του Σωτήριου Καλαμίτση
Είχα διαβάσει τον Αύγουστο του 2011 ότι ο Μητροπολίτης Ζακύνθου Χρυσόστομος αποχωρεί οριστικά από τον επισκοπικό θρόνο την 01.09.2011 μετά από 35 χρόνια παραμονής στο αξίωμα. Γράφτηκε, μάλιστα, στον Τύπο ότι ο 72χρονος ιεράρχης δήλωσε πως κανείς δεν μπορεί να είναι ισόβιος σε μία τέτοια θέση και πρόσθεσε με έμφαση: «Η αποχώρησή μου είναι υπόθεση συνέπειας και όχι φυγής». Μπράβο του είπα μέσα μου. Να δώσει επί τέλους και..
κάποιος το παράδειγμα. Και διαβάζω σήμερα ότι ο Μητροπολίτης Δωδώνης Χρυσόστομος έκανε κάποια δήλωση. Δεν θυμάμαι τη δήλωση, διότι τη διέγραψα πάραυτα από τον σκληρό, αλλά μη αρτηριοσκληρυμμένο θέλω να πιστεύω, δίσκο του εγκεφάλου μου. Χαράχτηκε στη μνήμη μου μόνον το γεγονός ότι ο εν λόγω ιεράρχης είναι και πάλι μητροπολίτης.
Εν τέλει άλλα έλεγε τον Αύγουστο του 2011 και άλλα έκανε. Μολονότι αισθάνεται ότι ο Θεός τον έχει τάξει ισοβίως εκ δεξιών του για να ποιμαίνει το χριστεπώνυμο πλήρωμα από θέσεως επισκοπικού θρόνου και μόνον, μας ξεγέλασε λέγοντας ότι δίνει τόπο στα νιάτα. Ακριβώς όπως κάθε πολιτικάντης. Υπάρχει βέβαια και το ερώτημα πώς συμβαίνει να παραιτείται Μητροπολίτης από μία Μητρόπολη λόγω γήρατος και στη συνέχεια να εκλέγεται Μητροπολίτης σε άλλη Μητρόπολη. Είναι τούτο Κανονικόν; Αν είναι Κανονικόν, είναι και Θεάρεστον Άγιοι Πατέρες; Ή μήπως είσθε θιασώτες του Βουλγαράκη και της περιβόητης ρήσης του «το νόμιμον είναι και ηθικόν»;
Στη συνέχεια έπεσα πάνω σε ειδήσεις σχετικές με «θρησκευτικό τουρισμό». Εκεί κεραυνοβολήθηκα. Διάβασα, μάλιστα, ότι αυτού του είδους τον τουρισμό περιβάλλει με το κύρος του [εδώ γελάμε] και ο υφυπουργός Πολιτισμού Νικητιάδης. Ως προς τον Νικητιάδη δεν έχω να πω τίποτε. Είναι εφάμιλλος του Γιακουμάτου. Ο ένας έφτασε στο σημείο να προτείνει την εκμίσθωση των αρχαίων μνημείων σε ξένους, ώστε να εισρεύσει χρήμα, επειδή, προφανώς, τόσα χρόνια ως αντιπρόσωπος του Έθνους [εδώ πάλι γελάμε] δεν είχε ακούσει για εργοστάσια, επιχειρήσεις, αγροτική παραγωγή κ.λπ.
Ο άλλος ενηγκαλίσθη τον θρησκευτικό τουρισμό, ενώ το κόμμα του και οι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις [εδώ γελάμε για τρίτη φορά] χλεύαζαν τον οδεύοντα στο κελί τής φυλακής ηγούμενο Ευφραίμ, επειδή είχε μεταβεί στη Ρωσσία κομίζων την Αγία Ζώνη, την οποία, λέει, υπεβίβασε σε αντικείμενο εμπορίου. Αν ο Ευφραίμ εμπορεύτηκε την Αγία Ζώνη, γιατί ενοχληθήκατε σεις οι φλογεροί οπαδοί του θρησκευτικού τουρισμού; Με τα δικά σας μέτρα και σταθμά ο Ευφραίμ δεν έκανε τίποτε άλλο πέρα από ένα promotion του θρησκευτικού τουρισμού. Διαφήμισε την πραμάτεια του και περίμενε να κατακλύσουν οι τουρίστες τη Μονή Βατοπεδίου για να εισρεύσει χρήμα. Προς τί η χλεύη υποκριτές και Φαρισαίοι; Πώς αντιλαμβάνεσθε σεις τον δικό σας θρησκευτικό τουρισμό, ώστε να τον συγκρίνουμε με εκείνον του Ευφραίμ και να συναγάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα;
Εν τέλει υπάρχουν, δυστυχώς, δύο Ελλάδες σ’ αυτόν τον τόπο.
Υπάρχει από τη μια μεριά η Ελλάδα της εθνικής μειοψηφίας του εργολαβοπολιτικού κατεστημένου, ήτοι των φοροαποφευγόντων επιχειρηματιών που κυβερνούν [Μπόμπολας, Κόκκαλης, Λάτσης, Βαρδινογιάννης, Ψυχάρης, Κοντομηνάς, Μυτιληναίος, Κοπελούζος, Συγγελίδης και πολλοί άλλοι τα ονόματα των οποίων μου διαφεύγουν, αλλά πρέπει να είναι περί τους 300 τον αριθμόν] και των υπηρετών τους, ήτοι των καρφωμένων στις καρέκλες πρωθυπουργών, υπουργών, υφυπουργών, βουλευτών, περιφερειαρχών, δημάρχων, πάσης φύσεως διοικητών και συμβούλων, των εξωνημένων δημοσιογράφων και των λοιπών δημοσίων υπαλλήλων που πλαισιώνουν τα όργανα των κομμάτων εξουσίας κυρίως, οι οποίοι ενεργούν ή παραλείπουν κατ’ εντολήν ή κατά την εικαζομένη βούληση των εργολάβων. Συνελόντι επείν, υπάρχει η ισχνή, αλλά πανίσχυρη, Ελλάδα του Κουλούρη, του Άκη, του Τσουκάτου, του Γιωργάκη, του Μάκη, του Πάκη και του Αντωνάκη που καταπιέζει, ασχημονεί και απομυζά.
Από την άλλη υπάρχει η Ελλάδα των εργατών και υπαλλήλων, συνταξιούχων ή εν ενεργεία, και των φερομένων ως φοροδιαφευγόντων αγροτών και μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται μια ζωή για να αναθρέψουν σωστούς πολίτες πιστούς στην πατρίδα με αρχές και αξίες, πλαισιωμένων από ευάριθμους φωτεινούς ηγέτες ή επιχειρηματίες. Συνελόντι ειπείν, υπάρχει η ρωμαλέα Ελλάδα του Εμφιετζόγλου, του Τάσσου, του Χριστόδουλου, του Καμμένου, την οποία συγκροτεί η αλυσοδεμένη στα κάτεργα πλημμυρίδα του ελληνικού λαού.
Τελειώνοντας σκέφτηκα πως ίσως να μην είναι άρτιο τούτο το σημειωματάκι, επειδή ουδεμία αναφορά γίνεται στη Δικαιοσύνη. Θα περιοριστώ στην αντιγραφή ενός αποσπάσματος από το βιβλίο του Μανώλη Κοττάκη «Καραμανλής, off the record» [σελ. 177].
«Το σχεδιασμό για προσφυγή στις κάλπες παραλίγο να τινάξει στον αέρα ο εισαγγελέας Ζορμπάς με το πόρισμα που έστειλε στη δικαιοσύνη για τα ομόλογα. Ο εισαγγελέας Εφετών Γιώργος Κολιοκώστας το χαρακτήρισε όμως «μη σύννομο» (δεν είχε συνεδριάσει η ολομέλεια της Αρχής Ξεπλύματος Βρόμικου Χρήματος για να το επικυρώσει) και αντί της Βουλής ανέθεσε περαιτέρω έρευνα σε εφέτη-ανακριτή. Αν το είχε στείλει στο Κοινοβούλιο, ενεργοποιώντας της διατάξεις του νόμου περί ευθύνης υπουργών, οι εκλογές θα είχαν τιναχτεί στο αέρα!».
[ΣΗΜ: για την ακρίβεια α] ο Ζορμπάς δεν ήταν εισαγγελέας εν ενεργεία, β] ο Κολιοκώστας δεν έστειλε το πόρισμα στη βουλή αυτοβούλως, αλλά κατ’ εντολή Σανιδά, την οποίαν υπεχρεούτο κατά νόμον να εκτελέσει, έστω και αν διαφωνούσε με αυτήν, γ] στη συνέχεια ο Αλογοσκούφης καρατόμησε τον Ζορμπά δια καταργήσεως της Επιτροπής, στην οποίαν αυτός προΐστατο. Ακριβώς όπως αργότερα ο Μπένι κατήργησε το ΔΣ της ΕΛ.ΣΤΑΤ., πλην του Προέδρου, επειδή βγήκαν στα φόρα τα μαγειρέματα με το έλλειμμα του 2009. Μας ξέφυγαν τα πρόσωπα; Καταργούμε τις θέσεις τους. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Όλα τα γουρούνια την ίδια τακτική ακολουθούν].