Αισχρό επικοινωνιακό τρικ, κ. Παπούλια

Από το mediasoup

O Κάρολος Παπούλιας μου θυμίζει τον Blacky στο Underground του Emir Kusturica. Όταν βγαίνει από το κελάρι στο φως, μέσα από ένα ατέλειωτο κατασκότεινο τούνελ, δεν υπάρχει πια Γιουγκοσλαβία. Όταν ο Κάρολος βγαίνει στο..

παράθυρο του Μαυσωλείου της Ηρώδου του Αττικού, δεν υπάρχει Ελλάδα. Ο Blacky έμεινε κάτω από τη γη είκοσι χρόνια. Για τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, δύο χρόνια ήταν υπεραρκετά.

Ο Blacky αναρωτιέται “Τι απέγινε ο Χίτλερ”. Ο Κάρολος Παπούλιας με τη σειρά tου απορεί: “Ποιος είναι ο Σόιμπλε”;

Δικαιωματικά, ο ρόλος του Marco –διονυσιακός, λαοπλάνος, μηχανορράφος- ανήκει στον Ανδρέα Παπανδρέου. Εκείνος περιχαράκωσε πρώτος τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας και τον έστειλε στα τάρταρα.

Αντί ο Κάρολος να γίνει σοφότερος μέσα στη θεσμική απομόνωσή του, επέλεξε το βαθύ κώμα, την εθελουσία καταστολή. Πολλοί ήταν εκείνοι που προσφέρθηκαν να τον διασωληνώσουν

Το Μαυσωλείο της Ηρώδου Αττικού μιμήθηκε το “άβατον” του Αγίου Όρους. (Η πράξη απέδειξε ότι από μόνο του το “άβατον” δεν αποκλείει τη διαπλοκή). Όποιος τολμούσε να ασκήσει κριτική στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, γινόταν αυτομάτως ανεπιθύμητος και τιποτένιος, ένας ποταπός προσβολέας του θεσμού. Και η διαπλοκή, άλλωστε, έχει τους επίσημους τιμητές και εκφραστές της. Η σιωπή του Κάρολου Παπούλια όλη την προηγούμενη περίοδο δεν ήταν μια ουδέτερη στάση και θέση. Ήταν μια αμιγώς πολιτική πράξη. Ήταν ένα σιωπηρό consensus στη γενοκτονία των Ελλήνων.

Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας απευθύνεται συχνά στο θυμικό μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίες οι συχνές αναφορές του στη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση, αλλά και στον παππού του, που ήταν ο πρώτος υπαξιωματικός τραυματίας στη μάχη των Βουκολιών στην Κρήτη. Το θυμικό, ενίοτε, στρογγυλεύει τις γωνίες και απαλείφει τα εξογκώματα.

Εσχάτως, πέταξε και στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ την παχυλή προεδρική του αποζημίωση. Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Αυτή η κίνηση είναι προσβολή για την Ελλάδα, μεγαλύτερη και από τις ταπεινωτικές απαιτήσεις του Σόιμπλε. Πέρα από το ότι είναι ένα αισχρό επικοινωνιακό τρικ, που το εκμεταλλεύονται κάτι εξίσου αισχροί τύποι, σαν τον Βενιζέλο, πρόκειται για μία άκρως αισχρή πράξη στον πυρήνα της. Μας πετάει στα μούτρα την αποζημίωσή του, για να τον εξαγνίσουμε στην κολυμπήθρα του θυμικού μας.

Ξέρεις, Πρόεδρε, πόσα παιδάκια, στη μέση του χειμώνα, θα μπορούσαν να ζούν από αυτήν; (πάνω από 400.000 ευρώ το χρόνο;) Σήκω και βγες από το Μαυσωλείο σου, βρες αυτά τα παιδάκια και πέρα από τα λεφτά σου –που τα έχουν απόλυτη ανάγκη- δώσε τους όρκο για πίστη στο Σύνταγμα και στους νόμους του κράτους. Και κάτι ακόμα, ΕΛΠΙΔΑ.