του Μιχάλη Ραμπίδη*
Ο στρατηγικός σχεδιασμός που μέσα από διαβούλευση με τα αρμόδια όργανα και τους πολίτες εγκρίνουν οι δημοτικές αρχές, επιβάλλεται να προνοεί και να περιλαμβάνει σοβαρά μέτρα, για την αντιμετώπιση της τοιχορύπανσης και της ηχορύπανσης.
Η αδιόρθωτη ασχήμια μιας πόλης, από την εικόνα γύρο στη γειτονιά, σε καθαρούς τείχους, σε μαρμάρινες προτομές, στα δημόσια κτίρια, στους..
σχολικούς χώρους, στα μαθητικά θρανία και ο εκκωφαντικός ήχος στα Μπαρ, στους δρόμους κ.α. δεν συνάδουν με τον πολιτισμό μας.
Πριν από τρείς 10ετίες με κουβά και πινέλο αντικρίζαμε συνθήματα, κυρίως κομματικά, παραταξιακά, συνδικαλιστικά και ελάχιστα οπαδικά, που "κοσμούσαν" μεγάλες επιφάνειες αυλότειχων, εργοστασίων & δημόσιων κτιρίων. Τότε ήταν σχεδόν ανύπαρκτη η βιομηχανία της διαφήμισης και τα σύγχρονα μέσα προβολής.
Σήμερα ολόγυρά μας αντικρίζουμε την οπαδική συμπεριφορά και κουλτούρα, που με το βλαβερό για το περιβάλλον σπρέι, ασχημονεί με ποικιλόχρωμους βανδαλισμούς, βιάζει το περιβάλλον και καταστρέφει την ιδιωτική & δημόσια περιουσία.
Η έννοια της τεχνικής του γκράφιτι αλλοτριώθηκε και οι προσπάθειες εθελοντικών ομάδων καλλωπισμού & καθαριότητας της πόλης δίνουν πρόσκαιρη λάμψη και λίγη ελπίδα στο θεοσκότεινο τοπίο της μουντζούρας.
Στους κεντρικούς δρόμους, καφέ, μπαρ τις νυκτερινές ώρες κοινής ησυχίας, κυρίως τα καλοκαίρια, "απολαμβάνει" σε υψηλούς βαθμούς ντεσιμπέλ, οξείες μελωδίες.
Μηχανάκια μαρσάρουν και σουζάρουν, ανοιχτά παράθυρα από μπαρ και αυτοκίνητα ουρλιάζουν, δημιουργώντας μια ακαθόριστη "σκόνη", που ραντίζει αποπνικτικά την ατμόσφαιρα.
Οι αρχές είναι απλοί παρατηρητές, οι διοικήσεις των "κακοποιημένων" δημόσιων κτιρίων μεταβιβάζουν την ευθύνη, οι πολίτες αδρανούν. Απαθείς θεατές όλοι μιας κατάστασης που περιφρονεί το μόχθο μας και μας υποτιμά σαν οργανωμένη κοινωνία.
Ένα κράτος ασυδοσίας, αμνησίας και ατιμωρησίας όπου η (ελαφρώς τροποποιημένη) ρήση του Ισοκράτη (436-338 πχ) είναι επίκαιρη παρά ποτέ: ‘’Η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια ως ευδαιμονία …..’’
Την οπτικοακουστική ρύπανση τη θυμόμαστε από τα πρώτα μαθητικά μας χρόνια, στα θρανία, στα καθίσματα, στους σχολικούς τείχους. Δυστυχώς δεν εμπεδώσαμε τη διαφορά ανάμεσα στο εύηχο και την τσιρίδα, στο καλαίσθητο και το σκιαχτρικό.
Δεν διδαχθήκαμε στο σχολείο ότι η πολυφωνία δεν μεταφέρεται με άναρθρες κραυγές, ούτε μασκαρεύεται με πολύχρωμες τοιχογραφίες και αισχρά συνθήματα. Ακόμα και στις ανώτερες βαθμίδες της εκπαίδευσης δεν διδάσκεται επαρκώς πως ‘’το όμορφο περιβάλλον αξίζει στις όμορφες ψυχές’’ και ότι η ρύπανση βλάπτει και την υγεία αλλά και την ψυχική μας ισορροπία.
Είμαστε οι μόνιμοι θαμώνες μιας κερκίδας φανατικών, εθισμένων στη βία, τη βωμολοχία και τη συνθηματολογία, ή οι επισκέπτες μιας παράστασης, ενός ποδοσφαιρικού αγώνα μιας γιορτής, που απολαμβάνουμε την τέχνη και το θέαμα που μας προσφέρουν ο Θύμιος, η Καρυοφυλλιά, ο Λάκης, ο Πάμπλο, ο Λιονέλ και ο Κριστιάνο; Τι θέλουμε να είμαστε;
