Δεν ξεχνώ τον Γιωργάκη που μιλούσε ενώπιον του Υπουργικού Συμβουλίου για περιορισμό και απώλεια της εθνικής κυριαρχίας μας ήδη από τον Νοέμβριο του 2009. Τότε ουδείς είχε το σθένος να σηκώσει το ανάστημά του και να τον στείλει από ΄κει που ήλθε. Ανθρωπάκια άβουλα και ασπόνδυλα στρογγυλοκάθονταν στους υπουργικούς θώκους επιδιδόμενα στο γνωστό άθλημα της
διασπάθισης του ιδρώτα του ελληνικού λαού, διότι τότε προσποιούνταν ότι λεφτά υπάρχουν και επειδή υπήρχαν έπρεπε να τα σπαταλούν δεξιά κι’ αριστερά κατά πως είχαν συνηθίσει.
Δεν τους ξεχνώ που δεν είπαν κουβέντα την αποφράδα ημέρα της 23.04.2010, όταν ο Γιωργάκης μας έσυρε στο ΔΝΤ. Ούτε όταν ψήφιζαν το ένα Μνημόνιο μετά το άλλο χωρίς, φυσικά, να το έχουν διαβάσει. Ούτε όταν μας έριχναν τη μία μετά την άλλη μαχαιριά, επειδή δεν μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος της πτώσης της κυβέρνησης. Πρώτα και πάνω απ’ όλα το κόμμα. Μετά και στο βάθος πολύ μακρυά η πατρίδα και ο λαός που την απαρτίζει.
Όταν ανακοινώθηκε ότι θα εγκατασταθούν επίτροποι στα υπουργεία, ο κ. Σκανδαλίδης δήλωσε ότι δεν θα ανεχθεί «μπάστακα» στο υπουργείο του υπονοώντας σαφώς ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα παραιτηθεί. Οι μπάστακες εγκαταστάθηκαν και ο κ. Σκανδαλίδης συνεργάζεται άριστα μαζί τους. Δεν νοιώθει ότι στο πρόσωπό του ίδιου και όλων των άλλων υπουργών έχει ταπεινωθεί ο ελληνικός λαός, επειδή έχει εκλέξει υπουργούς ανίκανους να διαχειρισθούν τις τύχες του. Δεν νοιώθει ούτε αυτός ούτε οι άλλοι υπουργοί ότι οι μπάστακες εγκαταστάθηκαν για να ελέγχουν τις κρατικές δαπάνες, να εξακριβώνουν, δηλαδή, αν οι κόποι του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο, ώστε να μπορέσει κάποτε να αποπληρώσει τα δάνεια που πήραν όλα αυτά τα λαμόγια στο όνομα όλων, αλλά τα μοίρασαν στους ολίγους, στους κολλητούς τους.
Περί τα μέσα Δεκεμβρίου 2011 ο Horst Reichenbach, επί κεφαλής των «μπαστάκων», δήλωσε ότι το πρόβλημα της χώρας είναι πρόβλημα κρατικών δαπανών, διότι παρά την οικονομική ύφεση και την εξαθλίωση του ελληνικού λαού που επέφερε η πολιτική ΠΑΣΟΚ, διαφαινόταν ότι η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων ήταν αδύνατη εξ αιτίας της συνεχιζόμενης κρατικής σπατάλης. Ούτε αυτό συνέγειρε τους πράσινους μπαμπουΐνους. Η μόνη υποχώρηση που έκαναν ήταν να καλέσουν και τους άλλους να αναλάβουν μαζί την ευθύνη καταβύθισης του σκάφους. Ούτε λέξη για αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση ως αποτυχημένου. Οι υπουργικές καρέκλες είναι πάντοτε υπουργικές καρέκλες.
Όρισαν κατά παράβαση της συνταγματικής νομιμότητος και πρωθυπουργό-εκπρόσωπο των «αγορών». Οι «αγορές» ξέρουν τί κάνουν και επέβαλαν ως πρωθυπουργό πρόσωπο έχον την ελληνική ιθαγένεια, ώστε να μη θίξουν το φιλότιμό μας. Λες και δεν καταλάβαμε το παιχνίδι που παίζουν και ότι ο δοτός πρωθυπουργός πρώτα θα φροντίσει για τα συμφέροντα των δανειστών και στη συνέχεια για τα συμφέρονταν των οφειλετών.
Και τώρα, είδαν και απόειδαν οι δανειστές και ζητούν να θέσουν επισήμως τη χώρα μου υπό επιτροπεία, διότι γνωρίζουν ότι ο δοτός πρωθυπουργός αδυνατεί να τιθασεύσει όλον αυτόν τον εσμό των υποκριτών που απαρτίζουν τον πολιτικό θίασο. Αντέδρασαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις σ’ αυτή τη νέα απαίτηση προβάλλοντας, πολύ χαλαρά πρέπει να πω, την εθνική κυριαρχία, την εθνική υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια. Ο Νάνος Μπεγλίτης, μάλιστα, είχε την ευκαιρία να λανσάρει ένα καινούργιο όρο: «συλλογική αξιοπρέπεια». Το «εθνική» είναι αδόκιμος όρος γι’ αυτόν. Πρέπει να μιλάμε για «συλλογική αξιοπρέπεια». Στην αρχή νόμισα πως αναφέρεται στην αξιοπρέπεια κάποια συλλόγου ποδοσφαιρικού, γυμναστικού, εξωραϊστικού κ.λπ., αλλά στη συνέχεια κατάλαβα ότι μιλούσε και για λογαριασμό μου. Είμαι και εγώ μέλος αυτού του «συλλογικού».
Στο διαδίκτυο, στις εφημερίδες πολλοί αρθρογράφησαν πνέοντες μένεα κατά των αλλοδαπών που τόλμησαν να προβάλουν μία τέτοια απαίτηση, δηλαδή τον διορισμό Επιτρόπου που θα ελέγχει τα οικονομικά του κράτους. Κι’ εγώ μαζί τους. Όμως κάναμε λάθος. Δεν έπρεπε να βρίσουμε τον αλαζόνα Γερμανό κατακτητή. Έπρεπε να βρίσουμε πρωτίστως όλα αυτά τα λαμόγια που μας έφεραν στο σημείο που έχουμε φτάσει. Αυτοί είναι υπεύθυνοι που έδωσαν και δίνουν το δικαίωμα στον καθένα να μας ταπεινώνει.
Όταν καλλιεργείς με την ανοχή σου επί χρόνια την ιδέα ότι το κάψιμο της ελληνικής σημαίας δεν είναι παρά η καύση ενός κουρελόπανου, για ποια εθνική [με συγχωρείτε κ. Μπεγλίτη, «συλλογική» ήθελα να πω] αξιοπρέπεια μπορείς να μιλάς σήμερα μικρέ πολιτικάντη της δεκάρας;
Αφορμή για το αρθρίδιο τούτο αποτέλεσε το άκουσμα μίας ελληνίδος πολίτιδος, η οποία με πίκρα είπε στο ραδιόφωνο ότι στο σχολείο που βρίσκεται κοντά στο σπίτι της υπάρχει μεν η ελληνική σημαία, αλλά είναι κουρελιασμένη και έχει μείνει η μισή εδώ και χρόνια. Και διερωτήθηκε ευλόγως αυτή η πολίτις: δεν υπάρχει ούτε ένας δάσκαλος που να αισθάνεται άσχημα διδάσκοντας σ’ αυτό το σχολείο όταν αντικρύζει κάθε μέρα αυτό το «κουρελόπανο»;
Αυτές τις μισοσκισμένες σημαίες τις βλέπουν και οι μπάστακες. Δεν με εκπλήσσει, λοιπόν, η απαίτηση των δανειστών να μας βάλουν Επίτροπο με ένα και μόνον ένα στόχο: να μην τρώνε τα χρήματά μας οι πολιτικάντηδες αυξάνοντας έτσι το χρέος μας και καθιστώντας τόσο το χρέος όσο και τον ελληνικό λαό «μη βιώσιμο». Αισθάνομαι προσβεβλημένος, αλλά το ανάθεμα δεν πρέπει να πέφτει στους δανειστές. Πρέπει να πέφτει πρωτίστως στους ανίκανους και ιδιοτελείς απάτριδες πολιτικούς μας.
