Η άποψη του πολίτη...

Ο Παπαχελάς περπατάει στο πεζοδρόμιο, ο Πρετεντέρης περπατάει στο πεζοδρόμιο, ο Τσίμας περπατάει κι αυτός στο πεζοδρόμιο, η Τρέμη – στο πεζοδρόμιο κι αυτή… Από εκεί, λένε, ότι μας μεταφέρουν τις απόψεις και τις ερωτήσεις της κοινής γνώμης. Μα, εάν όλοι αυτοί κυκλοφορούν στο πεζοδρόμιο του λαού, τότε εγώ μάλλον κυκλοφορώ στο Ecali Club, για αυτό δεν έτυχε να συναντηθούμε…

Τέλος πάντων. Ενόψει της ...

ψήφου εμπιστοσύνης στην, επιβαλλόμενη από τους ξένους «εταίρους», κυβέρνηση Παπαδήμου θα σας μεταφέρω έναν χαρακτηριστικό διάλογο μεταξύ δύο Ελλήνων (μέσα σε ένα σαντουιτσάδικο), που αφορούσε την περιβόητη κυβέρνηση συνεργασίας (των τριών κομμάτων: ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ.).

Στο διάλογο συμμετέχουν ο «κύριος 1» (Κ1): μάλλον καταστηματάρχης της περιοχής, και ο «κύριος 2» (Κ2): μάλλον δημόσιος υπάλληλος, με παρουσιαστικό καθηγητή κ.τ.ό, ωστόσο, για την επαγγελματική ιδιότητα του τελευταίου μπορεί να κάνω λάθος.

Μπαίνει στο σαντουιτσάδικο ο «Κ1» και βλέπει τον γνωστό του «Κ2»:

Κ1: «Για λέγε ρε. Πως τα είδες τα πράγματα;» (ενν. το σχήμα της νέας κυβέρνησης)

Κ2: «Ε, κάτσε, ακόμα είναι νωρίς…»

Κ1: «Τι νωρίς ρε! Δεν είδες; Όλοι ΠΑΣΟΚ είναι!»

Κ2: «Ε, τι ήθελες να είναι; Αφού ο Σαμαράς δεν ήθελε να έχει δικούς του.»

Κ1: «Αυτό μας έλειπε… Εδώ που τα λέμε, και ο Σαμαράς δεν είναι σοβαρός.»

Κ2: «Γιατί το λες; Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.»

Κ1: «Να ζητούσε εκλογές! Τέρμα!»

Κ2: «Δεν μπορούσε λέμε! Δεν καταλαβαίνεις;»

Κ1: «Γιατί ρε; Επειδή δεν θα μας δίνανε την 6η δόση; Να μην μας τη δίνανε! Στο διάολο η δόση!»

Κ2: «Αν δεν σου δίνανε τη δόση, το εμπόρευμα του μαγαζιού σου θα το κοιτούσες για χρόνια στην αποθήκη. Χωρίς να μπορείς να πάρεις νέο.»

Κ1: «Τι μας λες, σοβαρά; Καλύτερα! Τουλάχιστον η Ελλάδα θα ήταν ελεύθερη. Κι εμείς επίσης.»

Κ2: «Ελεύθεροι; Μα…»

Κ1: «Τίποτα, εκλογές!»

Κ2: «Ρε ‘συ, ξέρεις τι είμαι εγώ; Μέρκελ, Μέρκελ!»

Κ1: «Τι Μέρκελ ρε μαλά…;»

Κ2: «Λέω, αν ήμουν Μέρκελ θα άλλαζα το Σύνταγμα και θα το έκανα [στα μέτρα μου]»

Κ1: «Αυτό κάνουν τώρα, ρε. Ξύπνα! Όλα τα κάνουν όπως τα θέλει αυτή η πουτ…»

Κ2: «Τώρα, δεν έχουμε επιλογή…»

Κ1: «Τι λες ρε, είμαστε δούλοι τους; Αυτή είναι η Ευρώπη;»

Κ2: «Ε, όχι…»

Κ1: «Άσε τις μα..κίες! Μας χαντάκωσαν με τους Ολυμπιακούς Αγώνες… 100δις μας στοίχισαν ρε… Τι τους θέλαμε τους Ολυμπιακούς με τα χάλια που είχαμε; Δεν τα ‘ξεραν…;»

Κ2: «Ε, όχι και 100δις!»

Κ1: «100! Γιατί δεν μίλησε τότε η Μέρκελ σου, ρε; Αλλά τότε είχε μάσα καλή! SIEMENS ρε! Ρε, μας χαντάκωσαν και δεν πλήρωσε κανείς τους…»

(Η συζήτηση συνεχίστηκε, αλλά εγώ έπρεπε να φύγω.)

Πιστευτός ή όχι, σας μετέφερα το διάλογο αυτούσιο (κατά 90%), εκτός από τις λέξεις που βρίσκονται σε αγκύλες (εκεί, συμπέρανα το τι μπορεί να ειπώθηκε). Να τον διαβάσουν όλοι αυτοί που λένε ότι κυκλοφορούν στο πεζοδρόμιο. Αλλά κυρίως οι αρχηγοί των κομμάτων, που σίγουρα δεν έχουν καμία επαφή με την κοινωνία που θέλουν να διοικήσουν.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι οι πρόεδροι των κομμάτων, οφείλουν να αφήσουν ελεύθερη τη βούληση των βουλευτών τους, στη διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης. Η κομματική πειθαρχία είναι αντιδημοκρατική τακτική, που προσβάλει βάναυσα τον κοινοβουλευτισμό, μετατρέποντάς τον σε παρωδία.

massmedia-gr.blogspot.com