Τη στιγμή που η χώρα βυθίζεται στη δίνη μιας ατέρμονης ύφεσης, τη στιγμή που οι πολίτες της αδυνατούν να ανταποκριθούν στην εφιαλτική καθημερινότητα που μέρα με τη μέρα γίνεται ολοένα και πιο ζοφερή, η κυβέρνηση Παπανδρέου –η κυβέρνηση Παπαδήμου ακόμη δεν έχει κριθεί- αφοσιωμένη στο να υπηρετήσει τις..
απαιτήσεις της τρόϊκας και τις υποδείξεις του μνημονίου εγκατέλειψε στην τύχη της, την άλλοτε ακμάζουσα περιφέρεια της Βόρειας Ελλάδας.
Ιδιαίτερα για μια πόλη, τη Θεσσαλονίκη, που οι ...
προηγούμενες κυβερνήσεις με πρωτoστάτη τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη είχαν ονομάσει «Μητρόπολη των Βαλκανίων», τα σχέδια ήταν «μεγαλόπνοα», αλλά όπως αποδείχθηκε οι εκάστοτε κυβερνώντες επένδυσαν μεγάλα λόγια, ελάχιστα έργα και πλήθος σφαλμάτων και ολιγωριών για να την μετατρέψουν στο ακριβώς αντίθετο.
Δυστυχώς όσον αφορά την βορειοελλαδίτικη περιφέρεια και τη Θεσσαλονίκη και οι μέχρι πρόσφατα κυβερνώντες πρόσθεσαν ολοένα και νέους κρίκους στην ατελείωτη αλυσίδα των λαθών τους, υπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο τις ανάγκες των δανειστών μας. Αυτό όμως δεν είναι πολιτική, δεν είναι καν διαχείριση, είναι τυφλοσούρτης!
Οι παλιοί πολιτικοί, όπως ο Κ. Καραμανλής και ο Γ. Παπανδρέου μας έχουν δείξει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε. Ο πρώτος έδινε μεγαλύτερη σημασία στην ολοκλήρωση ενός έργου, παρά στην εξαγγελία του. Ο δεύτερος είπε κάποτε στους ανυπόμονους νέους βουλευτές του που απαιτούσαν απομάκρυνση από το ΝΑΤΟ και άλλα «ας κλείσουμε πρώτα τις λακκούβες στους δρόμους».
Είτε στη μία, είτε στην άλλη περίπτωση, υπήρχε τουλάχιστον μια φιλοσοφία, ένα πολιτικό όραμα, ένα πολιτικό στερεότυπο. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτε.
Από την μια μεριά είναι γεγονός αναμφισβήτητο, ότι στη Θεσσαλονίκη υπάρχει έλλειψη όχι μόνο μεγάλων, αλλά και των απαραίτητων έργων υποδομής. Η υποθαλάσσια αρτηρία εγκαταλείφθηκε, οι εργασίες για το «κουτσουρεμένο» Μετρό βαδίζουν με το βήμα της… χελώνας, η αξιοποίηση της Ζώνης Καινοτομίας Θεσσαλονίκης ως αναπτυξιακού εργαλείου είναι στα χαρτιά, καθώς τα τελευταία δύο χρόνια βρίσκεται σε κατάσταση διάλυσης, χωρίς διευθύνοντα σύμβουλο, χωρίς παραχώρηση της σχετικής έκτασης και χωρίς κίνητρα για την εγκατάσταση σ’ αυτήν.
Μήπως όμως δημιουργήθηκε ο περιβόητος αναπτυξιακός φορέα διαχείρισης – αξιοποίησης του Θερμαϊκού κόλπου;
Μήπως έγιναν ουσιαστικές δράσεις για την ανάπτυξη του τουρισμού;
Μήπως αξιοποιήθηκαν τα τουριστικά ακίνητα του Δημοσίου στη Θεσσαλονίκη, στη Χαλκιδική και στην Πιερία;
Φυσικά τα ερωτήματα είναι ρητορικά, διότι τίποτε από τα παραπάνω δεν συνέβη…
Από την άλλη δυστυχώς, και μετά από 40 χρόνια, οι λακκούβες εξακολουθούν να παραμένουν ως «σήματα κατατεθέντα», για να υποδηλώσουν την έλλειψη ενδιαφέροντος για την ελληνική περιφέρεια, με αποτέλεσμα από τα 500 χλμ. οδικού δικτύου στο νομό Θεσσαλονίκης, περισσότερα από τα μισά να είναι ακατάλληλα για την κυκλοφορία.
Είναι μάταιο να επιχειρήσει κανείς να εξωραΐσει την κατάσταση: τα πράγματα είναι σκούρα και αν δεν υπάρξουν φωτισμένες λύσεις θα σκουρύνουν περισσότερο.
Εν προκειμένω μόνο περίεργο δεν είναι ότι οι μαθητευόμενοι μάγοι και επίδοξοι πολιτικοί ταγοί που μας κυβερνούν δεν βλέπουν πως αυτή η αναπτυξιακή πολιτική που θα έβαζε στην ατμομηχανή της την Βόρεια Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να σώσει ολόκληρη τη χώρα.
Όλοι αυτοί με τις μεγαλόστομες υποσχέσεις τους μετέτρεψαν για λίγο και μόνο στα λόγια τη Θεσσαλονίκη σε… γιαλαντζί «Μητρόπολη των Βαλκανίων».
Δεν το βλέπουν, δεν το ακούν, δεν το καταλαβαίνουν… ίσως γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει σε τούτη την κρίσιμη ώρα δεν είναι πως θα σώσουν τη χώρα και τη Θεσσαλονίκη, αλλά πως θα διασφαλίσουν το δικό τους χρυσοφόρο μέλλον.
Δεν βλέπουν όμως, δεν ακούν και δεν καταλαβαίνουν την οργή του κόσμου, την αγανάκτηση, την απόγνωση και την απελπισία του πολίτη, γι αυτό και δεν μπορούν να προβλέψουν με ασφάλεια το μέλλον.
Για να το δουν, να το ακούσουν, να το καταλάβουν θα έπρεπε να είναι με το μέρος του λαού και όχι απέναντι του, θα έπρεπε να είναι καινοτόμοι στις σκέψεις, στις ιδέες, τις προτάσεις και όχι συμβιβασμένοι, «σκυφτούληδες» και κομφορμιστές.
Το παρήγορο και η ελπίδα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι φωτισμένοι, ανυπόταχτοι και ριζοσπάστες που μπορούν να ανατρέψουν τα πράγματα και αυτοί θα αναδειχθούν μέσα από την κοινωνία, μέσα από την εργασία και μέσα από τα κόμματα.
Αυτούς θα αναζητήσουν οι πολίτες, αυτούς θα εμπιστευτούν και σε αυτούς θα εναποθέσουν τις ελπίδες τους, γιατί αυτοί και μόνο αυτοί μπορούν να αλλάξουν την κοινωνία, να αλλάξουν την πατρίδα μας, να αλλάξουν τον κόσμο.
