Περί κομματικής πειθαρχίας και εργοδοτικής ασυδοσίας

Ας ξεχάσουμε προς στιγμήν το κουρελιασμένο πλέον Σύνταγμα που ορίζει ότι κάθε εκλεγμένος βουλευτής είναι αντιπρόσωπος του Έθνους [άρθρο 51§2], άρα όχι του κόμματος υπό τη σημαία του οποίου εξελέγη ή των ψηφοφόρων της εκλογικής του περιφέρειας που τον τίμησαν με την ψήφο τους ή κάποιας επαγγελματικής συντεχνίας, από τους κόλπους της οποίας προέρχεται. Ας..

ξεχάσουμε προς στιγμήν το Σύνταγμα επί του οποίου ασελγούν όλοι οι νταβατζήδες της καθημερινής μας ζωής και το οποίο όχι μόνον παρέχει το δικαίωμα, αλλά επιτάσσει κάθε εκλεγμένο βουλευτή να ψηφίζει ελεύθερα και κατά συνείδηση εξασφαλίζοντάς του το ακαταδίωκτο για γνώμη που εξέφερε ή ψήφο που έρριψε ασκώντας τα βουλευτικά του καθήκοντα [άρθρα 60§1, 61§1, 62]. Ας θυμηθούμε, όμως, την πλέον πρόσφατη πρώτη αντιμνημονιακή ενσυνείδητη στάση που εξεδήλωσαν οι βουλευτές Σοφία Σακορράφα, Ιωάννης Δημαράς και Βασίλειος Οικονόμου. Ας θυμηθούμε τί τους έσουραν τα παπαγαλάκια της νταβατζίδικης ολιγαρχίας και προ πάντων ας θυμηθούμε ότι παρότρυναν αυτούς τους 3 βουλευτές να παραδώσουν την έδρα τους, επειδή εξελέγησαν υπό τη σημαία ενός κομματικού σχηματισμού, εξ ου και όφειλαν να μη στερήσουν αυτόν τον κομματικό σχηματισμό από τα ψηφαλάκια που αντιστοιχούν στις έδρες τους. 

Το επιχείρημα «καταλυτικό»: είναι άηθες να μην επιστρέφετε την έδρα στο κόμμα που σας τη χάρισε. Με άλλα λόγια: οι βουλευτικές έδρες που κατακτά ένα κόμμα αποτελούν ιδιοκτησία του κόμματοςυ. Ο βουλευτής είναι ένα απλό ανθρωπάκι που έτυχε να βρίσκεται στο ψηφοδέλτιο του κόμματος και έλαβε στην κατοχή του μία έδρα, η οποία, όμως, δεν του ανήκει κατά κυριότητα. Ανήκει στο κόμμα, ώστε αν ο βουλευτής δεν κάμει σωστή χρήση της έδρας, όπως την εννοεί ο κάθε τυχάρπαστος παρατρεχάμενος και ευνοούμενος του Αρχιτσοπάνη, υποχρεούται να την επιστρέψει στην αγέλη. Ας θυμηθούμε, επίσης, ότι κάθε βουλευτής που εκλέγεται με ένα κόμμα, έχει κατέβει στον εκλογικό στίβο με ένα πρόγραμμα εκπορευόμενο από το κόμμα, στο οποίο [κόμμα και πρόγραμμα] πιστεύει. 

Έχει περιληφθεί στα ψηφοδέλτια με κάποια διαδικασία, ολίγον δημοκρατική. Με ποιο σκεπτικό θα πρέπει αυτός ο βουλευτής να παραδώσει την έδρα του, όταν το κόμμα του, και δη ο Αρχιτσοπάνης, τον καλεί να ψηφίσει προς μία κατεύθυνση, η οποία είναι αντίθετη με το προεκλογικό πρόγραμμα χάρη στο οποίο εξελέγη ο βουλευτής και επελέγη το κόμμα του να κυβερνήσει; Ίσως αντείπει κανείς ότι αν το νικηφόρο κόμμα ανακαλύπτει μετά τις εκλογές ότι το προεκλογικό του πρόγραμμα δεν μπορεί να εφαρμοσθεί, επειδή αγνοούσε την κατάσταση που κληρονόμησε από την προηγούμενη κυβέρνηση, δεν μπορεί παρά να προσαρμόσει το πρόγραμμά του στην κατάσταση που κληρονόμησε. Σωστό αυτό, αλλά μέχρι ποίου σημείου; Μέχρι του σημείου που μεταβάλλει τη μορφή, τον χαρακτήρα και την ιδεολογία του ίδιου του κόμματος; Όχι βέβαια. 

Όταν ανακαλύπτεις ότι παρέλαβες χάος και πρέπει να λάβεις μέτρα αντίθετα με την κομματική φυσιογνωμία και τα πιστεύω σου, παραιτείσαι και καλείς το κόμμα που προκάλεσε το χάος να αναλάβει εκ νέου τα ηνία της χώρας για να διορθώσει το χάος. Έτσι, λοιπόν, και ο βουλευτής που είναι πιστός στα προεκλογικά πιστεύω του και βλέπει το κόμμα του να λοξοδρομεί και να εφαρμόζει προγράμματα, για τα οποία όχι μόνον ουδέποτε μίλησε, αλλά και τα οποία συμπορεύονται με βασικές αρχές, τις οποίες ανέκαθεν βδελύσσεται, αυτός ο βουλευτής έχει το δικαίωμα να δηλώσει στον Αρχιτσοπάνη ότι η έδρα δεν ανήκει στο κόμμα, αλλά στις κατευθυντήριες ιδέες και πιστεύω του κόμματος, τις οποίες έχει ενστερνισθεί, υπηρετεί και θα υπηρετεί ο βουλευτής κατά συνείδηση και όπως ορίζει το Σύνταγμα. Χθες, όμως, η έννοια της κομματικής πειθαρχίας έτυχε περαιτέρω επεξεργασίας. Όποιος δεν πειθαρχήσει στην κομματική γραμμή για το Μνημόνιο ΙΙ, δεν θα είναι υποψήφιος του κόμματος στις επόμενες εκλογές. 

Όποιος δεν συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις, θα στερηθεί της δυνατότητος να επανεκλεγεί και, έτσι, θα χάσει τα προνόμια του βουλευτή. Ακριβώς όπως ο κάθε εργοδότης εκβιάζει τον εργαζόμενο ότι αν δεν εργασθεί π.χ. απλήρωτη υπερωρία θα απολυθεί. Οι Αρχηγοί των κομμάτων, λοιπόν, είναι ταυτόχρονα και εργοδότες. Απολύουν όποιον δεν συμμορφώνεται προς παράνομες υποδείξεις και του στερούν τα προνόμια του εργαζόμενου-βουλευτή. Είναι δε σημαντικό ότι την ίδια ακριβώς τακτική ακολούθησαν οι Αρχιτσοπάνηδες στις δύο μεγαλύτερες αγέλες. Ούτε συνεννοημένοι να ήταν. Και τα καταστατικά των κομμάτων που ορίζουν πώς επιλέγονται οι υποψήφιοι βουλευτές; ερωτώ εγώ ο αφελής. 

Ποιά καταστατικά των κομμάτων; Εδώ ξεσκίζουμε το Σύνταγμα, στα καταστατικά των κομμάτων θα κολλήσουμε; Και ποιών κομμάτων; Δεν υπάρχουν κόμματα. Υπάρχουν μόνον φέουδα, τα οποία ανήκουν στους νταβατζήδες και διοικούνται από διαχειριστές διοριζόμενους κατά διαστήματα αναλόγως των συμφερόντων των νταβατζήδων. Ξέρουν δε αυτοί οι διαχειριστές ότι είναι και αυτοί εργαζόμενοι, έστω εργαζόμενοι σε διευθυντικές θέσεις, και ότι θα απολυθούν, αν δεν συμμορφωθούν προς τις υποδείξεις των μετόχων του μαγαζιού. Πώς το είπαμε το πολίτευμά μας; Δημοκρατία; Ποιά Δημοκρατία;

Σωτήριος Καλαμίτσης