Ο Στήβεν Χώκινγκ (Stephen Hawking) : γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου του 1942 και είναι Βρετανός θεωρητικός φυσικός. Το 1962, οι γιατροί πληροφόρησαν τον Χώκινγκ ότι έπασχε από μια ασθένεια του νευρομυϊκού συστήματος και ότι του απέμεναν μόνο 2 χρόνια ζωής. Ωστόσο, ..
εκείνος έγινε ένας εξαίρετος ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και επίτιμο μέλος του Conville and Cauius College.
Από το 1979 έως σήμερα είναι Λουκασιανός καθηγητής Μαθηματικών και Θεωρητικής Φυσικής του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, με το εκλαϊκευμένο του επιστημονικό έργο, να είναι γνωστό και αναγνωρισμένο, σε όλη την υφήλιο.. Λίγο – πολύ, όλοι φέρνουμε στο μυαλό μας την εικόνα του, όταν αναφερόμαστε στο άτομο του. Την εικόνα ενός ανθρώπου δηλαδή, καθισμένου σε αναπηρικό αμαξίδιο, με έκφραση ακίνητη, που δεν κινεί κανένα σημείο του σώματός του, απόρροια ακριβώς της ασθένειας που τον συνοδεύει από τα είκοσι του χρόνια.
Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά, θα αναρωτιέστε εύλογα…
Με τον τρόπο αυτό, θέλω να σας προβληματίσω, για την τύχη που αυτό το πλάσμα θα είχε, αν δεν ήταν Βρετανός αλλά Έλληνας. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να πω, ότι δεν είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες. Αντιθέτως. Είναι τιμή μας και καμάρι μας. Όμως, ο καταξιωμένος αυτός επιστήμονας, είχε την τύχη να διαβιώνει σε μία κοινωνία, που παρά την αναπηρία του, του έδωσε την ευκαιρία να σπουδάσει, φτάνοντας σήμερα στο σημείο, να θεωρείται από πολλούς, ισάξιος του Νεύτωνα.
Στην δική μας περίπτωση, οι Έλληνες ανάπηροι, την δεκαετία του ’70, που ο καταξιωμένος αυτός επιστήμονας άρχιζε την λαμπρή του σταδιοδρομία, στην χώρα μας, αγωνίζονταν για δικαιώματα αυτονόητα στις ανεπτυγμένες κοινωνίες. Ισότητα, σε όλους τους τομείς, ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση και την εργασία, με τους αρτιμελείς συνανθρώπους τους, ισοτιμία στην αποδοχή και την αφομοίωση, από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Δεν έλειψαν βέβαια και οι περιπτώσεις εκείνες που υπήρξαν, για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα.
Πολλοί ανάπηροι συμπατριώτες μας, κατάφεραν χάρη στην δική τους δίψα για ζωή υποστηριζόμενοι από το οικογενειακό – φιλικό – κοινωνικό τους περιβάλλον, να σταδιοδρομήσουν με πολύ κόπο και αγώνα, σε διάφορους τομείς. Για τους υπόλοιπους που τα εχέγγυα αυτά δεν υπήρχαν, το μόνο που έμενε, ήταν ο αγώνας και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Με καθυστέρηση, κάτι τέτοιο έμοιαζε να είχε φτάσει, όταν μπήκαμε στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Με ατέλειες, χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα, αλλά απ’ το ολότελα...
Και τώρα, τι; Τώρα, όλα αυτά, σημειώνονται με αστερίσκο. Η οικονομική κρίση που μαστίζει την χώρα μας, απειλεί να σπρώξει την ευαίσθητη αυτή ομάδα του κοινωνικού μας συνόλου, ξανά στο περιθώριο. Κεκτημένα δικαιώματα αγώνων πολλών δεκαετιών, σιγά – σιγά, γκρεμίζονται. Η πολιτεία, για το μόνο που αυτοί την στιγμή νοιάζεται, είναι η ευδοκίμηση των αριθμών, μη λαμβάνοντας υπόψιν, τις ιδιαίτερες ανάγκες, που ορισμένες κοινωνικές ομάδες έχουν. Έχουμε όλοι μπει σ’ ένα τσουβάλι, χωρίς κανείς να λάβει στα σοβαρά τον κίνδυνο που ελλοχεύει και που απειλεί με εξαθλίωση, πολλούς αδύναμους συνανθρώπους μας.
Ελπίζω και εύχομαι, κάτι τέτοιο να είναι παροδικό. Διαφορετικά, ποτέ κανείς Έλληνας ανάπηρος, δεν θα έχει την δυνατότητα κάποια στιγμή στο μέλλον να συγκρίνει τον εαυτό του, με τους Στίβεν Χώκινγκ του υπόλοιπου κόσμου που εν τω μεταξύ, θα έχουν ξεφυτρώσει γύρω μας σαν μανιτάρια. Θα παραμένουν καθηλωμένοι στο καρότσι της αναλγησίας, με χέρι απλωμένο, επαιτώντας και κάνοντας όνειρα.
Νίκος Ναούμης
