Η ποινικοποίηση της άρνησης κάποιας γενοκτονίας

του Σωτήριου Καλαμίτση

 Είναι τουλάχιστον περίεργο το φαινόμενο να ποινικοποιείται η έκφραση γνώμης για οποιοδήποτε στυγερό έγκλημα, όπως είναι η γενοκτονία ενός λαού. Ας αφήσουμε κατά μέρος την ανικανότητα της Διεθνούς Κοινότητας ή την αδιαφορία μικρών και μεγάλων κρατών που μετέχουν σ’ αυτή  την Κοινότητα για μια γενοκτονία που διαπράττεται δίπλα τους, μπρος στα μάτια τους, κάτω από τη..
μύτη τους, επειδή η στάση αυτή εξυπηρετεί οικονομικά και μόνον συμφέροντα. Ούτε χρειάζεται να μιλήσουμε για όσους έχουν υποκινήσει, υποδαυλίσει, οργανώσει και καθοδηγήσει τη γενοκτονία και γι’ αυτούς που τη διαπράττουν χύνοντας εκ των υστέρων κροκοδείλια δάκρυα. Οι ηθικοί αυτουργοί ή συνεργοί ουδέποτε τιμωρούνται, οι φυσικοί αυτουργοί  τιμωρούνται μόνον αν τύχει βρεθούν στην πλευρά των ηττημένων. 

               Στη χώρα μας υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που αρνούνται π.χ. τη γενοκτονία των Ποντίων εις πείσμα των ιστορικών πειστηρίων και της άσβεστης μνήμης. Δικαίωμά τους, λέω εγώ. Γιατί θα έπρεπε οι άνθρωποι αυτοί να στερηθούν την ελευθερία τους, απλώς και μόνον επειδή εκφράζουν μία γνώμη μειοψηφική; Η πλειοψηφούσα γνώμη δεν μπορεί να φιμώνει τη μειοψηφούσα, όπως είπε και ο τρισμέγιστος Βούγιας εξηγώντας γιατί δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο δημοψηφίσματος η απονομή ιθαγένειας σε νομιμοποιημένους λαθρομετανάστες επί μακρόν διαβιούντες στη χώρα. Βέβαια ο Βούγιας είχε μπλέξει τη βούρτσα με τη λούτσα, αλλά τον μνημόνευσα για εκτόνωση, αφού όλοι, πλην Βούγια, γνωρίζουμε ότι στις πραγματικές Δημοκρατίες ερωτάται ο λαός αν θέλει να του αλλοιώσουν τη φυσιογνωμία, δηλαδή να τον μπασταρδέψουν στο όνομα νεφελωδών πολυπολιτισμικών επαγγελιών και οραμάτων. Εμείς, όμως, ζούμε σε μία ιδιότυπη ονειρική Δικτατορία του Κορποραταριάτου, την οποία δημιούργησαν οι σύγχρονοι πράσινοι Περικλείς από μετάλλαξη της γνήσιας Δημοκρατίας κατόπιν διασταυρώσεως με άφθονη σοσιαλφασιστική τοξίνη.    

               Υπάρχουν και άνθρωποι, οι οποίοι αρνούνται την ίδια τη συνέχεια ενός έθνους, όπως συμβαίνει στη χώρα μας με τους κ.κ. Ρεπούση, Δραγώνα, Φραγκουδάκη, Γερουλάνο, Βερέμη, Τατσόπουλο, Πορτοσάλτε κ.λπ. Ουδείς διανοήθηκε να προτείνει τη θέσπιση διατάξεων  που θα ποινικοποιούν τις απόψεις  αυτών των κυρίων. Και ορθώς, διότι είναι επαρκής κύρωση η κατά τρόπο απολύτως πειστικό και τεκμηριωμένο αντίκρουση των θέσεών τους από διακεκριμένους ιστορικούς, ακαδημαϊκούς διδασκάλους και ανθρώπους των γραμμάτων εν γένει, αλλά και μερικά μπινελίκια που εκτοξεύουν πού και πού οι πιο ευέξαπτοι εξ αυτών.

               Έτσι, μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση η ποινικοποίηση από τη Γαλλία της γενοκτονίας των Αρμενίων. Και τί έγινε με την ποινικοποίηση αυτή; Αποτελεί τεκμήριο τελεσθείσης γενοκτονίας; Ασφαλώς και όχι. Όλοι οι ποινικοί κώδικες ανά τον κόσμο ανάγουν σε ποινικώς αξιόλογη πράξη την κλοπή. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχει γίνει κάποια κλοπή. Σημαίνει απλώς ότι όποιος κλέβει τιμωρείται με στέρηση της ελευθερίας του για ορισμένο διάστημα, αφού κάποιο ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαστήριο έχει κρίνει ότι πράγματι διεπράχθη κλοπή. Το ίδιο συμβαίνει και με την ποινικοποίηση της γενοκτονίας. Δεν τιμωρείται αυτός που διέπραξε τη γενοκτονία, αλλ’ αυτός που έχει την άποψη ότι δεν διαπράχθηκε γενοκτονία. Και τούτο ανεξαρτήτως του αν η άποψή του είναι απολύτως τεκμηριωμένη και εκφράζεται ευπρεπώς  ή την ίδια άποψη συμμερίζονται εκατομμύρια συμπατριωτών του. Το πρόβλημα που δεν ανέχεται η Δημοκρατία είναι ότι αυτή τη γνώμη την εκφράζει. Φοβερή σύλληψη που μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα μπορεί να δικαιολογηθεί. Δυστυχώς, θάλλει και στις επονομαζόμενες Δημοκρατίες.

               Αδυνατώ πράγματι να κατανοήσω αυτή τη λογική. Θα μπορούσε η Γαλλική Εθνοσυνέλευση να εγκρίνει ψήφισμα, με το οποίο αναγνωρίζεται ότι πράγματι ο Αρμενικός λαός υπήρξε θύμα γενοκτονίας από τους Τούρκους. Δεν είναι αρκετός αυτός ο στιγματισμός ως κύρωση για μία άθλια πράξη των Τούρκων; Το ίδιο ισχύει και για το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Υπάρχουν άνθρωποι που το αμφισβητούν. Γιατί αυτοί οι αρνητές του εβραϊκού ολοκαυτώματος θα πρέπει να στερηθούν της ελευθερίας τους για μία, όσο ακραία και αν ακούγεται, άποψη; Δεν έχω υπόψη μου κάποιον, ο οποίος να αρνήθηκε το ολοκαύτωμα του Διστόμου, των Καλαβρύτων και εν γένει του ελληνικού λαού από τις πρωτοφανείς θηριωδίες των Γερμανών κτηνών/προγόνων της Μέρκελ. Αν, όμως, εμφανισθεί αύριο κάποιος και ισχυρισθεί ότι δεν έγινε δα και τίποτε φοβερό στα Καλάβρυτα και στο Δίστομο, γιατί θα πρέπει αυτός να εγκλεισθεί στις φυλακές;  Ίσως να πρέπει να εγκλεισθεί στο φρενοκομείο κατόπιν ιατρικής έρευνας και διαγνώσεως, αλλ’ όχι στις φυλακές.           

               Πού καταλήγουμε λοιπόν; Όλα είναι θέμα τιμής. Οι χώρες προβαίνουν σε τέτοιες ακραίες νομοθετικές παρεμβάσεις για λόγους συμφερόντων αποκλειστικώς.  Ας μην πανηγυρίζουμε, λοιπόν, με τέτοιες πρωτοβουλίες, οι οποίες στρέφονται κατά εχθρών μας ή απλώς υπέρ το δέον ενοχλητικών γειτόνων. Ας  ερευνάμε πίσω από τις λέξεις τί είναι αυτό που οδήγησε τους Γάλλους στην εν λόγω κίνηση. Μήπως μια μεγάλη παραγγελία οπλικών συστημάτων από την Αρμενία; Κάτι άλλο εξ ίσου μεγάλο; Δεν ξέρω, αλλά σίγουρα είναι ο,τιδήποτε άλλο εκτός από αγαθές προθέσεις. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για την πρόσφατη απόφαση της Βουλής των ΗΠΑ να καλέσει την Τουρκία να αποκαταστήσει την Αγία Σοφία ως ιερό ορθόδοξο ναό από μουσείο, στο οποίο την έχει μετατρέψει. Ας μην πανηγυρίζουμε. Βλέπουμε, άλλωστε, πώς μας αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑνθρωποι και οι ντόπιοι πράκτορες και λακέδες τους. Τίνων άλλων αποδείξεων χρείαν έχομεν;

               Κάπως έτσι θα πρέπει να βλέπουμε και τη σύγχρονη γενοκτονία του ελληνικού λαού. Δεν είναι τυχαία, ούτε οφείλεται σε ανικανότητα των κυβερνώντων, τους οποίους ανέδειξαν αλαλάζοντα κύμβαλα την 04.10.2009. Κάποιο μεγάλο τίμημα κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Οι ιθύνοντες ξέρουν. Οι  υποτακτικοί ούτε να διαβάσουν θέλουν αρκούμενοι σε κοκκαλάκια. Θα σωθούν άραγε; Δεν θα βρεθούν σε θέση ηττημένων; Και δεν θα χρειάζεται να ποινικοποιηθεί η έκφραση γνώμης του 5%  ή 10% υπέρ των σφαγιαστών μας. Αν, όμως, οι σφαγιαστές τιμηθούν με ένα 70%, τότε δεν θα πρόκειται για γενοκτονία, αλλά για αυτοκτονία ενός έθνους.         

               Είχα τελειώσει το αρθρίδιο τούτο, όταν διάβασα εις taxalia την επιστολή του φυλακισμένου μαζί με τον γιό του για τους ανθρωπιστικούς αγώνες τους Ραγκίπ Ζακάρογλου, ο οποίος προτρέπει τους συμπατριώτες του στο Τουρκικό Κοινοβούλιο να ζητήσουν συγγνώμη για τις γενοκτονίες των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων. Σημειώνω τη φράση του:

«Αυτό δεν θα πρέπει να γίνει στα κοινοβούλια των άλλων χωρών αλλά στη Βουλή της Τουρκίας».