βουλευτή Χίου της ΝΔ
Το σημερινό χάλι της χώρας μας έχει σημείο μηδέν. Η ανακοίνωση στο Καστελόριζο, το 2010. Αποδεδειγμένα πλέον, δεν είναι μόνο τα..
πραγματικά διαρθρωτικά προβλήματα που μας μετέτρεψαν σε «εύκολο» θύμα. Η εχθρική στάση της διεθνούς κοινής γνώμης και των ξένων Κοινοβουλίων, δεν σχηματίστηκε από μόνη της. Η χώρα στήθηκε στο απόσπασμα γιατί την πιο δύσκολη ώρα, ανεύθυνοι κυβερνήτες πήραν λανθασμένες πολιτικές αποφάσεις. Αποδεδειγμένα, «φούσκωσαν» το έλλειμμα του 2009 και...
κατέθεσαν στην Ε.Ε. ένα Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης με έωλους στόχους. Αποδεδειγμένα, περιόδευσαν στο εξωτερικό διασύροντας τον Έλληνα ως ένα φαύλο, διεφθαρμένο φοροφυγά, το κράτος ως διαλυμένο, και την οικονομία ως πλοίο που βουλιάζει. Αποδεδειγμένα, στο εσωτερικό, αυτοσχεδίαζαν ή αδιαφορούσαν. Ο προϋπολογισμός του 2010 που συντάχθηκε το Νοέμβριο του 2009, καταμαρτυρεί πως δεν είχαν καμία πρόθεση να μειώσουν τις κρατικές δαπάνες, να αποκρατικοποιήσουν και να πάρουν μέτρα ανάπτυξης. Ήξεραν και νόμιζαν πως μπορούν να πολιτευθούν ανεύθυνα όπως πάντα. Όμως μετά από μια παγκόσμια κρίση, η διεθνής κοινότητα δεν έπαιζε πια και η ρευστότητα ήταν περιορισμένη. Με τις πράξεις τους αυτές, εκτίναξαν τα επιτόκια, μας απέκλεισαν από τις αγορές και μας οδήγησαν στον επαχθή δανεισμό του ΔΝΤ και των δόσεων της τρόικα. Σήμερα, χώρες όπως ο Ισημερινός δανείζονται από τις διεθνείς αγορές, η Ελλάδα όμως όχι.
Η Ελλάδα μπήκε σε πειραματικό σωλήνα και στο στόχαστρο: πάνω της βγήκαν απωθημένα, έπαιξαν πολιτικές καριέρες διεθνών παικτών, εφαρμόστηκαν «προγράμματα» όπως καταλάβαινε ο καθένας από την πλευρά του, εκτός από την Ελλάδα. Η χώρα μας δεν είχε διακυβέρνηση για να την υπερασπιστεί. Να την κυβερνήσει και όχι να την ρεζιλέψει.
Με διλήμματα, ψέματα και εκβιασμούς, οι κυβερνώντες ψήφισαν το Μνημόνιο αδιάβαστοι και χωρίς να το διαπραγματευτούν -σε χρόνο, ή σε μίγμα μέτρων- όπως ομολόγησαν κυνικά. Με μια βροχή από μέτρα πανικού, εκτόξευσαν τους φόρους και συρρίκνωσαν μισθούς και συντάξεις. Η βροχή έφερε μπόρα λουκέτων. Μέσα σε δυο χρόνια «παρέδωσαν κλειδιά» 64.000 επιχειρήσεις και 368.000 επαγγελματίες. Δηλαδή ένα στα δυο ενεργά ΑΦΜ. Τα φορολογικά έσοδα εξαφανίστηκαν και η οικονομία αντικαταστάθηκε από την παραοικονομία. Αν υπήρχαν φορολογικά έσοδα, θα μπορούσαν να επιδοτηθούν οι χαμηλοί μισθοί μέσα από ένα αρνητικό φορολογικό συντελεστή προκειμένου να δημιουργηθούν κέρδη στις επιχειρήσεις μέχρι ένα ορισμένο επίπεδο. Ο αρνητικός αυτός φόρος θα συνδυαζόταν στη συνέχεια με έναν θετικό για τα υψηλότερα κέρδη, ώστε να μηδενίζεται με την αύξησή τους. Έτσι χωρίς να επιβαρύνονται οι επιχειρήσεις, θα μπορούσε να παρέχεται οικονομική στήριξη στους χαμηλά αμειβόμενους αλλά και να δίνονται κίνητρα για την απασχόληση ανειδίκευτων εργατών.
Όμως φορολογικά έσοδα τώρα δεν υπάρχουν, αφού η αγορά ισοπεδώθηκε. Η δε ακίνητη περιουσία που θα μπορούσε να δημιουργήσει έσοδα, πρακτικά αχρηστεύτηκε συμπαρασύροντας την οικοδομική δραστηριότητα. Χωρίς εισόδημα, η κοινωνία πνίγηκε στη φτώχεια. Στα δημοσιονομικά, αντί για όφελος, υπήρξε τεράστια ζημία. Το έλλειμμα επέστρεψε εκεί που ήταν πριν το εκτινάξουν στα ύψη, ενώ το χρέος έφτασε στο 160% του ΑΕΠ, μέχρι τώρα. Δηλαδή μηδέν αποτέλεσμα, παρά το αίμα που χύθηκε. Και όλοι εκείνοι πού έστειλαν κόσμο στα συσσίτια και τις ουρές της Πλατείας Συντάγματος για μια σακούλα πατάτες, βάζουν τώρα στολή παραλλαγής μπας και αποτινάξουν την ευθύνη, όπως ο ενορχηστρωτής της καταστροφής που με την τορπίλη του δημοψηφίσματος την οποία εξαπέλυσε στις Κάννες, προκάλεσε όχι μόνο την προσωπική του κατάρρευση, αλλά και την παγκόσμια πλέον κατακραυγή εναντίον της χώρας μας.
Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, έλεγαν. Τα περισσότερα μέτρα του μνημονίου που υλοποιήθηκαν ήταν «σοσιαλιστικής» λογικής: Οριζόντιες περικοπές χωρίς μελέτη ή αξιολόγηση και αύξηση της φορολογίας. Αντίθετα απουσίασαν, υπονομεύθηκαν, ή καθυστέρησαν, μέτρα για τον περιορισμό του κράτους, την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Πήγαν στο άλλο άκρο: αντί για περιορισμό, ακρωτηριασμό και πάει λέγοντας.
Δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί αν ο Αντώνης Σαμαράς δεν έπαιρνε τότε την απόφαση να κρατήσει τη χώρα όρθια αναλαμβάνοντας ευθύνη που δεν του αναλογούσε. Αν δεν κατάφερνε να ρίξει τον Γ. Παπανδρέου και να πάρει δέσμευση εκλογών. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει, μπορεί μόνο να φαντάζεται τι θα γινόταν να πηγαίναμε έτσι ως το 2013.
Ξέρω όμως πως η Νέα Δημοκρατία δεν τους παρέδωσε αυτή τη χώρα. Μπορεί να μη κατάφερε να τη διορθώσει, αλλά δεν την κατέστρεψε. Στο Μνημόνιο είπε όχι, εξήγησε γιατί είναι λάθος η συνταγή, προέβλεψε σωστά και προειδοποίησε έγκαιρα. Κατέθεσε εναλλακτικές. Στη Βουλή και στο δρόμο, κράτησε υπεύθυνη στάση. Όποιος έχει μάτια βλέπει. Και όποιος έχει μνήμη, θυμάται. Και όταν έχεις τα μάτια ανοιχτά και θυμάσαι, δύσκολα σε παραπλανούν ή σε αποκοιμίζουν. Σήμερα προσπαθούν να κάνουν το λαό να ξεχάσει πως η Νέα Δημοκρατία είπε όχι στο μνημόνιο. Προσπαθούν ακόμη να πείσουν τον κόσμο ότι την ευθύνη της χώρας την έχει η Αξιωματική αντιπολίτευση, λες και ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο Πρωθυπουργός.
Οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα πασχίζουν να αποτινάξουν τις ευθύνες τους, στέκονταν απέναντι ακόμα και όταν ο Καραμανλής προειδοποιούσε ανοιχτά για χρεοκοπία. Οι ίδιοι ξεσήκωναν τον κόσμο στις πλατείες, στα λιμάνια, στα κανάλια, υποσχόμενοι λαγούς με πετραχήλια, ενώ ήξεραν τις δυσκολίες, ενώ είχαν ενημερωθεί εγκαίρως όχι μόνο από τον Πρόεδρο της Τράπεζας της Ελλάδας, αλλά και από ανώτατους αξιωματούχους ξένων Κυβερνήσεων και διεθνών οργανισμών.
Μήπως η αριστερά είναι άμοιρη ευθυνών; Είχε ποτέ τη διορατικότητα να δει τι είναι και τι δεν είναι ξεπούλημα, τι είναι υπέρ των εργαζομένων και τι όχι; Δεν υπερασπίστηκε σχεδόν πάντα, συνδικαλιστικά ή συντεχνιακά προνόμια; Δεν ήταν εκεί μόνο για να ζητά αυξήσεις, επιδόματα ή δώρα, ενώ σήμερα καταδικάζει την ευμάρεια με τα «δανεικά»; Διαμόρφωσε ποτέ ένα εναλλακτικό σχέδιο ανάπτυξης και διακυβέρνησης; Όχι. Υπερασπίστηκε τις πιο συντηρητικές αντιλήψεις και τώρα επενδύει στην οργή και την απόγνωση του λαού. Κάποιοι, φλερτάρουν ακόμα και με τη δραχμή. Δεν καταλαβαίνουν πως οι οικονομίες είναι πλέον τόσο συνδεδεμένες μεταξύ τους, που η επιστροφή στα εθνικά σύνορα ισοδυναμεί με ακαριαίο θάνατο. Για να μη μιλήσουμε για τις ιδεοληψίες που οδήγησαν στη μεγάλη αποβιομηχάνιση της δεκαετίας του ’80 και στην καταστροφή της παραγωγικής βάσης της οικονομίας μας, σε αγαστή συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.
Θα ήθελα να πω πολλά και για ανθρώπους που μπροστά στην κάμερα, το μικρόφωνο, ή το πληκτρολόγιο, ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Δεν είναι όμως τώρα η κατάλληλη ώρα. Οι ίδιοι γνωρίζουν τα κίνητρά τους. Προσωπικά δεν ελπίζω ότι συναισθάνονται την ανάγκη διατήρησης της ψυχραιμίας στη χώρα, γιατί πιστεύω πως δεν την επιθυμούν.
Από το σημείο μηδέν που προανέφερα, φτάσαμε στο τώρα.
Η Ελλάδα, εξουθενωμένη κοινωνικά, οικονομικά, ηθικά και γεωπολιτικά, βρέθηκε τα δυο τελευταία εικοσιτετράωρα να διαπραγματεύεται, για πρώτη φορά, με αδιάλλακτους πλέον δανειστές, υπό ταπεινωτικές συνθήκες.
Με δυο λόγια, μας προτάθηκαν όροι κάτω από τους οποίους θα αποφύγουμε μια άμεση, άτακτη, χρεοκοπία. Η ελεγχόμενη χρεοκοπία υπό τους όρους αυτούς ακυρώνει την άτακτη ή την αναβάλει για αργότερα; Μια άτακτη χρεοκοπία εδώ και τώρα δεν μπορεί να αποτελεί επιλογή, παρά μόνον για εκείνους που έχουν άλλες βλέψεις. Υπάρχει και η λύση της ζαριάς ή της μπλόφας που κάποιοι προτείνουν. Προσωπικά μπορεί να το δικαιολογούσα, αν το ρίσκο ήταν ατομικό.
Η ουσία πάντως είναι πως η άτακτη χρεοκοπία δεν πρόκειται να αποφευχθεί εάν έως το 2020 δεν επιτευχθεί μέσος ρυθμός ανάπτυξης 2-3%. Δυστυχώς, κάποια τρένα ήδη χάθηκαν και δεν γυρίζουν πίσω. Το θέμα είναι να βρούμε καινούργια, υπό συνθήκες ελεγχόμενης και όχι άτακτης χρεοκοπίας.
Το «κούρεμα» του χρέους θα μας ανακουφίσει μόνο προσωρινά, μακροπρόθεσμα δεν πρόκειται να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητά του. Χρειαζόμαστε θεμέλια μεγάλου βάθους για στηρίξουν το παλαιό και το νέο δυσβάσταχτο βάρος που προστέθηκε τα δυο τελευταία χρόνια. Είμαστε ακόμα μακριά από μια οικονομία επενδύσεων και εξαγωγών που θα μπορούσε να διασφαλίσει αυτήν την ανάπτυξη. Τέτοια θεμέλια, είναι η αντιμετώπιση του δημογραφικού μας προβλήματος, ο μετασχηματισμός της οργάνωσης του κράτους, της λειτουργίας των επιχειρήσεων, η επιθετική αξιοποίηση του φυσικού πλούτου και της δημόσιας περιουσίας, η αναδιάρθρωση της γεωργίας και της μεταποίησης, η ενδυνάμωση της παραγωγής, η ρευστότητα σε κατάλληλη ποιότητα και ποσότητα και πάνω από όλα, το ανθρώπινο κεφάλαιο, η κοινωνική ειρήνη (ή έστω ανακωχή) και η ομοψυχία στο στόχο του να ξαναφτιάξουμε τη χώρα από την αρχή.
Πρόκειται για προϋποθέσεις που θα δώσουν μακροχρόνια προοπτική (επενδύσεις γίνονται και θέσεις εργασίας δημιουργούνται μόνον όταν υπάρχει μακροχρόνια προοπτική) αλλά και που θα συμβάλουν στο να ανακτήσουμε την αξιοπρέπειά μας ως Έλληνες. Χωρίς αυτά, πάμε κατευθείαν προς μια οικονομική γενοκτονία αφού και θέσεις εργασίας θα χάνονται, ούτε νέες θα δημιουργούνται, ενώ το εχθρικό κλίμα στο εξωτερικό θα διατηρείται.
Μπορούμε να τα κάνουμε όλα αυτά; Ναι μπορούμε, υπό, εθνικές και τοπικές, πολιτικές προϋποθέσεις, στις οποίες θα επανέλθω σύντομα σε άλλη παρέμβασή μου. Επίσης δεν ξεχνώ πως θα πρέπει να διερευνηθούν οι συνθήκες της τραγωδίας που ζούμε σήμερα και να τιμωρηθούν οι ένοχοι και οι συνεργοί τους, με θεσμικό, ακλόνητα δίκαιο, τρόπο.
Χωρίς τα θεμέλια αυτά, όσο μειώνεται το ΑΕΠ, τόσο πιο σκληρά μέτρα θα απαιτούνται για να κρατηθεί το έλλειμμα στο στόχο, μέτρα που πάλι θα σπρώχνουν το ΑΕΠ διαρκώς προς τα κάτω.
Το χαμηλό επιτόκιο που θα συμφωνηθεί για το «κούρεμα» του χρέους, θα λειτουργήσει μεν ως φρένο, μειώνοντας το μέρος του ελλείμματος που αφορά στο κόστος των τοκοχρεολυσίων, αλλά το όποιο όφελος θα εξανεμιστεί σύντομα από την υποχώρηση αυτή του ΑΕΠ. Είναι μια αρχή, όχι όλη η λύση. Αυτή είναι πάλι στα χέρια μας.
Επανέρχομαι στο ερώτημα. Να αποφύγουμε τώρα μια άτακτη χρεοκοπία, ή να την αφήσουμε να συμβεί; Να αποδεχθούμε μια συμφωνία τώρα, ή να την αρνηθούμε αναλαμβάνοντας το ρίσκο μιας άτακτης χρεοκοπίας και με δική μας ευθύνη στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, εχθρικά διαμορφωμένης (ενόψει και των εκλογών στη Γαλλία και Γερμανία);
Καταθέτω πολύ ειλικρινά, τη δική μου άποψη. Δεν υποκύπτω στο ίδιο δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία». Το δίλημμα ήταν ψευδές το 2010. Σήμερα δεν είναι. Γιατί οι δανειστές μας εμφανίζονται πια ανάλγητοι, πρώτον γιατί προφυλάσσουν όπως αυτοί καταλαβαίνουν τα δικά τους συμφέροντα και δεύτερον, γιατί πράγματι έχουν χάσει την υπομονή τους, αφού δεν έχουν σοβαρούς συνομιλητές. Όποιος νομίζει πως το ενδεχόμενο χρεοκοπίας σήμερα δεν είναι πραγματικό, δεν έχει παρά να διαβάσει το διεθνή τύπο των ημερών.
Η εναλλακτική: Χρεοκοπία και στάση πληρωμών και ένα «όχι» που δεν θα μας έφερνε σε καλύτερη θέση, αλλά θα εκτόνωνε την πληγωμένη μας περηφάνια. Αυτό το τελευταίο το καταλαβαίνω απόλυτα και με πονά, όπως είμαι βέβαιος πως πονά τον Αντώνη Σαμαρά. Όμως, τώρα, δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε μόνο με το θυμικό, δεν έχουμε το δικαίωμα. Τη «ρεβάνς» θα την πάρουμε, όταν μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο της κατάστασης. Και αυτή την ηθική «ρεβάνς», τη θέλω όσο τίποτα και θα την πάρουμε, γιατί δεν μας αξίζει αυτή η κατάσταση. Όχι τώρα, όταν είμαστε έτοιμοι και όταν η Ελλάδα θα έχει χτίσει το μέλλον της. Με αποφάσεις και με πράξεις.
Δεν υιοθετώ την κινδυνολογία. Αλλά για να χρεοκοπήσεις δεν θέλει θάρρος. Ακόμα και εκεί θέλει σχέδιο. Θάρρος θα ήθελε αν είχαμε κάνει τα «κουμάντα» μας και αν η Ελλάδα είχε καπετάνιο, που αυτός έδινε το σύνθημα όταν θα είχε τεκμηριωμένα διαπιστώσει πως δεν υπάρχει άλλη οδός. Για να γίνει στάση πληρωμών και να πάμε σε μια άσπρη μέρα έστω και αργότερα, πρέπει να είναι κάποιος σοβαρός στο τιμόνι. Να έχει προβλέψει ώστε να μην προκληθεί πανικός, να διαχειριστεί την αγωνία του κόσμου, να διατηρήσει εξωτερικές σχέσεις, να διασφαλίσει τις κρατικές λειτουργίες και τους θεσμούς, ώστε να συνεχίσουμε να ζούμε με το πρωτογενές αποτέλεσμα και πολλά άλλα. Λυπάμαι, αλλά να συμφωνήσω σε στάση πληρωμών με π.χ. με τον κ.Βενιζέλο στο τιμόνι της οικονομίας, ή τον κ.Παπουτσή στην προστασία του πολίτη, εγώ δεν μπορώ.
Κι αν μια φορά ισχύει το επιχείρημα «δεσμεύεις τη χώρα με το μνημόνιο», ισχύει δέκα φορές το να δεσμεύσεις τη χώρα σε …χρεοκοπία.
Καμία δανειακή σύμβαση δεν πρόκειται να μας σώσει, ούτε η χρεοκοπία βέβαια. Η Νέα Δημοκρατία δεν ζητά την υποταγή σε ένα δρόμο με θυσίες χωρίς αντίκρισμα. Αυτή η ρότα πρέπει να διορθωθεί. Τετελεσμένα δεν υπάρχουν ποτέ, όταν πρόκειται για μια ολόκληρη χώρα. Η Νέα Δημοκρατία υποστηρίζει και άλλωστε ήδη αποδεικνύεται, πως μπορεί να το «παλέψει» καλύτερα με τους Ευρωπαίους. Δεν είμαστε άγονοι αντιρρησίες, ούτε όψιμοι αντιμνημονιακοί. Εμείς λέμε πως σήμερα καλούμαστε να διαλέξουμε το «μη χείρον βέλτιστον». Και θα παλέψουμε για καλύτερες επιλογές.
Θέλουμε την κάθαρση του πολιτικού συστήματος και την (αυτο)κάθαρση της δικής μας παράταξης και με τη βοήθεια των πολιτών. Δεν πιστεύουμε στην ατιμωρησία, ούτε στην ανθρωποφαγία. Είμαστε κοινωνικά φιλελεύθεροι, ούτε δήθεν επαναστάτες (νομίζω χορτάσαμε «γενιά του Πολυτεχνείου»), ούτε υπηρέτες κανενός άλλου σκοπού εκτός από την προκοπή του τόπου. Είμαστε Έλληνες και Ευρωπαίοι, πιστοί στα ιδανικά της Ένωσης, που σήμερα έχουν χαθεί και πρέπει να επανέλθουν.
Μαγικά δεν μπορούμε, δεν θέλουμε και δεν πρέπει να υποσχόμαστε. Όσο πιο γρήγορα μπορέσουμε να αλλάξουμε τον τρόπο διακυβέρνησής μας, τόσο πιο γρήγορα θα μπορούμε να διεκδικήσουμε την ανατροπή αυτής της κατάστασης.
Καταλαβαίνω πως τώρα, όλοι, λειτουργούμε εν θερμώ. Τώρα όμως θα δείξει αν οι Έλληνες έχουμε διδαχθεί από την ιστορία. Δεν θέλουμε νέους εθνικούς διχασμούς με υπερπατριώτες ή μη, με ευρωπαϊστές και μη. Πρέπει να είμαστε ενωμένοι πάνω στο στόχο της ανάκαμψης της χώρας. Μιας πολιτείας δικαίου, ελεύθερης, σύγχρονης, λειτουργικής και δημοκρατικής.
Εμείς ζητάμε εκλογές. Δεν έχουμε την πλειοψηφία για να τις επιβάλλουμε. Το ζητάμε όμως ξεκάθαρα, εδώ και καιρό και σήμερα πολύ περισσότερο. Οι Χιώτες σύντομα θα μπορέσουν να αποφασίσουν ποιος θέλουν να τους εκπροσωπήσει στις μάχες που έρχονται. Όποιος κι αν είναι.
Πάντως, αν κάτι με παρηγορεί για όλη αυτήν την επώδυνη περίοδο, είναι πως όταν τελειώσει, δεν θα σκεφτόμαστε και θα πράττουμε ατομικά, συλλογικά και εθνικά..
Κωστής Μουσουρούλης
