Οι τρεις βασικές αρχές που χαρακτήριζαν την αληθινή έννοια της αθηναϊκής δημοκρατίας, όπως όλοι γνωρίζετε, ήταν η Ισονομία, η Ισοκρατία και η Ισηγορία. Ισχύουν άραγε αυτές οι αρχές στο σημερινό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας;
Σε ότι αφορά την Ισονομία, δηλαδή την ισότητα όλων απέναντι στους νόμους και την ίση....
και δίκαιη μεταχείριση όλων από την δικαιοσύνη, αλλά και τον τρόπο που κατασκευάζονται οι νόμοι και ποιών τα συμφέροντα εξυπηρετούν, δεν θα ασχοληθούμε καθόλου. Την αρχή αυτή την ζει ο καθένας καθημερινά στο πετσί του και επομένως δεν υπάρχει λόγος σχολιασμού.
Ισοκρατία σημαίνει ότι η ψήφος όλων των πολιτών έχει την ίδια μαθηματικά αξία και δύναμη. Ισχύει άραγε κάτι τέτοιο στο πολιτικό μας σύστημα; Όχι βέβαια. Η παραβίαση της αρχής αυτής γίνεται στον ίδιο τον εκλογικό νόμο με τρεις ρυθμίσεις.
Η μία αφορά την θέσπιση της ενισχυμένης αναλογικής, δηλαδή στην ουσία το bonus των 50 εδρών (νόμος Παυλόπουλου), που λαμβάνει το πρώτο κόμμα. Εδώ παραβιάζεται η αρχή της ισότητας της ψήφου, αφού οι ψήφοι όσων ψήφισαν το κόμμα που έρχεται πρώτο στις εκλογές, έχουν μαθηματικά μεγαλύτερη δύναμη από τις ψήφους εκείνων που ψήφισαν άλλα κόμματα.
Η δεύτερη αφορά την κατανομή των εδρών ανάλογα με την δύναμη των κομμάτων (κομματοκρατία). Εδώ παραβιάζεται η ισότιμη αντιπροσώπευση. Αντί οι βουλευτές στο σύνολό τους να εκλέγονται με βάση τον αριθμό των ψήφων που πήρε ο καθένας από τους πολίτες, τουναντίον εκλέγονται κατ' αρχήν, ανάλογα με τα ποσοστά των κομμάτων και μετά ανάλογα με τις ψήφους που έλαβε ο καθένας. Έτσι π.χ. είναι δυνατόν 30.000 ψηφοφόροι να έχουν ψηφίσει έναν υποψήφιο και αυτός να μην εκλεγεί, ενώ αντίθετα να εκλεγεί κάποιος π.χ. με 600 ψήφους από ένα μικρότερο κόμμα. Βλέπουμε λοιπόν και εδώ ότι μηδενίζεται η μαθηματική αξία και δύναμη της ψήφου ορισμένων πολιτών, ενώ πολλαπλασιάζεται δυσανάλογα η ψήφος κάποιων άλλων. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις εκλογές των συνδικαλιστικών οργάνων. Και εδώ πάει πρώτα η παράταξη , δηλαδή το κόμμα. Γι' αυτό κάποιοι φωνάζουν για ενιαίο ψηφοδέλτιο, αλλά μάλλον φωνάζουν σε κομματικές ερήμους.
Η τρίτη αφορά το απαγορευτικό και φασιστικό όριο του 3% για την είσοδο κόμματος στη Βουλή. Η μαθηματική αξία και δύναμη της ψήφου εκείνων που ψήφισαν κόμμα που δεν έπιασε το όριο του 3%, όχι μόνο μηδενίζεται, αλλά προστίθεται ποσοστιαία υπέρ του πρώτου κόμματος το οποίο δεν ήθελε προφανώς να ψηφίσει ο πολίτης που ψήφισε μικρότερο κόμμα.
Βλέπετε λοιπόν εσείς να υπάρχει καμία ισοκρατία στο ισχύον πολιτικό σύστημα;
Ισηγορία σημαίνει ότι ο κάθε πολίτης έχει την ίδια δυνατότητα να ανέβει στο βήμα και να μιλήσει στο λαό, ώστε ο λαός να αποφασίσει επί της προτάσεως που θα κάνει. Όποιος έχει πάει στην Πνύκα θα έχει διαβάσει και θα έχει δει ότι ο κάθε πολίτης είχε το δικαίωμα να ανέβει σε εκείνο το πέτρινο βήμα και να μιλήσει στο λαό που ήταν συγκεντρωμένος στο ξέφωτο. Όμως, στην σύγχρονη Ελλάδα πως μπορεί να απευθυνθεί κάποιος στο λαό; Τα σύγχρονα βήματα σήμερα είναι τα ΜΜΕ και φυσικά ο βασιλιάς αυτών η τηλεόραση, από την οποία μπορεί κάποιος να περάσει ευρύτερα το μήνυμά του. Ποιος όμως βγαίνει σήμερα να μιλήσει στην τηλεόραση; Μα φυσικά αυτός τον οποίο θέλει ο ιδιοκτήτης του καναλιού. Γι’ αυτό και βλέπουμε στα τηλεοπτικά παράθυρα την ίδια φθαρμένη πολιτική ολιγαρχία, με τον ίδιο πολιτικό λόγο που στηρίζει συγκεκριμένα συμφέροντα. Σήμερα φυσικά άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία του το διαδίκτυο, αλλά προς το παρόν δεν έχει αποκτήσει την κατάλληλη τεχνική υποδομή, ώστε να ξεπεράσει τα παραδοσιακά ΜΜΕ και κυρίως την τηλεόραση.
Βλέπουμε λοιπόν πως οι τρεις πιο πάνω αρχές, έχουν μεταλλαχθεί τελείως στο σημερινό πολιτικό μας σύστημα, με τρόπο ώστε αυτό να παράγει και να συντηρεί μια συγκεκριμένη διαπλεκόμενη ολιγαρχία, σε βάρος του λαού.
Δεν πρέπει άραγε να κάνουμε κάτι;
