Επί τέλους! Η πολυπόθητη Αλλαγή ήλθε με καθυστέρηση 30 ετών. Ο ευαγγελιζόμενος την ανάκαμψη της οικονομίας Λουκάς ορκίσθηκε σήμερα πρωθυπουργός περιστοιχιζόμενος από πλειάδα καρεκλοκένταυρων λαμογίων που ανέδειξε η μεταχουντική πολιτική σκηνή.
Άλλο ένα κατ’ ευφημισμόν ευέλικτο Υπουργικό Συμβούλιο παρήλασε από τα ανάκτορα για να λάβει τις ευλογίες του...
Αρχιεπισκόπου ημών Ιερωνύμου και του Charles le Roi. Και όλα αυτά έγιναν πάλι στο όνομα του ελληνικού λαού, ο οποίος είναι ανέκαθεν το κεντρικό σημείο αναφοράς του εκάστοτε συνταγματικού κουρελόχαρτου:
Θυμίζω:
Άρθρον 66 του βασιλικού Συντάγματος του 1952: «Η Βουλή σύγκειται εκ βουλευτών εκλεγομένων κατά νόμον υπό των εχόντων το δικαίωμα προς τούτο πολιτών δι` αμέσου καθολικής και μυστικής ψηφοφορίας».
Άρθρο 56 του χουντικού Συντάγματος του 1968: «1. Η Βουλή σύγκειται εκ βουλευτών εκλεγομένων κατά νόμον δι`αμέσου, καθολικής και μυστικής ψηφοφορίας υπό των συμπληρωσάντων το εικοστόν πρώτον έτος της ηλικίας και εχόντων το δικαίωμα του εκλέγειν πολιτών».
Άρθρον 61 του δημοκρατικού Συντάγματος του 1975: « 3. Οι βουλευτές εκλέγονται με άμεση, καθολική και μυστική ψηφοφορία από τους πολίτες που έχουν εκλογικό δικαίωμα, όπως νόμος ορίζει».
Και το αποκορύφωμα της υποκρισίας:
Άρθρο 52 του δημοκρατικού Συντάγματος του 1975: «Η ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργών της Πολιτείας, που έχουν υποχρέωση να τη διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση».
Όλες αυτές οι μούρες, λοιπόν, που μέχρι τώρα συνέκλιναν στη διάλυση αυτού του τόπου και στον μαρασμό του ελληνικού λαού συνασπίσθηκαν, ώστε συγκλίνοντες να φέρουν, επί τέλους, την κουλτούρα της συναίνεσης που μας έλλειπε. Αυτή η έλλειψη αποτελούσε την αιτία όλων των δεινών. Αυτή η έλλειψη ήταν που επέτρεπε σε όλα τα λαμόγια να ξεσκίζουν τις σάρκες μας. Η κουλτούρα της συναίνεσης που είναι παρούσα στην Ιταλία εδώ και μισό αιώνα δεν απέφερε εκεί τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Θα τα φέρει, όμως, στην Ελλάδα. Μία χώρα 70.000.000 ανθρώπων με βαρέων βαρών βιομηχανία παραπαίει, μολονότι διαθέτει την κουλτούρα της συναίνεσης. Και εμάς μας φταίει η έλλειψη κουλτούρας συναίνεσης.
Οι μάσκες έπεσαν, όπως είπε ο Σαμαράς. Τόσο η δική του και όσο των στελεχών του. Τόσο του Παπανδρέου όσο και των στελεχών του. Τόσο του Καρατζαφύρερ όσο και των στελεχών του. Το αληθινό πρόσωπο όλων αυτών που μισούν την λαϊκή κυριαρχία αποκαλύφθηκε. Ο λαός σύρθηκε από τη γωνία που τον είχαν στριμωγμένο σε ανήλιαγο και υγρό υπόγειο προς νουθεσία. Να μάθει να μην κατεβαίνει στους δρόμους και στις πλατείες. Να μάθει να βλέπει πρώτο τραπέζι πίστα τις μούρες όλων αυτών που τόσα χρόνια τον καταδυναστεύουν και να μη δυσανασχετεί. Να τις χειροκροτεί και να τις λιβανίζει.
Σήμερα αποδείχθηκε περιτράνως ότι όταν η λαϊκή βούληση δεν μπορεί να χειραγωγηθεί με εκλογικούς νόμους που βγάζουν αυτοδύναμες κυβερνήσεις με πλειοψηφία σε έδρες, αλλά μειοψηφία στην κάλπη, κυλάνε στους δρόμους οι ερπύστριες των τεθωρακισμένων για το καλό του. Όταν, όμως, οι ερπύστριες πρέπει να παραμείνουν στα στρατόπεδα, έρχεται το υποκατάστατό τους. Έρχονται οι κυβερνήσεις συνεργασίες είτε για να αναθέσουν τις μεγάλες κρατικές δουλειές στους εθνικούς εργολάβους είτε για να διατηρήσουν ως έχουν τα κακώς κείμενα, ώστε να συνεχίσουν οι καναλάρχες και οι μεγαλοεργολάβοι να απομυζούν τον μόχθο του λαού. Επί τέλους, η κουλτούρα της συναίνεσης που με τόσο καθυστέρηση ανεκάλυψαν οι ταγοί μας κατεδάφισε κάθε διαχωριστική γραμμή.
Ο σοσιαλισμός συνάντησε τη βαρβαρότητα και συνέθεσε το «άλλο μείγμα πολιτικής» που έχει ανάγκη ο τόπος. Η βαρβαρότητα σύρθηκε στα πόδια του σοσιαλισμού που με περισσή μεγαλοψυχία την αγκάλιασε, τη συγχώρησε και καταδέχθηκε να συνευρεθεί μαζί της. Τα τείχη έπεσαν. Αυτά τα νοητά τείχη που είχαν υψώσει στη μεγάλη αίθουσα της Βουλής οι δύο μεγάλοι μονομάχοι. Έπεσαν για να απολαύουν όλοι μαζί τα αγαθά της κομπίνας και της ρεμούλας. Αυτής που ζη και βασιλεύει εν μέσω εξοντωτικών για τον λαό μέτρων. Τελικά η 28.10.2011 κατατρόμαξε την καθεστηκυία τάξη. Η οργή τού λαού έπρεπε να κατευνασθεί με μία πρωτοπορειακή παράσταση που θα θάμπωνε τα μάτια, έστω και για λίγο καιρό.
Οι ρόλοι μοιράστηκαν ακριβοδίκαια και οι ξένοι ηγέτες δήλωσαν ότι τώρα πια είναι έτοιμοι να συνεργασθούν με τους ηγέτες του ελληνικού λαού. Μέχρι προ τριών ημερών, απειλούσαν και καθύβριζαν τον ελληνικό λαό που δεν είχε άξιους ηγέτες. Τώρα, όμως, αναγνωρίζουν τους ηγέτες του και κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο.
Τώρα δικαιώνονται οι αγώνες του Αντρέα, του Λαλιώτη, του Ραφτόπουλου, του Κανελλόπουλου, του Πρωτόπαππα, του Πολυζωγόπουλου, του Κουτρουμάνη, του Μακρυπίδη, του Παναγόπουλου, του Φωτόπουλου, του Μανώλη, του Λυμπερόπουλου, της Γιαννακά, του Λοβέρδου, της Γεννηματά, της Καϊλή, του Λιντζέρη, του Τσουκάτου, του Μπόλαρη, του Άκη, του Βουλγαράκη, του Ρουσσόπουλου, του Μαρκογιαννάκη, της Ντόρας, του Βαρβιτσιώτη, του Πάκη, του Γιωργάκη και του Αντωνάκη [να με συγχωρούν όσα λαμόγια παρέλειψα, αλλά είναι πολύ μακρύς ο κατάλογος και αδυνατώ να τον απομνημονεύσω]. Ζήτω, λοιπόν, ο συναινετικός σχιζοφρενισμός.
Η συναίνεση έχει ιδεολογία και όνομα. Δεν είναι όπως το κίνημα των αγανακτισμένων και πεινασμένων πολιτών που στερείτα ιδεολογίας. «Έπεσε» το τελευταίο μεγάλο εμπόδιο για την ευτυχία αυτού του λαού που παλεύει 3.000 χρόνια τώρα και απελευθερώνεται, ξανασκλαβώνεται, ξαποσταίνει, να ξανααπελευθερώνεται ….
Λαμόγια…
Όσο εσείς θα συγκλίνετε συναινούντες, εμείς θα ξαποσταίνουμε!!!
Σωτήριος Καλαμίτσης
Δικηγόρος
