μορφή άγρια, αποκρουστική, με στόμα γεμάτο από δόντια κάτασπρα, δεινά, απλησίαστα. Σύμβολο ωστόσο της ρώμης πνεύματος, ψυχής και σώματος για εκείνους που κατάφερναν να τον δαμάσουν και να τον ελέγξουν. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Ηρακλή και του Αγαμέμνονα, που τον απεικόνιζαν στην ασπίδα τους.
Βασικός
προσδιοριστικός παράγοντας ο φόβος των σύγχρονων κοινωνικών και πολιτικών
εξελίξεων, που δρομολογούνται σε παγκόσμια κλίμακα υπό την απειλή της οικονομικής
κατάρρευσης.
Η αριστοτεχνική χρήση του από κέντρα αποφάσεων
που διατηρούν την ανωνυμία τους, σε πείσμα λοιδορούμενων συνομοσιολογικών
θεωριών, κατορθώνει ως η «αόρατη χειρ» του John Smith να ελέγχει μαζί με την απρόσκοπτη διακίνηση των αγαθών και τα θεμελιώδη
ανθρώπινα δικαιώματα.
Σαν να έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να
εκδικηθεί η «τιμημένη» γέννα του Λουδοβίκου την αχάριστη γενιά των άξεστων
επαναστατών του 1789 που τόλμησαν να μιλήσουν για το δικαίωμα του ανθρώπου στην
ζωή, στην ελευθερία, στην περιουσία, στην ισονομία.
Μια νέα καταιγίδα
-ισάξια αν όχι χειρότερη αυτής της ερήμου- με το προσωνύμιο ΣΟΚ και ΔΕΟΣ, παρακολουθούμε να αναπτύσσει την
παγκοσμίου βεληνεκούς δυναμική της. Οι
επιπτώσεις της κατάρρευσης που γνώρισε η Goldman Sachs στις ΗΠΑ –αποτέλεσμα της φούσκας ακινήτων που κάποιοι οικονομικοί
εγκέφαλοι δημιούργησαν- ήταν αρκετές για να διασπείρουν σε ολόκληρο τον
«ανεπτυγμένο» κόσμο τον φόβο που προκαλεί το φάντασμα του οικονομικού κραχ του
’30.
Ο φόβος των θεσμικών επενδυτών, αλλά κυρίως
των μικροκαταθετών της σημερινής παγκοσμιοποιημένης οικονομικής
πραγματικότητας, για την απώλεια περιουσιακών στοιχείων, δικαιολογεί την
απώλεια της ελευθερίας. Ο φόβος της φτώχειας, ως αποτέλεσμα οικονομικών
επιλογών διεφθαρμένων πολιτικών ηγεσιών,
βλ. Αργεντινή 2002, δικαιολογεί το δικαίωμα των δανειστών-δυναστών στην
κατάργηση του αυτεξούσιου ενός έθνους, βλ. Ελλάδα 2011.
Χώρες δυστυχείς,
όχι τόσο γιατί έχασαν την οικονομική τους αυτοτέλεια αλλά κυρίως γιατί απώλεσαν
εδώ και καιρό την επαφή με τις πολιτισμικές και γνωστικές τους αναφορές, έγιναν
τα εύκολα θύματα του φόβου που ξυπνά στις σύγχρονες κοινωνίες η προοπτική
στέρησης του ευδαιμονισμού.
Ηγέτες μικροί,
γαλουχημένοι με την ιδέα της παγκοσμιοποίησης ως φραγμού στα δεινά που μπορεί
να προκαλέσει ένας νέος γενικευμένος πόλεμος, αδυνατούν να επαναφέρουν σε
«τάξη» τις κοινωνίες που έχουν χάσει πια την συνοχή τους.
Πολιτικοί - έρμαια
οικονομικών συμφερόντων που για χρόνια εξασφάλιζαν τον ευδαιμονισμό και την
επιβίωση τους στην εξουσία, φοβούνται να προτάξουν αντιστάσεις σε εκείνους που
εμφανώς απειλούν την ακεραιότητα του κράτους που φέρεται να υπηρετούν.
Σε αυτό το πλαίσιο
αναφοράς η Ελλάδα σήμερα ψάχνει να βρεί τους ταγούς της μέσα στα ερείπια ενός
διεφθαρμένου κράτους που χάνεται. Ψάχνει να βρει τον ηγέτη της μέσα από ένα
σωρό ιδεολογικά συντρίμμια δεξιού και αριστερού χαρακτήρα. Αγωνιά
να δει την γέννηση
νέων και άφθαρτων πολιτικών, που θα έχουν την δύναμη της ψυχής να εμπνεύσουν στους
πολίτες της την σύγκρουση με ό,τι παρήκμασε.
Ίσως εντέλει η λύση
στον γόρδιο δεσμό του χρέους που τα τελευταία
χρόνια στοιχειώνει την ζωή μας, είναι η αναζήτηση τολμηρών λύσεων που
μπορεί να κινούνται έξω και πέρα από όλα τα σύγχρονα φοβικά σύνδρομα του λαού
μας.
ΧΑΡΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - ΜΑΡΔΑ
