Γράφει ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος / gkessopoulos@gmail.com
Προφανώς είναι θετική η καταρχήν συμφωνία Παπανδρέου – Σαμαρά και τούμπαλιν για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Φοβάμαι όμως ότι περίσταση δεν προσφέρεται για να ξεχυθούμε στους δρόμους και να πανηγυρίζουμε κι ας κάνει κάτι τέτοιο ήδη το πολιτικό σύστημα, επειδή απλώς εκπληρώνει το εδώ και δύο δεκαετίες απλό και αυτονόητο:
δηλαδή να συνεργάζεται και να ομονοεί στα κοινά αποδεκτά. Γιατί ο αργός ρυθμός των εξελίξεων σε σχέση με το επείγον της περίστασης, θαρρείς και επιβλήθηκε για να μας «υποχρεώσει» να δεχθούμε ως σωτήριο το αυτονόητο –σαν αμερικάνικη ταινία καταστροφής: σκοτώνεται η μισή Αμερική και στο τέλος της ταινίας πανηγυρίζουν όλοι επειδή σκοτώθηκε ο ένας κακός.
Είναι θετική καταρχήν η συμφωνία ΠΑΣΟΚ – ΝΔ με έναν μεγάλο όμως αστερίσκο. Πρόκειται για συμφωνία που θα οδηγήσει σε αλλαγή πολιτικής προς το φιλολαϊκότερο ή συμφωνία στην άσκηση της πολιτικής που ασκείται μέχρι τώρα. Δηλαδή, το ερώτημα είναι ποιος από τους δύο υποχώρησε: ο Σαμαράς ή ο Παπανδρέου;
Το πιθανότερο είναι ότι απόψε δεν υποχώρησε κανείς από τους δυο. Ουσιαστικά σύρθηκαν σε μία πολύ καταρχήν συμφωνία υπό το βάρος της πίεσης της κοινής γνώμης, η οποία δεν αντέχει άλλο τα παζάρια στον Τιτανικό. Το προδίδει η ανακοίνωση της Προεδρίας. Κι αυτό ακριβώς, που κατ’ εκτίμηση ισχύει, είναι το στοιχείο που δεν μπορεί να καθησυχάσει κανέναν για τη συνέχεια των εξελίξεων στην Ελλάδα. Κι ας ηδονίζονται τα τηλεπαράθυρα από την ακατάσχετη ονοματολογία για το ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός –αλήθεια, πίστεψε κανείς ότι τα κανάλια ξαφνικά σοβαρεύτηκαν; Και πάντως δεν θα τα σπάσουν για τα πρόσωπα… Η πιθανότερη εξέλιξη είναι να υπάρξουν διαφωνίες στους ουσιώδεις όρους. Κι αυτό θα φανεί λίαν συντόμως. Γιατί αν τα χαράτσια, οι αντισυνταγματικότητες, η μείωση των εισοδημάτων και το φορο-ξέσκισμα των χαμηλών εισοδημάτων είναι πολιτική επιλογή της κυβέρνησης Παπανδρέου, η ΝΔ του Σαμαρά έχει στηρίξει την πολιτική της παρουσία τον τελευταίο ενάμιση χρόνο στην αντιμνημονιακή στάση. Αυτό δημιουργεί αυτομάτως απορίες για το πώς ο Σαμαράς θα συμφωνήσει από δω και πέρα στην επιβολή σκληρών αντιλαϊκών μέτρων –όχι πρωτοβουλιών όπως π.χ. οι διάφορες εξυγιάνσεις, η περιστολή των δημοσίων δαπανών, η ανασύνταξη του δημόσιου τομέα, το συμμάζεμα των ΔΕΚΟ. Πως θα συναινέσει σε αντισυνταγματικούς νόμους και προσβολές της εθνικής μας κυριαρχίας;
Η σημερινή εξέλιξη είναι καταρχήν θετική όμως κανείς δεν μπορεί να χαλαρώσει. Τα δύσκολα εξακολουθούν να βρίσκονται μπροστά μας. Ο κόσμος, όλοι εμείς, θα κληθούμε (παρά τη συμφωνία Παπανδρέου-Σαμαρά) να πληρώσουμε το χαράτσι της ΔΕΗ, εργαζόμενοι θα χάνουν τη δουλειά τους ενώ οι άνεργοι δεν θα έχουν προοπτική να βρουν έστω μια μικροδουλειά για να βιοποριστούν και η μετανάστευση δεν θα σταματήσει.
Το ερώτημα για τον απλό πολίτη, που δεν πήρε απόψε τις σημαίες να ξεχυθεί στους δρόμους για να πανηγυρίσει τη συμφωνία Παπανδρέου – Σαμαρά, είναι αν η κυβέρνηση συνεργασίας ανακόψει αυτήν την κατρακύλα ή θα βάλει και αυτή την υπογραφή της σε αντιλαϊκές και αδιέξοδες πολιτικές. Κι επειδή το πρώτο είναι μάλλον εκτός της αποψινής συμφωνίας –θα φανεί από την δημοσιοποίηση των πρακτικών που, ευτυχώς, τηρήθηκαν!- το πιθανότερο είναι στο βραχύ της βίο να συμβάλλει στο να πάρουμε τη δόση αλλά να… χάσουμε το σπίτι. Αλλά τότε, εκτός από το σπίτι, θα χάσουμε και το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα. Οριστικά. Αν φτάσουμε, τελικά, σε «κυβέρνηση συνεργασίας». Με Χρύσανθο Λαζαρίδη στην ομάδα, χλωμό το βλέπω…
Ήδη, η πολιτική του ΠΑΣΟΚ μας έχει φτάσει σε εποχές που πιστεύαμε ότι πέρασαν ανεπιστρεπτί. Τα φαινόμενα δείχνουν ότι το πολιτικό σύστημα είναι εγκλωβισμένο. Από τη μια η λαϊκή πίεση, από την άλλη η πίεση των αγορών. Όμως, κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνουν πολιτική και να αποδείξουν την ηγετική τους ικανότητα: να αξιολογήσουν δηλαδή την πίεση των Ευρωπαίων και των αγορών και να πουν στο λαό εάν η παραμονή στην ευρωζώνη είναι επιβεβλημένη (όχι για τις τράπεζες και… γενικώς) αλλά για την Ελλάδα. Όχι για αύριο, αλλά και για μεθαύριο.
