της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου
Τι άλλο απομένει να δούμε για να αντιληφθούμε σε βάθος και μια για πάντα, ότι χωρίς τρόικα*, κράτος δεν θα γίνουμε ποτέ. Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, αλλά και των δυο κρίσιμων χρόνων της εθνικής ταπείνωσης και ήττας, αποδεικνύουν περίτρανα ότι μόνοι μας δεν μπορούμε, όσο κι αν θέλουμε, όσο κι αν το συζητάμε όσο..
κι αν το αναλύουμε.
κι αν το αναλύουμε.
Γίναμε ένα, μ αυτά που δημιουργήσαμε για να πλουτίσουμε, να φοροδιαφύγουμε, να τρυπώσουμε. Μπήκε στο πετσί μας, το ανέντιμο και το ανήθικο και τώρα είναι αδύνατο να το τραβήξουμε από τις σάρκες μας, με τα δικά μας χέρια. Είναι πιο εύκολο να το κάνουν οι ξένοι, αυτοί που επί χρόνια μας «παρατηρούσαν» με ζήλεια, αηδία, περιέργεια ή και συμπόνια. Άλλωστε δείχνουν ότι οι περισσότεροι το ευχαριστιούνται κιόλας.
Τα παιχνίδια των εντυπώσεων με την ανάληψη της εξουσίας από τον ηγέτη του πασοκ και τα όνειρα θερινής νυκτός ότι με λίγους και δικούς του θα μπορούσε να αλλάξει ή να επανιδρύσει την Ελλάδα, όπως διαλαλούσε και ο ΝΔκρατης προκάτοχος του, μας έδειξαν ξεκάθαρα το δρόμο που σήμερα βρισκόμαστε.
Αργά ή γρήγορα, με τόσες παλινωδίες, ύβρεις, σπατάλες και ξιπασιές, θα μέναμε χωρίς …εμάς και θα παραδινόμασταν σε ξένες δυνάμεις που θα «έτρεχαν» να μας σώσουν από τον κακό μας εαυτό. Όπως κι έγινε. Το πολιτικό σύστημα αποδυναμώθηκε σε ζωντανή σύνδεση με τα ΜΜΕ να βρίσκονται τόσο κοντά, τόσο μέσα στο πρόβλημα που έγιναν κι αυτά «αδύναμα».
Μετά από τόσες ευκαιρίες που είχε (το πολιτικό σύστημα) το μόνο που κατάφερε είναι να δημιουργεί θέσεις εργασίας για τα ίδια του τα μέλη και να συνασπίζεται, παρά τις φαινομενικά διαφορετικές ιδεολογίες, μπροστά σε κοινούς κινδύνους όπως αυτοί της διάσπασης ή της απαξίωσης.
Αφού μπήκαμε –ή μας έβαλαν – σ αυτόν το δρόμο, δεν μένει παρά να τον περπατήσουμε. Άλλοι με μικρό βήμα, άλλοι με μεγαλύτερο. Κι αν πέσουμε όλο και κάποιος θα βρεθεί να μας σηκώσει. Τι διάολο στην Ελλάδα ζούμε ακόμη…
