Γράφει ο Γιάννης Κεσσόπουλος
Μέρα που είναι σήμερα… Τιμή στους ήρωες που ποτέ δεν είπαν ότι αγωνίστηκαν. Εκείνους που πορεύτηκαν σιωπηρά και ποτέ δεν «πούλησαν» μούρη αγωνιστή.
Έγραψε το 1983 ο Μ. Αναγνωστάκης το «Φοβάμαι» και το δημοσίευσε στην Αυγή. Διαβάστε το και σκεφτείτε πως το «εμπόριο των αγώνων» (πολιτικών, κοινωνικών κ.ά.) βλασταίνει μόλις ποτίσει τη γη η δημοκρατία…
«Φοβάμαι / τους ανθρώπους που εφτά χρόνια / έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι / και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου– / βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας / «Δώστε τη χούντα στο λαό».
»
Φοβάμαι τους ανθρώπους / που με καταλερωμένη τη φωλιά / πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
»
Φοβάμαι τους ανθρώπους / που σου ‘κλειναν την πόρτα / μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια / και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο / να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
»Φοβάμαι τους ανθρώπους / που γέμιζαν τις ταβέρνες / και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια / κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν / όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη / και έχουν και «απόψεις».
»
Φοβάμαι τους ανθρώπους / που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν / και τώρα σε λοιδορούν / γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
»Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους. Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο».
Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί φτάσαμε ως εδώ, «ποιητή στον αιώνα σου» που βλέπεις…
Υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης, Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, εφημερίδα Μακεδονία, Μακεδονία Παλλάς. Η πόλη που σβήνει ή η πόλη που αλλάζει;
Αυτή η «σύνθετη ονομασία» φταίει για όλα, λένε κάποιοι. Μπορεί κι αυτό. Κι ο κακός μας εαυτός. Αυτός ο μικρόψυχος, ο ιδιοτελής, ο σκάρτος.
Στις 27/12, μετά το λαμπερό ρεβεγιόν; Το παραλιακό ξενοδοχείο που φιλοξένησε την μεταπολιτευτική ιστορία της πόλης και έγινε πεδίο πολιτικών παρασκηνίων, γίνεται τώρα το σύμβολο της συλλογικής μας κατάθλιψης στη μνημονιακή εποχή. Like Αμμόχωστος…
Τουλάχιστον ας παραχωρηθεί στο δήμο για να «γιορταστούν» τα 100 χρόνια «μπιπ» Θεσσαλονίκης. Γιατί το «από την απελευθέρωση» δεν αρέσει, είναι επιθετικό, είναι εθνικιστικό, είναι ιμπεριαλιστικό. Τουλάχιστον να το κάνουμε «ελεύθερης Θεσσαλονίκης», να ρίξουμε μόνο τον σουλτάνο (που δεν υπάρχει πια) στην πυρά…
Και η εφημερίδα «Μακεδονία»; Γιορτή είναι αυτή να τη γιορτάζει με λουκέτο; Γυρίζει πίσω το μυαλό, τουλάχιστον κάποιων από εμάς που υπήρξαμε «πρόσφυγες» δημοσιογραφικά –πάντα εκ Μακεδονίας, όπως οι Κύπριοι ποτέ δεν ξεχνούν την κατεχόμενη ρίζα τους- στις 29 Μαρτίου 1998, τη μέρα που επανακυκλοφόρησε η ιστορική εφημερίδα.
Δέος να δουλεύεις στο Βελλιδέικο, που έμεινε έτσι, με πρόσωπο και προσωπικότητα, κι ας το πιάσαν στα χέρια τους αόρατοι δαίμονες. Δέος, κι όποιος το ‘νοιωσε το ‘νοιωσε.
Τώρα, δύσκολες ώρες. Και η κοινωνία καμία σημασία.
Αυτή είναι η μοίρα των δημοσιογράφων. Όταν έχει χαρτί για να τυπώσεις, όλοι σε θυμούνται, στις γιορτές, στις χαρές, στις ανάγκες τους. Όταν μείνεις κι εσύ, όπως όλοι οι άνθρωποι που βγαίνουν στην ανεργία, κρεμασμένος από ένα κλαρί κι από κάτω γκρεμός, χάνοντας το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, τότε όλοι σε ξεχνούν. Και πρέπει μόνος σου να τα καταφέρεις… Να σταθείς όρθιος… Να βρεις κάπου να πιαστείς…
Κι όσοι βοήθησες, όσοι συνέδραμες, όσοι τους πρόβαλλες, κι άλλοι που κάνανε καριέρα με τις δικές σου λέξεις, άφαντοι. Χωρίς τσίπα, χωρίς έλεος. Μόνο οι φίλοι. Οι δικοί σου άνθρωποι. «Εκτός από τη μάνα σου / κανείς δεν σε θυμάται»…
Όσο για τους αγωνιστές (επανέρχομαι στην επέτειο)… «Φοβάμαι», πάντα τους φοβόμουν. Αυτούς που σήμερα λεν έτσι, κι αύριο αλλιώς. Χαμαιλέοντες χωρίς τσίπα. Αυτούς που συντηρούν τα καθεστώτα, τα πιο ταπεινά και τιποτένια.
Γιατί στ’ αλήθεια, όχι σπάνια, «Τι ωραία βιβλία που γράφουμε, τι ωραία τραγούδια που ψάλλουμε, τι ωραία μνημόσυνα που κλαίμε» που θα ‘λεγε κι ο Αναγνωστάκης.
Για φινάλε σήμερα, τα λόγια του Πάστορα Μάρτιν Νιμέλερ: «Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν ήρθαν να πάρουν τους εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν εβραίος. Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει».
Καλημέρα και καλή δύναμη.
Σε όλους.
Και ψυχραιμία…
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
