Άκουγα μικρός - δεκαετία του ΄50 - το όνομα Φώτης Μακρής, Πρόεδρος ΓΣΕΕ. Δεν ήξερα τί είναι η ΓΣΕΕ ακριβώς, αλλά είχα σαφή την εντύπωση ότι αυτός ο Πρόεδρος είναι ο αρεστός τού τότε πρωθυπουργού Καραμανλή. Είναι αυτός που κρατάει το καπάκι της κατσαρόλας σφιχτά..
κολλημένο στην κατσαρόλα. Τους είχα ταυτίσει. Τους φανταζόμουν Σιαμαίους. Το έτος 1964 τον κατήργησε ο Γεώργιος Παπανδρέου με νομοθετική ρύθμιση, όπως ο Βενιζέλος κατήργησε το έτος 2011 τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής. Επί Φ. Μακρή θυμόμουν τους οικοδόμους να διαδηλώνουν και να ξηλώνουν τα πεζοδρόμια κυριολεκτικά λιθοβολώντας τους αστυνομικούς, οι οποίοι δεν διέθεταν ούτε ασπίδες, ούτε ζώνες με παραφερνάλια, ούτε κράνη, ούτε μπότες κ.λπ. Τα έβλεπα σε φωτογραφίες στις εφημερίδες. Εν γένει το εργατικό κίνημα στραγγαλιζόταν με το γνωστό σύστημα των σωματείων-σφραγίδων, το Συνδικαλιστικό της Ασφάλειας, τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς κ.λπ. Μόνον οι οικοδόμοι αυτονομούνταν πού και πού. Ήταν η εποχή που τα αποθεματικά των Ταμείων άρχισαν να τηρούνται υποχρεωτικώς στην Τράπεζα της Ελλάδος ατόκως, αρχικώς, η οποία τα δάνειζε στις τράπεζες για να χρηματοδοτούν τις βιομηχανίες με χαμηλό επιτόκιο, ώστε οι βιομήχανοι να ανεγείρουν τις επαύλεις τους στα Βόρεια Προάστεια και να αυξάνουν τις καταθέσεις τους στην Ελβετία. Πρόκειται για τις ίδιες βιομηχανίες που μετά από 30 χρόνια ονομάσθηκαν προβληματικές, τις φορτώθηκε το κράτος, το οποίο τις φόρτωσε με χιλιάδες αργόμισθους, για να τις επιστρέψει στη συνέχεια «εξυγιασμένες» στους ίδιους βιομηχάνους προς μεγάλη τους χαρά.
Επί χούντας κάποιος διορίσθηκε Πρόεδρος της ΓΣΕΕ, το όνομα του οποίου δεν θυμάμαι. Δεν έχει σημασία, άλλωστε, αφού όλοι υμνούσαν την Εθνοσωτήριον εκόντες άκοντες με εξαίρεση ελάχιστους πραγματικούς αντιστασιακούς, όπως ο Αλέκος Παναγούλης και ας μην αρέσει αυτό σε πολλούς.
Η Δημοκρατία αποκατεστάθη το 1974 και μετ’ ου πολύ τα ηνία της ΓΣΕΕ ανέλαβε η «δημοκρατική παράταξη» παραμερίζοντας την «επάρατο δεξιά». Ήταν τότε που ο φοβερός υπουργός Εργασίας Λάσκαρης περηφανεύτηκε πως «κατήργησε την πάλη των τάξεων». Η μία απεργία πίσω από την άλλη μέχρι που και ο ίδιος ο Ανδρέας ψήφισε το περίφημο 50+1, μήπως και δουλέψει λιγάκι ο κόσμος. 1990-1993 γινόταν ο χαμός. ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ κατέβαζαν τον κόσμο στους δρόμους με το παραμικρό. Αρκεί να θυμηθούμε τον Κολλά που ξεβράκωνε τους συναδέλφους του καταμεσίς του δρόμου. 1996-2004 η ανάπαυλα του συνδικαλιστή. Πού και πού κάποιες αντιπαραθέσεις για το θεαθήναι. 2005-2009 χαμός στο ίσιωμα. Απεργίες επί απεργιών, πορείες επί πορειών, πλειστάκις δε με επί κεφαλής τον ίδιο τον Διάδοχο του Θρόνου συνοδευόμενο συνήθως από τον μονίμως δακρύοντα λόγω χημικών ή και ασχέτως κ. Μίχα, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, διώκεται για κακούργημα, αλλά παραμένει ακλόνητος Πρόεδρος του ΕΦΕΤ. Τόση ανάγκη τον έχει ο τόπος.
Ώσπου ήλθε η επάρατος 04.10.2009 για να ανοίξει τα σεντούκια και να μοιράσει το άφθονο χρήμα στον λαό. ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ σίγασαν. Κάποια διαδήλωση και απεργία πάντοτε για το θεαθήναι. Πέρασε το Μνημόνιο αφού θρηνήσαμε 3 νεκρούς εργαζόμενους, τους οποίους έχει λησμονήσει η ΓΣΕΕ, πέρασε το Ασφαλιστικό, πέρασε το Εργασιακό, πέρασε το Μεσοπρόθεσμο, πέρασε το χαράτσι της ΔΕΗ, πέρασαν της Παναγίας τα μάτια, ο λαός ταπεινώθηκε, εξαθλιώθηκε, γονάτισε, αλλά ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ απών. Χθες ανακοινώθηκε απεργία για σήμερα. Να διαμαρτυρηθούν οι εργαζόμενοι για τη δανειακή σύμβαση και το νέο Μνημόνιο που αντικαθιστά το Ζάππειο ΙΙ. Ποιοί εργαζόμενοι; Μήπως θα έπρεπε να μετονομασθεί η ΓΣΕΕ [Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος] σε ΓΣΑΕ [Γενική Συνομοσπονδία Ανέργων Ελλάδος];
Σήμερα το βράδυ ο κ. Παναγόπουλος θα αισθάνεται πως έκανε το καθήκον του. Όπως ο Φώτης Μακρής. Θα έχει προσφέρει άλλη μία υπηρεσία στο κόμμα, το οποίο τον έχει ανταμείψει με ένα εισόδημα της τάξης των € 100.000 ετησίως. Άξιος ο μισθός του. Καθόλου άσχημα. Υπό τις σημερινές συνθήκες θα έλεγα ότι είναι Μαικήνας. Αυτός είναι και ο λόγος που βαλαντώνει καθώς βλέπει τον κατώτατο μισθό να οδηγείται μετά βεβαιότητος στα € 300 και τις συντάξεις στα € 200 μηνιαίως. Ο Θεομπαίχτης…….
