Το κειμενάκι αυτό δεν έχει σχέση με τη σημερινή ποδοσφαιρική αναμέτρηση των «δύο αιωνίων». Έχει, όμως, σχέση με τον ένα εξ αυτών, ο οποίος είναι «θρησκεία», όπως συνηθίζουν να λένε οι φανατικοί οπαδοί του Ολυμπιακού για την ομάδα τους, τον «θρύλο».
Σήμερα, λοιπόν, η χώρα απέκτησε τη δεύτερη παρεμφερή θρησκεία της. Είναι το ΠΑΣΟΚ. Μόνον θρησκόληπτοι και φανατισμένοι οπαδοί του μπορεί να είναι αυτοί που..
συνέρευσαν σήμερα για να εκλέξουν ως αρχηγό τον μοναδικό υποψήφιο θυμίζοντας απείρου κάλλους «εκλογές» του πρώην ανατολικού μπλοκ.
Οι εικόνες και τα ρεπορτάζ παραπέμπουν μοιραίως στον ν. 1232/1982. Τότε που εφαρμόστηκε η 35ετία και η υποχρεωτική συνταξιοδότηση των υπαλλήλων στον Δημόσιο Τομέα, ο οποίος το πρώτον οριοθετήθηκε νομικώς με τον ίδιο νόμο. Δεκάδες χιλιάδων υπαλλήλων έλαβαν την άγουσα για το σπίτι, για να αντικατασταθούν από φρέσκο αίμα αφισοκολλητών ή κομματικών παρατρεχάμενων εν γένει και των συγγενών αυτών [θυμηθείτε τις περίφημες «κλαδικές»]. Έκτοτε ο διορισμός ήταν το πρώτο αντίδωρο του κάθε πολιτευτή και πολιτικάντη ως κομματικό θέσμιο για να κατακτήσει την πολυπόθητη έδρα στο κοινοβούλιο.
Το 1982, λοιπόν, ένας αγνός αφισοκολλητής ή παρατρεχάμενος των κομματικών γραφείων δεν θα πρέπει να ήταν πάνω από 25-35 ετών. Ίσως να ήταν και 40. Διορίσθηκε, πήρε τα επιδόματά του [π.χ. επίδομα έγκαιρης προσέλευσης] και τις πολυετίες του, έκανε την αρπαχτή του, μικρή ή μεγάλη αναλόγως του πόστου που του ανατέθηκε, φτιάχτηκε, έφτιαξε τα παιδιά του κι’ αν δεν έχει ήδη λάβει την παχυλή, προ πάντων αν ανήκει στα λεγόμενα «ευγενή ταμεία», σύνταξή του θα την λάβει οσονούπω. Σήμερα άγει το 60ό έτος της ηλικίας του τουλάχιστον. Το ίδιο ισχύει και για ελεύθερους επαγγελματίες που γεύτηκαν τον δημόσιο κορβανά δια μέσου των αναθέσεων επειγούσης ή μη φύσεως.
Χέστηκαν κι’ αυτοί και οι οικογένειές τους για τα Μνημόνια και το 1.000.000 ανέργων. Εκτός αν δεν έχει τελειώσει το πάρτι με τη ρεμούλα και τους διορισμούς, οπότε δεν υπάρχει ελπίς για τίποτε.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Υ.Γ. Οι μόνοι που συγχωρούνται και δικαιολογούνται είναι όσοι εξ αυτών, και υπάρχουν πολλοί, έχουν πολύ πικρές μνήμες από τη διακυβέρνηση της χώρας από τη δεξιά στα πέτρινα χρόνια των δεκαετιών ΄50, ΄60 και ΄70. Νοιώθω απολύτως και σέβομαι τον συνάνθρωπό μου που δεν μπορεί να ψηφίσει ο,τιδήποτε άλλο πλην ΠΑΣΟΚ, επειδή δεν θα σβήσουν ποτέ οι μνήμες με τον πατέρα του μακρυά στα ξερονήσια όλα τα κρίσιμα χρόνια της παιδικής ή εφηβικής ηλικίας του. Μαζί του δεν χωρεί συζήτηση ή διαπραγμάτευση. Απλώς σιωπή.
