Την άποψή μου για τον Π. Καμμένο και το κόμμα που ετοιμάζει την έχω ήδη διατυπώσει: Πρόκειται για τυπική περίπτωση τυχοδιωκτικής άγρας ψήφων, με έντονη εκμετάλλευση της ευπιστίας του Έλληνα και των κινήσεων εντυπωσιασμού του εν λόγω βουλευτή. Ο Καμμένος έχει αποδείξει..
σε δύο τουλάχιστον πρόσφατες περιπτώσεις (πρώτον, την αρχική υποστήριξη Ντ. Μπακογιάννη και των απότομη κωλοτούμπα μετά την προσχώρηση Αβραμόπουλου στο στρατόπεδο Σαμαρά και δεύτερον, την εξεταστική επιτροπή για τη Siemens όπου η πολυδιαφημισμένη μαχητικότητά του εξαφανίστηκε όταν εξέταζε τον Σ. Κόκκαλη) ότι πάνω από όλα είναι ο εαυτούλης του, τον οποίο δεν πρόκειται να θυσιάσει για χάρη καμιάς πατρίδας και κανενός κόμματος. Θα πάει σε όποια κατεύθυνση νομίζει ότι τον εξυπηρετεί και δεν θα διστάσει να πουλήσει όσους σήμερα τον υποστηρίζουν, χωρίς την παραμικρή αναστολή.
Δεν πρόκειται, συνεπώς, ο Καμμένος να δώσει κανέναν αγώνα για καμία Ελλάδα. Αν ποτέ αποκτήσει κυβερνητική εξουσία, θα αποδειχθεί ακόμη πιο πειθήνιος και από τον Σαμαρά, “για την σωτηρία της πατρίδος”, πάντοτε, βεβαίως-βεβαίως. Το κακό είναι ότι η σχετικά “φρέσκια” παρουσία του στην κεντρική πολιτική σκηνή ελάχιστους αποτρέπει από το να τον πιστέψουν και να τον ακολουθήσουν. Θα είναι, συνεπώς, πολύ εύκολο να παρασυρθεί ο συντηρητικός (και όχι μόνον) κόσμος από τον εν λόγω πολιτικό και πολύ εύκολο, κατά συνέπεια, να εγκλωβιστεί σε μια ακόμη προσωπολατρική υποστήριξη προσώπου, που στη συνέχεια θα του γυρίσει (πάλι…) μπούμεραγκ.
Υπάρχει όμως μια σημαντική λεπτομέρεια που διαφοροποιεί το “κόμμα Καμμένου” (ας το πούμε με το όνομά του: Ανεξάρτητοι Έλληνες) από τις προηγούμενες απόπειρες τυχοδιωκτικής έκφρασης τμήματος της δεξιάς (Καρατζαφέρης). Το κόμμα Καμμένου έρχεται σε μια στιγμή που υπάρχει ανάγκη επαναδιαμόρφωσης πλειοψηφιών και ρευμάτων στην ελληνική κοινωνία και στην ελληνική πολιτική ζωή. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ισχυρή (ακόμη και αυτή τη στιγμή) επιρροή του παραγνωρίζεται συστηματικά από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης (συντηρητικά και μη), καθώς και από το σύνολο των δημοσκοπήσεων. Ας αναρωτηθούμε μόνον πόσοι από τον προσωπικό κύκλο μας προτίθενται να ψηφίσουν τη “δημοφιλέστατη”, με βάση τις δημοσκοπήσεις, Δημοκρατική Αριστερά του Κουβέλη και πόσοι το ανύπαρκτο, στις δημοσκοπήσεις, κόμμα Καμμένου, για να καταλάβουμε την καθεστωτική συνωμοσία εις βάρος αυτού του νέου κόμματος.
Στη σημερινή, λοιπόν, συγκυρία, το κόμμα Καμμένου καλείται να δράσει διπλά: Πρώτον, να εκφράσει στις επερχόμενες εκλογές το συντηρητικό Έλληνα ψηφοφόρο που εξακολουθεί να δηλώνει αντιμνημονιακός και που δεν πείσθηκε από την άτσαλη κωλοτούμπα του Σαμαρά. Δεύτερον, καλείται να τιμωρήσει τον Αντώνη Σαμαρά για τη στάση του απέναντι σε όσους πίστεψαν το “εμπιστευτείτε με” του Ζαππείου 2 και το “δεν θα συνυπογράψω το λάθος”.
Ειδικά ο δεύτερος εκλογικός-πολιτικός παράγοντας έχει μεγάλη δομική σημασία. Οι Έλληνες πολιτικοί έχουν μάθει να λειτουργούν με βάση τον ιδιότυπο ελλαδικό καθεστωτισμό. Δίνουν λογαριασμό παντού, εκτός από τον ίδιο το λαό. Δίνουν λογαριασμό σε επιχειρηματίες, χρηματοδότες του κόμματός τους, εξωθεσμικούς παράγοντες, πρεσβείες κλπ. Θα πρέπει λοιπόν να διδαχθούν δια της επίπονης οδού ότι δεν δικαιούνται να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν άλλον, παρά μόνον στον λαό που τους εξέλεξε και τους έδωσε δύναμη. Και θα πρέπει, για το λόγο αυτό, να επέρχεται και η άμεση εκλογική τιμωρία τους κάθε φορά που εκμεταλλεύονται τη λαϊκή στήριξη για να κάνουν χατήρια άλλων παραγόντων.
Η περίπτωση Σαμαρά είναι ακόμη σοβαρότερη, ως προς την έκταση της παράβλεψης του λαϊκού παράγοντα, διότι ο Σαμαράς είναι ο πρώτος πολιτικός που οφείλει την εξουσία που του δόθηκε σχεδόν αποκλειστικά στον λαϊκό παράγοντα (εν μέρει μόνον την οφείλει και στον Καραμανλή, μια που αυτός ήταν που αποφάσισε να κάνει εκλογή νέου Προέδρου από τη βάση, όταν είδε ότι υπήρχε τρόπος να αποτρέψει, μέσω Σαμαρά, την εκλογή της Ντ. Μπακογιάννη). Αν λοιπόν σε κάποιον έπρεπε να δίνει λογαριασμό, αυτός ήταν ο λαϊκός παράγοντας. Και αν ο Σαμαράς φοβόταν τόσο πολύ “μην πάει η χώρα σε χρεωκοπία”, ας ρωτούσε το λαό που τον εξέλεξε αν προτιμούσε να ρισκάρει τη λεγόμενη χρεωκοπία ή αν προτιμούσε την υπερψήφιση του Μνημονίου 2.
Προσπαθεί να μας πείσει το επικοινωνιακό επιτελείο της Συγγρού ότι τάχατες ο λαός είναι ανώριμος και ότι θα γινόταν ταραχές και θα έβγαινε ο κόσμος στους δρόμους, αν πηγαίναμε σε στάση εξωτερικών πληρωμών και ότι δεν μπορούσε να βασιστεί ο Σαμαράς σε τέτοιο ανώριμο λαό. Πρόκειται για εξωφρενική λογική. Ακόμη και εάν έχουν βάση αυτές οι σκέψεις (που δεν έχουν), ο Σαμαράς ήταν υποχρεωμένος να ρισκάρει να ακολουθήσει την επιλογή του κόσμου, μια που ο κόσμος ήταν αυτός που τον επέλεξε, όχι δίνοντάς του λευκή επιταγή, αλλά απαιτώντας να εκπροσωπήσει αυτά που ο κόσμος θέλει. Πόσο μάλλον που, όπως δείχνουν τα φαινόμενα, ο Σαμαράς δεν είχε ακριβώς κατά νουν την αποτροπή τέτοιων φαινομένων… Πρόκειται συνεπώς για χοντρό δούλεμα όταν μας λένε ότι “θα του χρέωναν τη χρεωκοπία”, πολύ περισσότερο αφού ο Σαμαράς είχε όλη την άνεση να μην είχε μπει ποτέ στη μοιραία, για αυτόν, κυβέρνηση Παπαδήμου. Υποχρεώθηκε όμως από τα “αφεντικά” να κάνει το μοιραίο βήμα και προσπαθεί τώρα να “πουλήσει τρέλα”, κατά το κοινώς λεγόμενο, ότι δήθεν αυτός θα φορτωνόταν μια χρεωκοπία που καθόλου δεν έφερε ο ίδιος.
Το κόμμα Καμμένου έρχεται λοιπόν όχι μόνον ως Νέμεση κατά της σαμαρικής Ύβρεως απέναντι στο λαό, αλλά και ως παιδαγωγική έναντι όλου του φαύλου και αντιλαϊκού – αντεθνικού πολιτικού συστήματος της χώρας. Με μία όμως προϋπόθεση! Ότι όσοι στηρίξουν Καμμένο στο νέο κομματικό εγχείρημα, θα πρέπει να έχουν πλήρη πεποίθηση ότι και ο Καμμένος θα αποδειχθεί μια από τα ίδια – αν όχι χειρότερος – και θα επιβεβαιωθεί στο πρόσωπό του το γραφικό ρητό “και έσεται η εσχέτη πλάνη χείρων της πρώτης”.
Επί της ουσίας, βέβαια, μια που και με τον Σαμαρά και με τον Καμμένο η ίδια (μνημονιακή) πολιτική θα ασκηθεί, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία ποιον θα υπερψηφίσουν οι ψηφοφόροι. Και για να μην νομίσει κανείς ότι προμοτάρω την αριστερά, πρέπει να πω ότι η γνώμη μου είναι ότι ούτε ο Τσίπρας έχει τα φόντα για να ασκήσει διαφορετική πολιτική. Αν ήταν να έρθει στα πράγματα, θα τον είχαν “ρεγουλάρει” και αυτόν.
Είναι όμως πολύ προτιμότερη η διαμόρφωση ενός σαφούς συντηρητικού αντιμνημονιακού ρεύματος και η πολιτική έκφραση του κόσμου μέσα από πολιτικές κινήσεις με διακηρυγμένη αντιμνημονιακή γραμμή, παρά η πειθήνια υποταγή στα κελεύσματα του εκάστοτε αρχηγού. Αρκεί, όπως προαναφέρθηκε, να μην πιστέψει κανείς ότι ο Καμμένος πραγματικά εννοεί την αντιμνημονιακή κλπ. ρητορική του. Διότι σε μια τέτοια περίπτωση, η διαμόρφωση αντιμνημονιακής – αντινεοταξικής πλειοψηφίας υπέρ της αυτοκυβέρνησης της χώρας θα υποστεί δριμύ πλήγμα, όταν οι σημερινοί ενθουσιώδεις υποστηρικτές των “Ανεξάρτητων Ελλήνων” διαπιστώσουν ότι και ο Καμμένος είναι “μια από τα ίδια”…
Και στο ερώτημά σας, αγαπητοί φίλοι, ποια μπορεί να είναι η ελπίδα μας, αν και ο Καμμένος είναι “μια από τα ίδια”, η απάντηση είναι ότι προχωρούμε μαχόμενοι και, κάποια στιγμή, ο καλός Θεός θα δείξει την πραγματική διέξοδο…
