Είμαι Έλληνας της Κύπρου και σπουδάζω στην Ελλάδα.
Είδα το παρακάτω βιντεάκι και θα ήθελα να το αναρτήσετε. Ένας λαός που η μισή του πατρίδα κατέχεται από τους Τούρκους δακρύζει κάθε φορά που δοκιμάζονται οι Έλληνες της Ελλάδας.
Στο 0.40 : “Είμαι εδώ απο χτές το πρωί και αν χρειαστεί για ακόμα 1 μήνα θα είμαι εδώ”
Στο 1.08: “Χαλάλι τους. Δεν μπορώ. Έχουμε μια μικρή σύνταξη. Εκείνα που μπορούμε να δώσουμε. Για τα αδέλφια μας”
Στο 2.13 : “Πάτερ θέλω να σου πω κάτι. Το δακτυλίδι των αρραβώνων της η μητέρα μου το πρόσφερε το 1940 για την Ελλάδα. Σήμερα εγώ δεν έχω κάτι να σου δώσω. Σου δίνω αυτά τα ασημένια κουταλάκια, είναι η προίκα μου από τη μητέρα μου”
Είμαι Έλληνας της Κύπρου και σπουδάζω στην Ελλάδα. Είδα το παρακάτω βιντεάκι και θα ήθελα να το αναρτήσετε. Ένας λαός που η μισή του πατρίδα κατέχεται από τους Τούρκους δακρύζει κάθε φορά που δοκιμάζονται οι Έλληνες της Ελλάδας.
Στο 0.40 : “Είμαι εδώ απο χτές το πρωί και αν χρειαστεί για ακόμα 1 μήνα θα είμαι εδώ”
Στο 1.08: “Χαλάλι τους. Δεν μπορώ. Έχουμε μια μικρή σύνταξη. Εκείνα που μπορούμε να δώσουμε. Για τα αδέλφια μας”
Στο 2.13 : “Πάτερ θέλω να σου πω κάτι. Το δακτυλίδι των αρραβώνων της η μητέρα μου το πρόσφερε το 1940 για την Ελλάδα. Σήμερα εγώ δεν έχω κάτι να σου δώσω. Σου δίνω αυτά τα ασημένια κουταλάκια, είναι η προίκα μου από τη μητέρα μου”Είδα το παρακάτω βιντεάκι και θα ήθελα να το αναρτήσετε. Ένας λαός που η μισή του πατρίδα κατέχεται από τους Τούρκους δακρύζει κάθε φορά που δοκιμάζονται οι Έλληνες της Ελλάδας.
Στο 0.40 : “Είμαι εδώ απο χτές το πρωί και αν χρειαστεί για ακόμα 1 μήνα θα είμαι εδώ”
Στο 1.08: “Χαλάλι τους. Δεν μπορώ. Έχουμε μια μικρή σύνταξη. Εκείνα που μπορούμε να δώσουμε. Για τα αδέλφια μας”
Στο 2.13 : “Πάτερ θέλω να σου πω κάτι. Το δακτυλίδι των αρραβώνων της η μητέρα μου το πρόσφερε το 1940 για την Ελλάδα. Σήμερα εγώ δεν έχω κάτι να σου δώσω. Σου δίνω αυτά τα ασημένια κουταλάκια, είναι η προίκα μου από τη μητέρα μου”
