Η αστεία κοινοβουλευτική δημοκρατία, έτσι όπως λειτουργεί στη χώρα μας, δηλαδή ως πελατειακή «δημοκρατία» των κομματικών αρχηγών, πλήρως ελεγχόμενη από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα των κρατικοδίαιτων νταβατζήδων,...
έφτασε σε αδιέξοδο.
Όπως συνέβη κατ’ επανάληψη σε όλη τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, έτσι και σήμερα, η κοινοβουλευτική «δημοκρατία» οδηγεί και πάλι σε νέο αδιέξοδο, αναζητώντας περίεργα συνεργατικά σχήματα, ακόμα και εξωκοινοβουλευτικά. Έφτασε η στιγμή, όπου το πολιτικό σύστημα αποβάλει την θεατρική τεχνητή αντιπαράθεση και αποφασίζει να εμφανίσει τον πραγματικό του εαυτό. Αυτό δηλαδή της πλήρους ταύτισης μεταξύ των διαφόρων συστημικών κομμάτων, τα οποία εξυπηρετούν τα ίδια διαπλεκόμενα συμφέροντα.
Εάν υπήρχε η επιτακτική ανάγκη συγκυβέρνησης, λόγω π.χ. απλής αναλογικής, ή μετά από εκλογές οι οποίες δεν έδωσαν αυτοδυναμία, η συγκυβέρνηση θα ήταν κατανοητή. Όμως, γιατί να γίνει συγκυβέρνηση, όταν υπάρχει κόμμα (δηλαδή το ΠΑΣΟΚ), το οποίο διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία; Γιατί τα ίδια τα κόμματα, επικαλούνται τον μπαμπούλα της τρόϊκας, την οποία προκάλεσαν να επέμβει, για να δικαιολογήσουν την απίστευτη πολιτική «κολοτούμπα» τους;;
Ούτε αυτό σας βάζει σε υποψίες;;
Κοινοβουλευτική δημοκρατία, χωρίς τουλάχιστον απλή αναλογική (η οποία θα δημιουργούσε και την κατάλληλη λαϊκή παιδεία) δεν μπορεί να λειτουργήσει και μάλιστα σε χώρες, όπως η Ελλάδα χωρίς γνήσιες, ισχυρές και κομματικά ανεξάρτητες κοινωνικές ομάδες πίεσης και ελέγχου του πολιτικού συστήματος. Σε μας το πολιτικό σύστημα κινείται αυτόνομα σε σχέση με την κοινωνία, έχοντας το λαό στη γωνία να παρακολουθεί αμήχανος και ανήμπορος να επέμβει, τι θα αποφασίσουν γι’ αυτόν, 2-3 κατευθυνόμενοι κομματικοί αρχηγοί. .
