Η κυβέρνηση αυτή είναι μεταβατική και «ειδικού σκοπού». Αλλά αυτό δεν μειώνει τη σημασία της, ούτε το ρόλο της.
Δεν είναι συγκυβέρνηση. Δεν προέκυψε επειδή τα πολιτικά κόμματα συμφώνησαν σε μια πολιτική κι
ύστερα ήλθαν να μοιράσουν ρόλους και υπουργεία. Ούτε θα διαρκέσει σε βάθος χρόνου.
Είναι προϊόν ανάγκης, μεγάλης ανάγκης, να ανορθωθεί η αξιοπιστία της χώρας διεθνώς, να διασφαλιστεί η ομαλότητα στο εσωτερικό, να αποφευχθεί η πτώχευση και η έξοδος από το ευρώ. Κι όλα αυτά να γίνουν αμέσως!
Να μην βρεθεί η Ελλάδα ακυβέρνητη τη στιγμή που η κρίση χρέους γενικεύεται στην Ευρώπη και χτυπά κι άλλες χώρες.
Μετά την ατυχέστατη πρωτοβουλία του προηγούμενου Πρωθυπουργού για δημοψήφισμα, πρωτοβουλία που κλόνισε πλήρως την αξιοπιστία της χώρας, είδαμε ότι η Ελλάδα έμενε ακυβέρνητο καράβι μέσα σε μια παγκόσμια καταιγίδα.
Δεν ήταν μικρός ο κίνδυνος που αντιμετώπισε τότε η χώρα. Ήταν πολύ μεγάλος…
Και δεν ήταν μικρή η ανάγκη να υπάρξει λύση του αδιεξόδου. Ήταν άμεση και επιτακτική.
Και τότε πήραμε την πρωτοβουλία να ζητήσουμε ματαίωση του απερίγραπτου δημοψηφίσματος και τη δημιουργία μεταβατικής κυβέρνησης, που θα αποκαταστήσει την αξιοπιστία της Ελλάδας, θα αποκαταστήσει την ομαλότητα και στο εσωτερικό και θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, το ταχύτερο.
Το κάναμε με αποφασιστικότητα. Το κάναμε με επιμονή. Το κάναμε με θρησκευτική ευλάβεια στη Συνταγματική τάξη. Και το επιτύχαμε.
Την αποστολή της την έχουμε ορίσει σαφώς κι είναι το τρίπτυχο:
-- Να ξεμπλοκάρει η έκτη δόση, που ήταν ήδη έτοιμη να εκταμιευτεί από την 27η Οκτωβρίου, αλλά στη συνέχεια σκάλωσε όταν ο τότε πρωθυπουργός εξήγγειλε το δημοψήφισμα.
-- Να προωθήσει την ολοκλήρωση της δανειακής σύμβασης, την οποία, από την πρώτη στιγμή, χαρακτήρισα αναπόφευκτη εδώ που είχαν φτάσει τα πράγματα.
-- Και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου.
Στο μεταξύ, ασφαλώς η κυβέρνηση αυτή θα διαχειρίζεται την καθημερινότητα της χώρας. Δεν θα παραμένει η Ελλάδα ακυβέρνητη.
Αφού ίσα-ίσα η ανάγκη να αποφευχθεί η ακυβερνησία, μας παρακίνησε να τη ζητήσουμε, να αγωνιστούμε για τη δημιουργία της -γιατί μην κάνετε λάθος, κάποιοι επιχείρησαν να την τορπιλίσουν - και να τη συγκροτήσουμε.
Όσοι προσπαθούν να επιμηκύνουν τη θητεία της και το ρόλο της, ερήμην του Ελληνικού λαού, υπονομεύουν αυτή την κυβέρνηση! Δεν τη βοηθούν…
Όσοι προσπαθούν να αποφύγουν τις εκλογές στο τέλους του τριμήνου δεν προσφέρουν υπηρεσία στο νέο Πρωθυπουργό.
Η ομαλότητα μέσα στη χώρα θα εξασφαλιστεί στο επόμενο κρίσιμο τρίμηνο, όσο ο λαός γνωρίζει ότι αμέσως μετά θα του δοθεί η ευκαιρία να εκφραστεί. Αν, αντίθετα, προσπαθήσουν κάποιοι να διαιωνίσουν μια διακυβέρνηση χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση σε τέτοιες συνθήκες, θα υποκινήσουν κοινωνική έκρηξη.
Τα πράγματα κρέμονται όλα από μια κλωστή. Και το γνωρίζουν οι πάντες εδώ μέσα.
Χωρίς πολλές περιστροφές, λοιπόν, σας λέω ότι μπορεί να μην είναι συγκυβέρνηση, μπορεί να είναι μεταβατική, αλλά είναι εξαιρετικά σημαντική.
Μπορεί να είναι «ειδικού σκοπού», αλλά ο σκοπός της είναι να σταθεροποιηθεί η χώρα, να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της προς τα έξω και να παραμείνει στο ευρώ.
Αυτονόητο είναι, λοιπόν, ότι θα τη στηρίξουμε να επιτύχει στην αποστολή της.
Και ασφαλώς επιμένουμε και στις απόψεις που έχουμε εκφράσει για την πολιτική που εφαρμόστηκε μέχρι σήμερα και που οδήγησε εδώ που οδήγησε. Και κατέστησε αναπόφευκτο σήμερα αυτό που όλες οι πολιτικές δυνάμεις – όλοι - απεύχονταν μέχρι σήμερα. Το κούρεμα, δηλαδή, του ελληνικού χρέους κατά 50%...
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Χρειάστηκαν 35 χρόνια μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων και μια διεθνής κρίση, για να φτάσει το ελληνικό χρέος από το 32% του ΑΕΠ το 1981 στο 120% του ΑΕΠ το 2009!
Κι ύστερα χρειάστηκε μόνον ενάμισης χρόνος θυσιών, για να εκτοξευθεί το χρέος στο 161% του ΑΕΠ!
Και σήμερα, μετά από ένα κούρεμα 50% για το χρέος που βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών, μας λένε ότι μετά από εννιά ακόμα χρόνια – κι αν όλα πάνε καλά ως τότε – θα το επιστρέψει πίσω εκεί που το παρέλαβε: στο 120% του ΑΕΠ!
Αλλά – προσέξτε – και τότε δεν θα έχει τελειώσει η Οδύσσεια της Ελλάδας!
Γιατί μετά το 2020, θα χρειαστεί να συνεχιστεί η προσπάθεια, ίσως και για άλλα 20 χρόνια, ώστε το χρέος να πέσει στο μισό, περίπου, ως ποσοστό του ΑΕΠ, δηλαδή στο 60%. Εφόσον βέβαια η Ευρωζώνη ακολουθήσει τους νέους κανόνες οικονομικής διακυβέρνησης που έχουν ψηφιστεί (το λεγόμενο six pack).
Τριάντα χρόνια από σήμερα! Μια ολόκληρη γενιά, αιματηρών θυσιών με δύσκολη προοπτική. Πουθενά η Ελπίδα: Όσο συνεχίζεται αυτή πολιτική, κανείς δεν μπορεί να πάρει όρκο ότι θα φτάσουμε κάπου…
Μας λένε τώρα ότι το 2020 δεν θα υπάρχει υψηλό έλλειμμα, όπως το 2009.
Ξεχνάνε κάτι: Το 2009 υπήρχε διεθνής ύφεση σε όλη την Ευρώπη και μεγάλα ελλείμματα παντού στην Ευρώπη και σε όλο σχεδόν τον κόσμο!
Οι υπολογισμοί που γίνονται για το μέλλον είναι συνήθως αισιόδοξοι: Υποθέτουν, δηλαδή, οικονομικά «κανονικές» χρονιές. Όχι χρονιές μεγάλης ύφεσης. Αν με αισιόδοξες υποθέσεις προβλέπεται χρέος 120% του ΑΕΠ για το 2020, σκεφτείτε τι θα συμβεί αν στο μεταξύ κάτι δεν πάει καλά...
Κι αυτό είναι το πρόβλημα: ότι με όλες αυτές τις θυσίες, το τωρινό πρόγραμμα προβλέπει, στην καλύτερη περίπτωση, ότι το 2020 θα φτάσουμε εκεί που ήμασταν το 2009 υπό τις χειρότερες περιστάσεις τότε.
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει από τώρα τι θα συμβεί το 2020, ή ως το 2020! Εδώ δεν ξέρουν καλά-καλά τι θα συμβεί αύριο…
Το μόνο βέβαιο είναι αυτό που έγινε ως τώρα: με την πολιτική που ακολουθήθηκε, χειροτέρεψε ήδη το χρέος και χειροτέρεψε η ύφεση, ενώ οι υπόλοιπες χώρες στο μεταξύ ανέκαμψαν…
Κι εμείς πρέπει να ανακάμψουμε! Μόνο έτσι –πιστεύω- θα βγούμε από το αδιέξοδο. Πρέπει να αλλάξει η σημερινή πολιτική, αλλιώς το χρέος θα συνεχίσει να αυξάνεται. Η ύφεση θα συνεχίσει να αφυδατώνει την Οικονομία, να μειώνει τα έσοδα και να παράγει ελλείμματα. Που εκτοξεύουν, τελικά, το χρέος.
Αυτό το έχει καταλάβει η ελληνική κοινωνία -μιλάω ρεαλιστικά, το ‘χουμε πει πολλές φορές- που συσσωρεύει οργή, η μεσαία τάξη που εξεγείρεται και η ελληνική νεολαία που ξεσπά.
Αυτό το έχουν καταλάβει και οι ξένοι πλέον.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Επί ενάμιση χρόνο προειδοποιώ γι’ αυτά ακριβώς που βλέπουμε σήμερα:
Ότι το μείγμα αυτό της πολιτικής που εφαρμόστηκε οδηγούσε σε πολύ μεγαλύτερη ύφεση και σε πολύ μεγαλύτερο χρέος, όχι σε αποκλιμάκωση των ελλειμμάτων.
Αυτό το είδαμε φέτος. Όταν πια -μετά από τόσο καιρό- είναι απολύτως βέβαιο ότι τα αποτελέσματα που βγαίνουν επαληθεύουν τις προβλέψεις μας.
Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, τα αποτελέσματα χρήσης του φετινού Προϋπολογισμού είναι όλο και πιο αποκαρδιωτικά.
Διαφωνήσαμε με τους αλλεπάλληλους φόρους γιατί οδηγούσαν σε λιγότερα φορολογικά έσοδα.
Κι αυτό φέτος επιβεβαιώθηκε πλήρως με τα αποτελέσματα 10μήνου του 2011.
Όλες σχεδόν οι κατηγορίες φόρων όπου ανέβηκαν οι φορολογικοί συντελεστές οδήγησαν, τελικά, σε χαμηλότερα έσοδα.
Συνολικά προγραμμάτιζαν αύξηση εσόδων κατά 8,5% για όλο το χρόνο, ύστερα έκαναν πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς για άνοδο εσόδων κατά 1%, περίπου. Και τελικά προέκυψε μείωση εσόδων στο δεκάμηνο κατά 4,1%. Και με τον Οκτώβριο να σημειώνει μείωση κατά 7% σε σχέση με τον ίδιο μήνα του περασμένου χρόνου…
Από την άλλη πλευρά ξέφυγαν και οι δαπάνες του τακτικού Προϋπολογισμού. Κι αν δεν ήταν η δυσανάλογη -απίστευτα δυσανάλογη- η μείωση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, η αύξηση των δαπανών θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη…
Τελικό συμπέρασμα: Προγραμμάτιζαν μείωση του ελλείμματος φέτος κατά 4%. Και μέχρι το εννεάμηνο το έλλειμμα εμφανίζεται αυξημένο κατά 11%! Και προσέξτε, επαναλαμβάνω: Αν δεν ήταν το έκτακτο πετσόκομμα του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, το έλλειμμα θα ήταν αυξημένο κατά 36%!
Μη σας φαίνονται παράξενα όλα αυτά: Δέστε τι γίνεται αυτές τις μέρες με την κακοκαιρία. Σε πολλές πολυκατοικίες, κάποιοι ένοικοι δεν έχουν να πληρώσουν κοινόχρηστα για πετρέλαιο θέρμανσης. Με αποτέλεσμα όλοι οι ένοικοι να καταφεύγουν σε άλλες λύσεις για να ζεσταθούν. Η αύξηση της τιμής του πετρελαίου μειώνει μαζικά την κατανάλωση και τελικά ρίχνει και τα έσοδα του Δημοσίου. Αυτό έχει συμβεί σε πάρα πολλές περιπτώσεις…
Όπως βλέπετε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι και κε πρωθυπουργέ, και να θέλαμε να εγκαταλείψουμε τις προηγούμενες αντιρρήσεις μας δεν μπορούμε πια. Γιατί έχουν πλήρως επιβεβαιωθεί! Κι έχουν αρχίσει να τις υιοθετούν τόσοι πολλοί, που εμείς δεν πρόκειται να τις εγκαταλείψουμε.
Ποτέ δεν διαφωνήσαμε -και το ξέρετε όλοι- να προχωρήσει η δημοσιονομική προσαρμογή και οι στόχοι. Το αντίθετο, θυμίζουμε σε όλους, ότι η Νέα Δημοκρατία κατέβηκε ακόμα και στις εκλογές του 2009 με εκλογικό πρόγραμμα λιτότητας. «Ήπιας» λιτότητας. Πάντως λιτότητας.
Γι’ αυτό επιμένουμε. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι!
Το ΠΑΣΟΚ κατέβηκε -το θυμόμαστε- τάζοντας «λαγούς με πετραχήλια» και κραυγάζοντας «λεφτά υπάρχουν». Και αμέσως μετά τις εκλογές προτείναμε μέτρα περιστολής της σπατάλης και ενίσχυσης της οικονομίας. Για να μειωθούν οι δαπάνες, χωρίς να μειωθούν και τα έσοδα. Κι έτσι να επιτύχουμε μείωση των ελλειμμάτων.
Δεν εισακουστήκαμε.
Συνεχώς προτείναμε ισορροπημένα μείωση της σπατάλης με ταυτόχρονη ενίσχυση της οικονομίας χωρίς δημοσιονομικό κόστος.
Αντίθετα, επί ενάμιση χρόνο πήραν μέτρα οριζόντιων περικοπών σε συνδυασμό με αλλεπάλληλες φορολογικές επιδρομές που συνεχώς βάθαιναν την ύφεση.
Η ύφεση του 2008 και του 2009, κ. Πρωθυπουργέ, ήταν επίπτωση της παγκόσμιας ύφεσης που επηρέαζε, όπως ήταν φυσικό και την Ελλάδα.
Η χειρότερη ύφεση που ζήσαμε εδώ το 2010 κι η ακόμα χειρότερη του 2011, ήταν μόνο στην Ελλάδα, όταν ανέκαμπτε ο υπόλοιπος κόσμος. Και την επέβαλε το μείγμα πολιτικής με το οποίο είχαμε διαφωνήσει.
Φέτος υπολόγιζαν την ύφεση αρχικά γύρω στο 3,5% για όλο το χρόνο. Ύστερα αναθεώρησαν την πρόβλεψη και είπαν θα πάμε χειρότερα στο 5%. Ύστερα -το αναθεώρησαν και πάλι- στο 5,5%. Στο μεταξύ, βάσει των επίσημων στοιχείων της Ελ. Στατ. η ύφεση ήταν 8,3% το πρώτο τρίμηνο, 7,4% το δεύτερο και 5,2% το τρίτο. Κι όλα αυτά σημαίνουν ότι, κατά πάσα πιθανότητα, η ύφεση φέτος θα είναι ακόμα μεγαλύτερη από το 5,5%, που ήταν η τελευταία αναθεώρησή της.
Η ύφεση πλέον είναι το πρόβλημα που εμποδίζει τη χώρα να επιτύχει τους στόχους της. Κι αν δεν αντιμετωπίσουμε την ύφεση, όλες οι προσπάθειες θα είναι αναποτελεσματικές. Είναι τα επίσημα στοιχεία που το επιβεβαιώνουν πλέον…
Δεν διαφωνήσαμε με τη μείωση του ελλείμματος. Διαφωνήσαμε με την πέραν κάθε προσδοκίας ύφεση που δημιουργούσε η εφαρμοζόμενη πολιτική, και η οποία διατηρούσε το έλλειμμα υψηλά, ενώ εκτόξευε και το χρέος!
Θέλουμε περισσότερο απ’ όλους να εξαλειφθεί το έλλειμμα. Δεν έχουμε πάψει να το λέμε. Έχουμε καταθέσει πρόγραμμα περικοπών δημόσιας σπατάλης ύψους 18,4 δισεκατομμυρίων σε τέσσερα χρόνια. Αλλά για να μπορέσει να επιτύχει αυτό το πρόγραμμα η οικονομία πρέπει να ανακάμψει. Αλλιώς ό,τι κόβεις από την μια πλευρά σε δαπάνες αυξάνεται από την άλλη, λόγω ύφεσης.
Θέλουμε περισσότερο απ’ όλους να γίνουν οι διαρθρωτικές αλλαγές. Όλες σχεδόν τις ψηφίσαμε. Πολλές απ’ αυτές τις προτείναμε εμείς, έτσι κι αλλιώς. Αλλά με διαρθρωτικές αλλαγές δεν πρόκειται να ανακάμψει η οικονομία, όταν οι διαδοχικές φορολογικές επιδρομές κλείνουν τις επιχειρήσεις ή τις διώχνουν στο εξωτερικό.
Θέλουμε περισσότερο απ’ όλους να αναβαθμιστεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Αλλά δεν είναι τόσο το μοναδιαίο κόστος εργασίας. Πώς θα βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητά μας όταν οι επιχειρήσεις πληρώνουν τετραπλάσιους φόρους απ’ ό,τι στις γειτονικές χώρες κι όταν το μη μισθολογικό κόστος εργασίας εξακολουθεί να είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη;
Θέλουμε περισσότερο απ’ όλους να προχωρήσουν οι αποκρατικοποιήσεις. Τις οποίες άλλωστε – κι αυτές - εμείς προτείναμε. Πώς θα γίνουν, όμως, με την Οικονομία σε τέτοιο χάλι και τις τιμές σε τέτοια χαμηλά επίπεδα;
Θέλουμε περισσότερο απ’ όλους να αξιοποιηθεί η ακίνητη περιουσία του Δημοσίου. Κι αυτό δική μας πρόταση ήταν εξ αρχής! Πώς θα γίνει αυτό σε συνθήκες τέτοιας κατάρρευσης; Ποιος θα επενδύσει στην Ελλάδα σε τέτοια ύφεση και σε ένα καθεστώς με τέτοια υπέρ-φορολόγηση;
Θέλουμε περισσότερο απ’ όλους να βγουν τουλάχιστον πρωτογενή πλεονάσματα το 2012. Πώς, όμως, θα γίνει αυτό όταν φέτος η ύφεση θα φτάσει το 6% και του χρόνου, σύμφωνα με τις επίσημες προβλέψεις της Ευρωζώνης, θα συνεχιστεί στο 3%, τουλάχιστον; Έχετε δει ποτέ χώρα για πέντε συνεχή χρόνια σε ύφεση να βγάζει δημοσιονομικά πλεονάσματα;
Κι ακόμα περισσότερο: Έχει δει ποτέ στην Ευρώπη χώρα να βρίσκεται για πέντε συνεχή χρόνια σε ύφεση;
Συμφωνούμε, πιο πολύ απ’ όλους, με την ανάγκη δημοσιονομικής προσαρμογής, με τους στόχους της δημοσιονομικής προσαρμογής, με την ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών ώστε να ανακτήσουμε ανταγωνιστικότητα, με τις ιδιωτικοποιήσεις και την αξιοποίηση περιουσίας, με την ανάγκη να βγουν πρωτογενή πλεονάσματα το ταχύτερο δυνατό.
Δεν το λέμε μόνο τώρα.
Αλλά όσο δεν ενισχύεται η οικονομική δραστηριότητα, τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Αυτό το λέμε εξ αρχής.
Όσο η πολιτική της σύγκλισης περιορίζεται σε οριζόντιες περικοπές και συνεχείς φορολογικές επιβαρύνσεις, τα πράγματα θα πηγαίνουν χειρότερα.
Ή όσο δημιουργείται παράλληλα ένα καινούργιο χρέος, εσωτερικό, από τις τρέχουσες απλήρωτες υποχρεώσεις του Δημοσίου που ξεπερνούν πια τα 6 δισεκατομμύρια ευρώ, το πρόβλημα θα οξύνεται.
Και σε αυτά επιμένουμε. Και κάποιος πρέπει να λέει την αλήθεια. Όλη την αλήθεια:
Όχι, δεν φταίει μόνο η κακή εφαρμογή του Προγράμματος. Φταίει και η κακή συνταγή του Προγράμματος.
Κι αυτό δεν το λέμε για να αντιδικήσουμε με τους εταίρους μας, με τους δανειστές μας ή με την Τρόικα. Δεν το λέμε γι’ αυτό. Το λέμε γιατί στη ΝΔ θέλουμε να ολοκληρωθούν οι στόχοι, θέλουμε να βγούμε από την κρίση.
Ξέρετε πολύ καλά, όλοι εδώ μέσα, ότι εμείς διαφωνήσαμε με αυτά που διαφωνήσαμε, αλλά εμπόδια στην εφαρμογή οποιουδήποτε μέτρου δεν βάλαμε.
Και ξέρετε πολύ καλά, ότι δεν ήταν οι δικές μας διαφωνίες που οδήγησαν στην αποτυχία της μέχρι σήμερα πολιτικής. Όπως δεν θα ήταν η δική μας η συμφωνία που θα οδηγούσε σε επιτυχία μια λάθος πολιτική.
Ξέρετε πολύ καλά -το υποπτεύονται πολλοί ακόμα κι όταν δεν το παραδέχονται- ότι η Πολιτική αυτή πρέπει να αλλάξει. Όχι για να αποφύγουμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι στους δανειστές μας. Αλλά για να μπορέσουμε να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι στους δανειστές μας.
Την αλήθεια σας λέμε, όπως τη βλέπουμε, όπως τη νιώθουμε, όπως βεβαιώνεται από τα στοιχεία του Προϋπολογισμού.
Αν έχουμε άδικο, η διαφωνία μας δεν βλάπτει.
Αλλά αν έχουμε δίκιο, η διαφωνία μας θα είναι όφελος για όλους.
Δεν αντιδικούμε με κανένα. Απλώς θέλουμε να υπάρχει στον Ελληνικό λαό η Ελπίδα ότι οι θυσίες του δεν είναι μάταιες, και στους εταίρους μας ότι η Ελλάδα μπορεί να βγει από την κρίση. Φτάνει να αλλάξει το μείγμα πολιτικής.
Σήμερα, στηρίζουμε τη μεταβατική κυβέρνηση. Όχι απλώς τη στηρίζουμε, αλλά, όπως γνωρίζετε, πρωτοστατήσαμε για να σχηματιστεί. Και για να ξεπεραστούν όχι και λίγα εμπόδια.
Σήμερα, δίνοντας ψήφο στις προγραμματικές σας δηλώσεις, στηρίζουμε την προσπάθειά σας, που είναι προσπάθεια όλων μας, να ξεμπλοκάρει η 6η δόση και να προχωρήσει η νέα δανειακή σύμβαση.
Αναφερθήκατε χθες, κύριε Πρωθυπουργέ, στην ανάγκη επιβεβαίωσης της δέσμευσής μας.
Όμως, τι παραπάνω επιβεβαίωση χρειάζεται, από το γεγονός ότι ψηφίζουμε την κυβέρνησή σας; Μαζί και το λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκε!
Δεν έχουν ισχύ -και μάλιστα θεσμική και Συνταγματική- οι ψηφοφορίες του Ελληνικού Κοινοβουλίου; Δεν έχουν το ανώτατο κύρος οι αποφάσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας, όπως επικυρώνονται εδώ μέσα;
Και θα είχε κύρος μια προσωπική δήλωση;
Καταλαβαίνω, ασφαλώς το πρόβλημα αξιοπιστίας που δημιουργήθηκε για την Ελλάδα μετά τις γνωστές ατυχείς κινήσεις της προηγούμενης κυβέρνησης.
Όμως, τι μεγαλύτερη δέσμευση μπορεί να δώσει ένα κόμμα από το να σας στηρίξει να γίνετε εσείς Πρωθυπουργός, ώστε να υλοποιήσετε την απόφαση της 26ης Οκτωβρίου και τις πολιτικές που θα τη συνοδεύσουν;
Διαφωνούσα, όπως όλοι, με το μεγάλο «κούρεμα». Όταν όμως βγήκε η απόφαση της 26ης Οκτωβρίου, δήλωσα αμέσως ότι ήταν «αναπόφευκτη». Και το επανέλαβα δεκάδες φορές…
Και τώρα συγκροτήσαμε μια μεταβατική κυβέρνηση που θα την υλοποιήσει.
Τι μεγαλύτερη δέσμευση, από το να δίνουμε ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνησή σας που συγκροτήθηκε ακριβώς γι’ αυτό το σκοπό;
Τι μεγαλύτερη δέσμευση από το να συνυπογράφω με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους αρχηγούς άλλων δύο κομμάτων ότι θα σας στηρίξουμε γι’ αυτό τον σκοπό;
Μπορεί να δεχθεί κανείς ότι η υπογραφή τριών αρχηγών υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας και η ψήφος της Ελληνικής Βουλής δεν φτάνει και απαιτείται μια προσωπική ενυπόγραφη δήλωση;
Γιατί είναι οι αποφάσεις του Κοινοβουλίου που δεσμεύουν νομικά τη χώρα!
Όχι οι προσωπικές δηλώσεις …
Βάλτε, λοιπόν, μπροστά αυτό που αποφασίσαμε, όταν σας δόθηκε η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, αυτό που υπογράψαμε τρείς πολιτικοί αρχηγοί κι εσείς, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αυτή την εντολή παίρνετε ενισχυμένη εδώ, από τη Βουλή. Για να εφαρμόσετε αυτήν την πολιτική.
Σας δίνουμε, λοιπόν, τη στήριξή μας. Να προσθέσω ακόμα ότι πιστεύω ότι δεν θα πρέπει να φύγουμε από το κοινό πλαίσιο της αποστολής που έχει αναλάβει αυτή η κυβέρνηση. Αν υπάρχει κάτι στο οποίο όλοι συμφωνούμε, ασφαλώς θα το ψηφίσουμε. Όμως, να είναι σαφές ότι δεν θα το ψηφίσουμε αν διαφωνούμε.
Θα μπορούμε, όμως, να άρουμε και ορισμένα αδιέξοδα, αυτό το τρίμηνο που έρχεται:
Για παράδειγμα, εμείς θα υποστηρίξουμε την απελευθέρωση των ταξί με πληθυσμιακά κριτήρια. Πράγμα που το επιθυμούν κι άλλα κόμματα, πράγμα που το προώθησε και η προηγούμενη κυβέρνηση, μέχρι που άλλαξε και αρμόδιος υπουργός κι άλλαξε η πολιτική της.
Εμείς απελευθέρωση με πληθυσμιακά κριτήρια, αν το θέλουν και τα άλλα κόμματα, είμαστε έτοιμοι να ψηφίσουμε και αύριο. Γιατί άλλο πράγμα απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων και ισότητα πρόσβασης σε όλους, και εντελώς διαφορετικό πράγμα η δημιουργία καρτέλ.
Αντίστοιχα μπορεί να πει κανείς και για άλλα ζητήματα, όπως η δημόσια υγεία και η περίθαλψη:
Λέμε «ναι» στην ύπαρξη ενός ενιαίου Ταμείου για τις ιατρικές υπηρεσίες στην πρωτοβάθμια περίθαλψη. Αλλά όχι να είναι ανεξάρτητες οι αμοιβές του γιατρού από τους ασθενείς που εξετάζει. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στην υποβάθμιση των παρεχομένων υπηρεσιών και στην παραοικονομία.
Όπως λέμε «ναι» στη μείωση του φαρμακευτικού κόστους. Αλλά όχι στο θάνατο του μικρομεσαίου φαρμακοποιού στον οποίο οδηγεί ο τρόπος εφαρμογής της απελευθέρωσης του ωραρίου.
Το ερώτημα που θέτουμε και θέλουμε όλοι να το απαντήσουν: Ενισχύεται ο ανταγωνισμός ή όχι με τη δημιουργία καρτέλ; Κατά την άποψή μας, «όχι». Θέλουμε προσφορά περισσότερων και καλύτερων υπηρεσιών, για τον καταναλωτή, για τον πολίτη, αν βοηθήσουμε να δημιουργηθούν καρτέλ στον έναν κλάδο ή σε κάποιον άλλο;
Που τελειώνει η απελευθέρωση των επαγγελμάτων και που αρχίζει η δημιουργία καρτέλ; Είναι ένα ερώτημα το οποίο πρέπει να συζητηθεί σοβαρά. Αν θέλουμε να μιλάμε σοβαρά για διαρθρωτικές αλλαγές -κι όχι μόνο να μιλάμε, αλλά και κάνουμε τομές, και αργότερα- να μην θέτουμε ποτέ προς λύση αυτά τα «ταμπού» που υπάρχουν στην κοινωνία.
Για το Νόμο της Ιθαγένειας –επειδή ακούστηκε- την άποψή μας τη γνωρίζετε. Από την αρχή είπαμε ότι αυτός ο νόμος είναι λάθος, είναι επικίνδυνος και δεσμευτήκαμε πως, όταν θα γίνουμε κυβέρνηση, εμείς θα τον καταργήσουμε.
Δεν λέμε αυτό να γίνει, οπωσδήποτε τώρα, στη θητεία αυτής της μεταβατικής κυβέρνησης. Εμείς θέλουμε αυτή η κυβέρνηση να επιτύχει το σκοπό της και δεν θα δημιουργήσουμε αχρείαστα προβλήματα. Το Νόμο για την Ιθαγένεια, που λειτουργεί ως «μαγνήτης» για λαθρομετανάστες, θα τον καταργήσουμε, έτσι κι αλλιώς, εμείς μετά.
Αντίθετα, άλλα μέτρα που αφορούν τη λαθρομετανάστευση, αλλά και τη δημόσια ασφάλεια πρέπει να προχωρήσουν και να έχουν τη στήριξη όλων. Όπως για παράδειγμα τα έργα στον Έβρο. Που, ήδη, έχουν ξεκινήσει και δεν πρέπει να μείνουν στη μέση.
Θέλω, ωστόσο, κε πρωθυπουργέ, με την ευκαιρία να θέσω ένα σοβαρό κοινωνικό θέμα: Και είναι η παράκλησή μας και πιστεύω ότι έχει μια ανθρώπινη διάσταση που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. Να μην κόβεται το ηλεκτρικό ρεύμα σε όσους δεν μπορούν να πληρώσουν το «χαράτσι» στα ακίνητα. Προσοχή: όχι γι’ αυτούς που δεν θέλουν, αλλά για αυτούς που αποδεδειγμένα δεν μπορούν. Αν η περίπτωση είναι «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» πρέπει να δείξουμε κατανόηση. Φοβάμαι την πυροδότηση εκρήξεων.
Ασφαλώς οι αλλεπάλληλοι φόροι για την περιουσία που μπαίνουν κάθε φορά επειδή δεν μπορούν να εισπραχθούν οι προηγούμενοι, είναι πρόβλημα. Δεν είναι «λύση». Ασφαλώς αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί. Αλλά στο μεταξύ, δεν θα αφήσουμε μέσα στο χειμώνα χωρίς ρεύμα συμπολίτες μας που αποδειγμένα δεν έχουν να πληρώσουν. Αυτό δεν θα μειώσει το έλλειμμα, ούτε θα το αυξήσει, απλά θα γιγαντώσει μια οργή, η οποία υπάρχει.
Συνολικά θέλω να σας πω, κύριε Πρωθυπουργέ, ότι όσο περισσότερο προσηλωμένοι μείνουμε όλοι στην αποστολή της κυβέρνησής σας, τόσο μεγαλύτερες θα είναι και οι πιθανότητες επιτυχίας. Που θέλουμε όλοι να γίνουν πραγματικότητα.
Όποιοι προσπαθούν να επιμηκυνθεί η θητεία της και να διευρυνθεί ο ρόλος της, υπονομεύουν το έργο σας.
Είμαι βέβαιος ότι αντιλαμβάνεστε πλήρως πως η Ελλάδα χρειάζεται κυβέρνηση με πλήρη νομιμοποίηση από τον ελληνικό λαό, η Ελληνική οικονομία χρειάζεται ανάκαμψη και ο ελληνικός λαός χρειάζεται Ελπίδα.
Η δική σας κυβέρνηση, προσηλωμένη στο στόχο της, μπορεί να κάνει -και ευχόμαστε να κάνει- αυτή την κρίσιμη μετάβαση: από τα αδιέξοδα στην Προοπτική.
Κι από την απελπισία στην Ελπίδα.
