(σκίτσο: Στάθης, enet.gr)
Πριν ακόμη συνειδητοποιήσουμε για
τα καλά την άφιξη του 2012, έχουμε έρθει αντιμέτωποι σαν χώρα με μια κατάσταση,
που θυμίζει εικόνες της άγριας δύσης, όπου οι «γύπες» περιμένουν να αρπάξουν
ότι προλάβουν από τη ετοιμοθάνατη, κατά τη δικιά τους κρίση, Ελλάδα. Αναφέρομαι φυσικά σε όλους
εκείνους, οι οποίοι ..
αποτελούν μια νέα συμμαχία προθύμων και επιχειρούν να αλώσουν ότι έχει απομείνει στα χέρια της πολύπαθης εργατικής τάξης.
αποτελούν μια νέα συμμαχία προθύμων και επιχειρούν να αλώσουν ότι έχει απομείνει στα χέρια της πολύπαθης εργατικής τάξης.
Αναφέρομαι σε όλους εκείνους τους
αδαείς και καιροσκόπους, που προσπαθούν να μας πείσουν, ότι η Ελληνική
οικονομία δεν είναι ανταγωνιστική γιατί δεν έχει φτηνό εργατικό δυναμικό.
Είμαστε αυτάρκεις δηλαδή σαν χώρα κι έχουμε τρελαθεί και στις εξαγωγές με
αποτέλεσμα να πρέπει να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί. Μήπως να νομιμοποιήσουμε
και την παιδική εργασία;
Αναφέρομαι σε όλους εκείνους τους
αναίσχυντους, που σκέφτονται και εκφράζουν σαν λύση, μέσα σε μια εποχή
τεράστιας ύφεσης για την ελληνική οικονομία, την μείωση του κατώτερου μισθού
και την εξάλειψη 13ου και 14ου
μισθού.
Δεν δύναμαι να καταλάβω γιατί
τώρα και σε τόσο έντονο βαθμό αναμοχλεύεται αυτό το θέμα, τη στιγμή που η ίδια
η Τρόικα (την επικαλούμαστε συνεχώς σαν να έχει το αλάθητο), επί υπουργίας
Κατσέλη ακόμα, δε έθεσε ποτέ τέτοιο θέμα. Γιατί κάποιοι συνεχίζουν να επιμένουν
την ίδια ώρα που η κα. Δαμανάκη μέσω της ιδιότητάς της ως Ευρωπαία Επίτροπος
μας διαβεβαιώνει, ότι οι δανειστές μας ποτέ δεν ενέγειραν θέμα για τη μείωση
των κατώτερων μισθών;
Να δεχτώ ότι η Τρόικα θέλει τώρα
να θέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αυτό το θέμα, εμείς όμως με τη σειρά
μας γιατί πρέπει να προεξοφλήσουμε καταστάσεις πριν μας εκφράσει τα αιτήματά
της και να θυσιάσουμε στο βωμό της, αγώνες και κατακτήσεις δεκαετιών;
Κατά την άποψή μου πρόκειται για
το τελευταίο προπύργιο το οποίο πρέπει να υπερασπιστούμε όλοι οι Έλληνες. Η
διασφάλιση των εργασιακών παροχών, που τίθενται επί τάπητος, δεν αποτελεί μόνο
οικονομικό δεκανίκι τη δύσκολη αυτή στιγμή, αλλά είναι παράλληλα και ένα
κοινωνικό βάλσαμο. Την ώρα, που οι φόροι εισοδήματος ανεβαίνουν, τα τεκμήρια
πολλαπλασιάζονται και οι ιδιοκτήτες ακινήτων γίνονται «ενοικιαστές» στο ίδιο
τους το σπίτι, ο 13ος και 14ος μισθός είναι για κάποιους
η σωτηρία τους, αλλά και η ένεση που κρατάει ζωντανή την οικονομία μας. Είναι
χρήματα, τα οποία δεν προορίζονται πια για αποταμίευση, αλλά για την κάλυψη
ληξιπρόθεσμων οφειλών, που το ίδιο το «κοινωνικό και σοσιαλιστικό» Κράτος μας δημιούργησε.
Και επειδή κάποιοι, κυρίως
κάτοχοι μεσαίων επιχειρήσεων, θα βιαστούν να τρίψουν τα χέρια τους, επειδή θα
γλιτώσουν δύο μισθούς, τους καλώ να το ξανασκεφτούνε. Ξέρω ότι η πτώση του
τζίρου, μπορεί για ορισμένους να αποτελεί τροχοπέδη, για την εξόφληση της
μισθοδοσίας, αλλά η όποια κατάργηση των εισοδηματικών προνομίων στους
εργαζόμενούς τους θα τους επιστρέψει μπούμερανγκ, αφού η μείωση της αγοραστικής
δύναμης θα επιφέρει περικοπές από κάποιες καταναλωτικές συνήθειες του
εργαζομένου, οι οποίες με τη σειρά τους θα επιφέρουν πτώση τζίρου στη επόμενη
επιχείρηση και πάει λέγοντας, μέχρι ο αρχικός εργοδότης να «το βρει μπροστά
του».
Οι εργοδότες, οι οποίοι έχουν
πρόβλημα και δεν μπορούν να θυσιάσουν άλλα από τα κέρδη τους, μπορούν ακόμα και
σήμερα, να επαναδιαπραγματευθούν (και είναι λογικό σε μια ελεύθερη οικονομία)
με τους υπαλλήλους τους, χωρίς να τους στερήσουν τα δικαιώματά τους. Το
πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι κάποιοι εργοδότες, που έχουν τη δυνατότητα να
απορροφήσουν το κόστος εργοδοσίας, εκμεταλλευόμενοι μια θεσμική κατάργηση
μισθών και παροχών, θα προβούνε κι αυτοί σε περικοπές.
Ας μη γελιόμαστε και ας μην
εθελοτυφλούμε. Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι ανέχτηκαν με δυσκολία τις περικοπές στους
μισθούς και στις παροχές τους (μέχρι ενός σημείου αναγκαίες), με το σκεπτικό
ότι οι καταστάσεις είναι δύσκολες στην ελεύθερη αγορά και πως αυτοί είναι
τυχεροί που έχουν, προς το παρόν όπως φαίνεται, τη σιγουριά της μονιμότητας. Δε
θα συμβεί το ίδιο στο ιδιωτικό τομέα. Εάν τα εργασιακά προνόμια δεχτούν αυτό το
πλήγμα, που δέχτηκε το Δημόσιο, τότε το σκοροφαγωμένο Πουλόβερ που λέγεται εναπομείνασα ελληνική
οικονομία, θα αρχίσει να ξηλώνεται και όταν πια θα έχει καταστραφεί εντελώς, θα
έχουμε έρθει σε επαφή με έναν Εργασιακό Μεσαίωνα!
Τζεβελέκος Αθ. Ιωάννης
Πολιτικός Επιστήμονας
MSc στις Στρατηγικές Σπουδές και Διεθνή Πολιτική
Αντιπρόεδρος Δημ. Τ.Ο. ΝΔ Σερρών
