Γράφει ο Γιάννης Κεσσόπουλος
gkessopoulos@gmail.com
Όπως ήταν αναμενόμενο ναυάγησε ο εορτασμός του 2012. Αυτή, τουλάχιστον, είναι η πρώτη σκέψη μετά τη παραίτησης της «ομάδας Ανδρεάδη» από την λεγόμενη Επιτροπή 2012. Γιατί αναμενόμενο; Γιατί ούτε ο κυρ Γιάννης δεν θα πίστευε κάτι διαφορετικό το περασμένο καλοκαίρι, όταν αποφάσισε –με καθυστέρηση έξι μηνών- να ..
ζητήσει τη βοήθεια του γνωστού επιχειρηματία (Sani Resort, πρόεδρος της Πολιτιστικής Εταιρίας Επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδος) αξιοσημείωτης αποτελεσματικότητας, είναι αλήθεια. Τι να προλάβεις να κάνεις σε 6 μήνες μετά από απραγία τετραετίας; Τι βάρη να σηκώσεις; τι σταυρό να κουβαλήσεις; Είναι απορίας άξιον πως σημαντικοί συμπολίτες μας αποδέχθηκαν να βάλουν το κεφάλι τους στον τορβά μιας εξαιρετικά αμφιλεγόμενης προσπάθειας, η οποία είχε τύχη αλά Costa Concordia. Στο ρόλο της ξέρας το Ελεγκτικό Συνέδριο. Στο ρόλο του καπετάνιου ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Οικονομικών που νόμισε ότι μπορούσε να «χαριεντίζεται» με τη… Μολδαβή της ελληνικής γραφειοκρατίας, το Ελεγκτικό Συνέδριο (σύμφωνα με τις πληροφορίες του “tf”, ο Χ. Καπόν είχε αναλάβει το «έργο» της διασφάλισης των σχετικών κονδυλίων). Πνιγμένη, για μία ακόμη φορά, η Θεσσαλονίκη, η οποία έχασε μια μεγάλη ευκαιρία που αναζητούσε για να πάρει λίγο τα πάνω της.
Αλλά γιατί διαμαρτύρονται τώρα όλοι; Κι εκείνοι που πιστεύουν ότι το 1912 ο ελληνικός στρατός απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη, κι εκείνοι που πιστεύουν ότι την κατέκτησε; Κι εκείνοι που ήθελαν φανατικά τον εορτασμό αλλά κι εκείνοι που δεν ήθελαν με τίποτε να θίξουν την «καλή γειτονία»; Θα μείνω με την απορία.
Οι… Κασσάνδρες δεν διαψεύστηκαν αλλά νέβερ μάιντ. Πάλι αυτές θα φταίνε. Οι απαισιόδοξοι, οι μίζεροι, οι συντηρητικοί. Που θέλουν να θυμούνται τις… πληγές του παρελθόντος. Οι… πολεμοχαρείς που δεν στρογγυλεύουν την Ιστορία για χάρη της… ειρήνης. Δικαιωμένοι είναι πάλι όσοι δεν επιθυμούσαν κανέναν εορτασμό. Εκείνοι που ήθελαν να περάσει το 2012 στο ντούκου, μη τυχόν και θιχτούν οι Τούρκοι και οι Βούλγαροι. Και ο εορτασμός ναυάγησε και τώρα κλαίνε με δάκρυα κροκοδείλια, κατηγορώντας θολά τους πάντες, πάντα υπεράνω, πάντα απολιτίκ, πάντα χαμαιλέοντες, πάντα με όλους και συνάμα πάντα απέναντι. Αν δεν είναι δικαίωση αυτό, τότε τι είναι;
Μιλώ έτσι γιατί πιστεύω ότι το θέμα είναι βαθιά πολιτικό. Δεν είναι το πρόβλημα αν θα κάνουμε κυριλέ εκδήλωση στο Μέγαρο ή αν θα κάνουμε λαϊκό street event. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι δεν ήθελαν με τίποτε η Θεσσαλονίκη να γιορτάσει την απελευθέρωσή της από τον οθωμανικό ζυγό. Και το πέτυχαν. Είναι οι ίδιοι που ειρωνεύονται την καταστροφή της Σμύρνης και τον ξεριζωμό. Είναι οι ίδιοι που προτείνουν τιμή για τον Κεμάλ. Είναι οι ίδιοι που περιφρονούν τη γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού.
Αν γιορτάζαμε, λοιπόν, τι θα γιορτάζαμε; Ποιος θα αποφάσιζε αν θα γιορτάζαμε απελευθέρωση ή κατάκτηση; Τι βεληνεκές θα είχαν οι γιορτές; Τοπικό ή πανελλαδικό; Γιατί όχι διεθνές; Αυτά είναι τα ζητήματα που ποτέ δεν απαντήθηκαν, παρόλο που τέθηκαν στο δημόσιο λόγο αλλά και στις σχετικές «συνομιλίες» μεταξύ φορέων, όταν η τότε υφυπουργός Εσωτερικών Θ. Τζάκρη υποτίθεται ότι το πήρε πάνω της για λογαριασμό της κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα, η τάση που περιγράφαμε παραπάνω, απλώς ήθελε να αφαιρέσει την «αρμοδιότητα» από τον τότε δήμαρχο Β. Παπαγεωργόπουλο –το παιχνίδι ήταν καθαρά πολιτικό, γι’ αυτό και τα πάντα μείνανε στα χαρτιά. Και το πέτυχε. Και πέτυχε κι άλλα. Πολλά περισσότερα. Πολέμησε καθετί που έφερε ονομασία απλή ή σύνθετη (!!!) με τη λέξη «Μακεδονία»: κατάργησε το Υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης, έκοψε τη χρηματοδότηση από το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα, επιδιώκει να «κλείσει» το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, έβαλε χαράτσια στην Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών, έβαλε σε περιπέτειες την εφημερίδα Μακεδονία και το Μακεδονία Παλλάς. Φυσικά, το 2012 δεν εορτάστηκε και δεν πρόκειται να εορταστεί με τον τρόπο που θα έπρεπε να επιδιώκει η Θεσσαλονίκη να εορταστεί.
Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης δεν είναι ένα γεγονός που αφορά μόνο την Ελλάδα. Το τέλος της επέκτασης και της κυριαρχίας του οθωμανισμού στη γηραιά ήπειρο, αφορά τη σύγχρονη Ευρώπη. Η επέτειος ήταν για τη Θεσσαλονίκη ένα πάτημα για να προγραμματίσει και να διεκδικήσει το μέλλον της. Έστω υπό τις παρούσες συνθήκες. Να συμφωνήσει επιτέλους σε βασικά πράγματα (για τη λύση των προβλημάτων της, για τις προοπτικές της) με τον εαυτό της. Ως τέτοιο θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί, πρώτα από την πολιτεία. Να μπει μπροστά ο Πρωθυπουργός κι ακόμη πιο μπροστά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Με εκδηλώσεις, λίγες έστω αλλά δυνατές. Εκδηλώσεις ειρήνης, φιλίας αλλά και δικαίωσης της Ιστορίας, όχι διαστρέβλωσής της. Αντίθετα, για το θέμα, στην ουσία, αποφάσισε το Ελεγκτικό Συνέδριο. Και μια ελληνική επέτειος με διεθνή σημασία καταλήγει σε εκ των υστέρων τοπική διαμάχη σε ένα δημοτικό συμβούλιο. Το λιγότερο απογοητευτικό…
Υ.Γ.: Ποτέ δεν είν’ αργά. Αρκεί ένας μήνας (Σεπ-Οκτ) πραγματικά σημαντικών γεγονότων. Αλλά είναι προφανές ότι δεν υπάρχει πολιτική βούληση. Οπότε, καλά κάνει η Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών και το γιορτάζει μόνη της. Όποιος θέλει, λοιπόν…
