους της δανειακής σύμβασης, θα εξουσιοδοτούσε τον πρωθυπουργό να γίνει ακόμα πιο σκληρός διαπραγματευτής, αφού θα είχε έναν ολόκληρο λαό να τον υποστηρίζει.
Ταυτόχρονα, θα πετούσε το μπαλάκι πίσω στους Ευρωπαίους εταίρους μας, οι οποίοι θα… καίγονταν για να μας προτείνουν μια βελτιωμένη «λύση».
Όλα αυτά βέβαια, με έναν πρωθυπουργό ισχυρό, που μάχεται για τον συμφέρον του λαού του. Όχι σαν τον σημερινό, που διαστρεβλώνει το νόημα του δημοψηφίσματος, ουσιαστικά θέτοντας το ερώτημα: «εντός ευρώ και σκλάβοι μέχρι το 2020 ή εκτός ευρώ οικειοθελώς»;
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι με τις υπάρχουσες συνθήκες της Ε.Ε. μόνο οικειοθελώς μπορεί μια χώρα να φύγει από την Ευρωζώνη!
Μήπως τελικά αυτός είναι το σχέδιο των Ευρωπαίων και του πρωθυπουργού;
