Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, ενδεχομένως και προηγουμένως, διάφοροι «τύποι» Ελλήνων επιχειρηματιών διέπρεψαν οικονομικά και γιγαντώθηκαν. Η οικονομική γιγάντωση προσέδωσε σε πολλούς εξ αυτών – όσοι τελικά το επιθυμούσαν – και πολιτική δύναμη, με αποτέλεσμα να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, να επιβάλουν ως ηγέτες πολιτικούς μειωμένης ικανότητας, ενδεχομένως και αντίληψης, ενώ πάρα, μα πάρα..
πολλοί βουλευτές και δημοσιογράφοι να βρίσκονται στο pay-roll τους.
Ο ένας «τύπος» επιχειρηματία ήταν οι εφοπλιστές. Η πλειοψηφία τους άνηκαν σε παραδοσιακά τζάκια της εφοπλιστικής κοινότητας και οι γόνοι τους συνέχιζαν το έργο των προγενεστέρων. Εκμεταλλευόμενοι την πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του ’70 οι πιο παλιοί εξ αυτών έγιναν ζάμπλουτοι. Ο εμπορικός στόλος ελληνικών συμφερόντων είναι σταθερά στην πρώτη πεντάδα παγκοσμίως, τα κέρδη όμως για την χώρα σίγουρα δεν ήταν ποτέ τα προσδοκώμενα, αφού η πλειοψηφία των πλοίων τους είναι υπό ξένη σημαία, για λόγους φορολογικούς και εργατικής νομοθεσίας. Κινούμενοι ανάμεσα σε Σίτυ, Ελβετία, Μόντε Κάρλο και Πειραιά – αν υπήρχε πολύ σοβαρός λόγος – οι Έλληνες εφοπλιστές περισσότερο ακούγονταν για το τι μπορούν να συνεισφέρουν, παρά για το τελικά συνεισέφεραν. Άλλωστε οι περισσότεροι είναι παντελώς άγνωστοι στην κοινή γνώμη. Οι κατά καιρούς προσπάθειες της ελληνικής Πολιτείας να δώσει κίνητρα να σηκώσουν ελληνική σημαία στα πλοία τους έμειναν ημιτελείς.
Ενδιάμεσος «τύπος» αποτελούν οι εφοπλιστές εκείνοι που έγιναν πάμπλουτοι την τελευταία εικοσαετία από το λαθρεμπόριο πετρελαίου με τη συνενοχή φυσικά της επίσημης πολιτείας που εξέθρεψε ανάλογα φαινόμενα για λόγους φυσικά μαύρου πολιτικού χρήματος…
Ένας άλλος «τύπος» επιχειρηματία που θέριεψε την τελευταία τεσσαρακονταετία ήταν εκείνου που έπαιρνε δουλειές – έργα από το Δημόσιο. Εκείνος δηλαδή που συνέδεσε απόλυτα το επιχειρείν με την ανάληψη δημοσίων έργων και προμηθειών. Οι περισσότεροι προβεβλημένοι επιχειρηματίες του τόπου ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Με τα χρήματα του ελληνικού λαού φτιάξανε δρόμους, γέφυρες, αεροδρόμια που κόστισαν δέκα φορές περισσότερο από το προϋπολογισθέν (το οποίο και αυτό ήταν υπερτιμολογημένο), εκπροσωπούσαν στρατιωτικές βιομηχανίες από τις οποίες αγοράσαμε – εννοείται πανάκριβα – άχρηστα πυροβόλα, «τυφλά» αεροπλάνα, υποβρύχια που γέρνουν, πωλούσαν πανάκριβα φάρμακα και ιατρικά υλικά στα δημόσια νοσοκομεία και ασφαλιστικά ταμεία. Τα «πουλέν» αυτά φυσικά πρωταγωνίστησαν στο πλιάτσικο των έργων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και στη «Ληστεία του Χρηματιστηρίου». Τώρα, βέβαια αφού καταβρόχθισαν τον κρατικό αγλέορα, πολλοί εξ αυτών εμφανίζονται και ως αναξιοπαθούντες και απαιτούν την κρατική ενίσχυση για να μην καταστραφούν.
Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και εκείνοι που πλούτισαν, αφού πρώτα με την ανοχή της Πολιτείας φέσωσαν αναρίθμητους άλλους καλόπιστους, δεν πλήρωσαν ποτέ τα ασφαλιστικά ταμεία και τις υποχρεώσεις του στο Δημόσιο και άφησαν απλήρωτους τους εργαζόμενούς τους.
Άλλος «τύπος» επιχειρηματία είναι εκείνος που με την ανοχή – φυσικά – των κρατικών ελεγκτικών μηχανισμών πωλούσαν τα προϊόντα τους σε τιμές πολλαπλάσιες από εκείνες των αντιστοίχων προϊόντων στην Ευρώπη. Μάλιστα κάποιοι εξ αυτών πωλούσαν το ίδιο προϊόν τους ακριβότερα στο ελληνικό σούπερ μάρκετ από στο γερμανικό. Φυσικά και αυτοί πλούτισαν εις βάρος του Έλληνα καταναλωτή. Το ωραίο είναι ότι τα εν λόγω «κομάντα» ή έχουν μεταφέρει τα εργοστάσιά τους στην Βουλγαρία ή απαιτούν ότι θα το πράξουν για να εκβιάσουν την Πολιτεία.
Το ερώτημα όμως που τίθεται ευλόγως, είναι τι έκαναν και τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι «τύποι» τώρα που η χώρα κλονίζεται και κινδυνεύει να καταστραφεί οικονομικά. Έβαλαν πλάτη τώρα στα δύσκολα ξεπληρώνοντας μικρό έστω μέρος από όσα έχουν φάει από τον πλούτο του ελληνικού λαού. Εννοείται ότι το ερώτημα είναι ρητορικό. Αμέσως μόλις ενέκυψε η κρίση, έσπευσαν να μεταφέρουν από τις ελληνικές τράπεζες στην Ελβετία και σε άλλους φορολογικούς παραδείσους, όσα χρήματα δεν είχαν καταθέσει εκεί προηγουμένως.
Το άθροισμα αυτών των χρημάτων που μεταφέρθηκαν – άνω των 80 δις σύμφωνα με δημοσιεύματα – συν των χρημάτων Ελλήνων που είναι κατατεθειμένα μόνο στην Ελβετία – περί τα 100 δις – είναι περίπου ίσο με το συνολικό χρέος της Ελλάδος. Δεν εννοώ φυσικά ότι θα έπρεπε να κατασχεθούν τα χρήματα αυτά, αν και μέρος αυτού οφείλουμε να αναζητήσουμε, καθώς αποτελεί πλούτο του ελληνικού λαού. Αν όμως τα χρήματα αυτά ήταν κατατεθειμένα σε ελληνικές τράπεζες, θα προσέδιδαν χρηματοπιστωτική σταθερότητα στο τραπεζικό σύστημα.
Η κίνηση αυτή θα μπορούσε να ήταν η ελάσσονα. Οι «κροίσοι» της χώρας θα μπορούσαν να αναλάβουν επίσης την εξυπηρέτηση ενός μέρους του δημοσίου χρέους, όπως δήλωσαν οι ομόλογοί τους Ιταλοί μεγαλοβιομήχανοι αμέσως μόλις η Ιταλία βρέθηκε στο μάτι των αγορών...
Όπως έχω αναφέρει σε άλλο άρθρο, στην Ισπανία και την Πορτογαλία με την έναρξη της κρίσης, οι καταθέσεις τις εγχώριες τράπεζες αυξήθηκαν, καθώς οι Ίβηρες σκεπτόμενοι εθνικά προτίμησαν να στηρίξουν τις τράπεζές τους και συνακόλουθα τις οικονομίες των χωρών τους, αντί να σπεύσουν να στείλουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό.
Δυστυχώς οι σημερινοί Έλληνες «κροίσοι» στερούνται εθνικής συνειδήσεως, στερούνται ελληνικής παιδείας. Ήτοι αγνοούν, είτε αδιαφορούν για τα φωτεινά παραδείγματα των εθνικών ευεργετών των αρχών του αιώνα ή των «χορηγών» της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Προφανώς η πρόοδος και η ανάπτυξη της χώρας τους δεν αποτελεί θέμα στο ΔΣ των εταιρειών τους, ούτε καν στο φτωχό μυαλουδάκι τους…
Οι εξαιρέσεις φυσικά και υπάρχουν, όπως παραδείγματος χάριν κάποιες αγαθοεργίες που όμως πάντα συνοδεύονται από κάποια κάμερα, όμως εν τέλει επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για την χώρα, χάριν της οποίας οι περισσότεροι έγιναν πάμπλουτοι.
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
