Την πατρίδα και το μέλλον της, δεν θα την κρίνει καμία συμφωνία για
οποιαδήποτε δανειακή σύμβαση. Ο Ελληνισμός δεν θα εξαφανιστεί αν βαθύνει κι άλλο η ύφεση. Αν η επιβίωση ενός έθνους εξαρτιόταν από το μέγεθος του δημοσίου χρέους και των ελλειμμάτων του, θα είχαμε πολλές φορές στα σχεδόν διακόσια χρόνια της σύγχρονης ιστορίας μας, παραδώσει το (αθάνατο) πνεύμα.
Το ελληνικό κράτος θα δυσκολευτεί περισσότερο, θα του πάρει ενδεχομένως περισσότερο καιρό να βγει από την κρίση, αλλά κάποια στιγμή θα βγει. Οι περίφημοι «οικονομικοί κύκλοι» δεν έχουν ποτέ διαψευσθεί.
Και το ζήτημα είναι τότε τι είδους κοινωνία θα είναι η ελληνική:
1. Μεξικάνικου τύπου με καρτέλ, συμμορίες και μια τρομερή ανισότητα πλούτου;
2. Μια εξέλιξη της μεταπολιτευτικής κοινωνίας, με «διαπλοκή», πελατειακό κράτος, ανισότητες ευκαιριών και όλες τις υπόλοιπες «ομορφιές»;
3. Μία κοινωνία φτωχή, μια οικονομία με ελάχιστες προοπτικές, μια χώρα αποστολής μεταναστών, κυρίως στην Ευρώπη;
4. Ή ένα κράτος δικαίου, με ισορροπημένα δημοσιονομικά, σύγχρονο κράτος, ισχυρή άμυνα, ευκαιρίες για επενδύσεις, ασφάλεια για τους ασθενέστερους.
“Σύγχρονο κράτος” δεν σημαίνει λιγότερο ή περισσότερο, σημαίνει αποτελεσματικό. “Ισχυρή άμυνα” δεν σημαίνει πανάκριβα εξοπλιστικά. “Κράτος δικαίου” δεν σημαίνει η τάδε διάταξη του Συντάγματος.
Στο δια ταύτα: Η μεσσιανική αντίληψη για ένα ηγέτη πέρα από προβληματική, γίνεται και παιδαριώδης όταν θεωρεί ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε λίγες ημέρες, με «δύο κινήσεις». Θα πάρει καιρό να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα. Και θα το κάνουμε μόνοι μας, χωρίς καμία απειλή από καμία τρόικα, χωρίς θηλιές στο λαιμό, χωρίς πιστόλια στον κρόταφο, χωρίς τους «υποταγμένους βολεμένους» και τους «σαμαρικότερους του Σαμαρά». Επίσης, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον δεσμεύσει. Υπάρχουν μεγάλα περιθώρια ελιγμών και επιλογών για όποιον πραγματικά θέλει να εφαρμόσει μία διαφορετική από τη μνημονιακή πολιτική και λογική.
Στο δια ταύτα: Ένα «λεβέντικο» και «φουστανελάτο» “όχι” μπορεί να είναι δημοφιλές, αλλά μάλλον θα είναι (αυτό)καταστροφικό. Θα είναι μια «ηρωική απόδραση» και μόνο.
Ένα «ναι» λόγω της πολύ δύσκολης συγκυρίας, των εγκληματικών λαθών και παραλείψεων της Κυβέρνησης Παπανδρέου, θα ήταν πολύ λίγο. Η εποχή του σκυψίματος στις «αυθεντίες» της τρόικα πέρασε ανεπιστρεπτί.
Ο δύσκολος δρόμος είναι αυτός της διαπραγμάτευσης, της ρεαλιστικής προσέγγισης της κατάστασης και των σοβαρών επιχειρημάτων. Είναι η πρώτη φορά που οι δανειστές βρίσκουν απέναντι τους έναν πολιτικό με διάθεση να διαπραγματευθεί σκληρά, βρισκόμενος σε μειονεκτική θέση, αλλά έχοντας στη φαρέτρα του λογικά επιχειρήματα.
Ο Σαμαράς λοιπόν διαπραγματεύεται. Με τη χώρα σε δεινή κατάσταση. Στη θέση που ο ίδιος προέβλεψε ότι θα φθάσει. Δεν βάζει στον «τόκο» την επιτυχημένη του ανάλυση, κλείνει τα αυτιά στις «σειρήνες» των εύκολων εντυπώσεων, κοιτάει το άμεσο μέλλον, με μόνο στόχο τη μείωση των επιπτώσεων της κρίσης.
Διαπραγματεύεται για να κερδίσει ότι μπορεί περισσότερο. Για να βγει η ελληνική οικονομία μια ώρα αρχύτερα από την ύφεση, για να αναταχθεί η ελληνική κοινωνία, για να ανασάνουν οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά.
Ο άνθρωπος που έχει κατηγορηθεί από τους προσκυνημένους για λαϊκισμό, πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα αλλά και σε μερίδα οπαδών του. Και σκοπεύει να πάρει παραπάνω από αυτά που προβλέπει για την περίσταση η «ισορροπία Nash».
Όσα για αυτά που θα πουν και θα γράψουν διάφοροι, πολύ μικρή σημασία έχουν:
«Για αυτούς ο καπνός της θυσίας και για μας της φήμης ο καπνός»…
