Καθώς εισήλθαμε στην προεκλογική περίοδο είναι προφανής η αγωνία του κ. Βενιζέλου να αποστασιοποιηθεί από τις ευθύνες της κυβέρνησης Παπανδρέου, που οδήγησαν τη χώρα στην περιδίνηση μιας πρωτοφανούς κρίσης και στα πρόθυρα της οικονομικής και κοινωνικής τραγωδίας. Το ίδιο αγχωτική είναι η προσπάθειά του να...
εμφανίσει τη θητεία του στο υπουργείο οικονομικών ως επιτυχημένη λόγω της κατάληξης του «κουρέματος» και της δανειακής σύμβασης.
Και είναι τουλάχιστον εξοργιστική η τοποθέτησή του ότι το κόμμα του και ο ίδιος επιζητούν μια αυτοδύναμη Ελλάδα, ενώ κάποιοι, υπονοώντας τη ΝΔ, ζητούν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Και υποτιμάται βάναυσα η νοημοσύνη των πολιτών όταν χρησιμοποιεί αυτό το επιχείρημα ο αρχηγός του κόμματος που οδήγησε τη χώρα δέσμια στο ΔΝΤ και στην επιτροπεία, που καταβαράθρωσε την αυτοπεποίθηση των πολιτών, που απαξίωσε το όνομα της Ελλάδας σε παγκόσμιο επίπεδο.
Οι πολίτες, όμως, έχουν μνήμη και κρίνουν. Και δεν λησμονούν τις ευθύνες όσων μας έφεραν ως εδώ. Και δεν λησμονούν και τις ευθύνες του κ. Βενιζέλου σε όλες τις κυβερνητικές του θητείες, και ιδιαίτερα κατά την πρόσφατη υπό τον Γ. Παπανδρέου.
Και γι’ αυτό η ρητορική του υπερβολή δεν είναι ικανή ούτε να του εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας ούτε να τον αναγάγει, όπως αυτοπροβάλλεται, σε ρόλο εγγυητή για τη πορεία της χώρας.
Πολλώ δε μάλλον που ο κ. Βενιζέλος ως υπουργός Οικονομικών τους προηγούμενους μήνες προέβη σε πλήθος αντιφατικών αποφάσεων και αλληλοαναιρούμενων δηλώσεων. Όπως για παράδειγμα:
Στις 22 Ιουλίου 2011 θριαμβολογούσε για τα αποτελέσματα της Συνόδου κορυφής λέγοντας: «Προκειμένου οι θυσίες του ελληνικού λαού να πιάσουν τόπο, προκειμένου το σχέδιο να εφαρμοστεί και να αποδώσει, χρειάζεται πάτος στο βαρέλι του δημοσίου χρέους. Και χθες έγινε αυτό: μπήκε πάτος στο βαρέλι του ελληνικού δημοσίου χρέους».
Και επειδή κανένας πάτος δεν μπήκε, πολύ σύντομα στις 11 Οκτωβρίου 2011 διευκρίνιζε ότι εκτός από την ενεργοποίηση των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου το επόμενο βήμα είναι: «η έναρξη της εφαρμογής ενός νέου προγράμματος που δίνει οριστική και πειστική απάντηση στο μείζον ζήτημα της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους».
Στις 23 Ιουνίου του 2011, διατράνωνε την άποψή του ότι «Δεν είναι οι λογαριασμοί της ΔΕΗ ο μοχλός για να εισπράττεις τέλη ή φόρους και ιδίως φόρους, διότι το ηλεκτρικό ρεύμα είναι ένα κοινωνικό αγαθό».
Ωστόσο στις 11 Σεπτεμβρίου 2011, ανακοίνωσε την επιβολή του τέλους ακίνητης περιουσίας που εισπράττεται από τη ΔΕΗ, τέλος που αρχικά εμφανίζεται ως προσωρινό για να γίνει μόνιμο: «…μέτρο άμεσης καθολικής εφαρμογής, αλλά κλιμακωμένο δίκαια με κοινωνικά χαρακτηριστικά, είναι ένα ειδικό τέλος στην χτισμένη επιφάνεια, στην ακίνητη περιουσία, που θα εισπραχθεί μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ».
Μετά τη Σύνοδο Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου 2011 με σπουδή δηλώνει ότι: «Δεν πρόκειται λοιπόν να υπάρξουν νέα μέτρα σε σχέση με μισθούς, σε σχέση με συντάξεις ή νέες φορολογικές επιβαρύνσεις για τις ανάγκες του προϋπολογισμού του 2011 και του 2012 εφόσον όλα όσα έχουμε ψηφίσει εφαρμόζονται».
Λίγους μήνες αργότερα, λαμβάνονται και νέα μέτρα, ώστε να προχωρήσει η δανειακή σύμβαση και το «κούρεμα».
Τον Σεπτέμβριο του 2011, μας καθησύχαζε ότι η Τρόϊκα αποχώρησε από την Ελλάδα μετά από συμφωνία.
Στη συνέχεια, μαθαίνουμε ότι επρόκειτο για μια αποτυχημένη μπλόφα του κ. Αντιπροέδρου, ο οποίος, ακολούθως, παρακαλούσε την τρόικα να επιστρέψει. Μια μπλόφα που στοίχισε ακριβά στη χώρα.
Τελικός κριτής της πολιτικής αξιοπιστίας και της υπευθυνότητας που έχει επιδείξει ο καθένας είναι ο ελληνικός λαός. Πολύ σύντομα, στις εκλογές, με τη ψήφο του θα αποδώσει τις ευθύνες όπου αναλογούν και θα επιλέξει ισχυρή και αυτοδύναμη κυβέρνηση που θα φέρει και πάλι την ελπίδα στον τόπο.
εμφανίσει τη θητεία του στο υπουργείο οικονομικών ως επιτυχημένη λόγω της κατάληξης του «κουρέματος» και της δανειακής σύμβασης.
Και είναι τουλάχιστον εξοργιστική η τοποθέτησή του ότι το κόμμα του και ο ίδιος επιζητούν μια αυτοδύναμη Ελλάδα, ενώ κάποιοι, υπονοώντας τη ΝΔ, ζητούν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Και υποτιμάται βάναυσα η νοημοσύνη των πολιτών όταν χρησιμοποιεί αυτό το επιχείρημα ο αρχηγός του κόμματος που οδήγησε τη χώρα δέσμια στο ΔΝΤ και στην επιτροπεία, που καταβαράθρωσε την αυτοπεποίθηση των πολιτών, που απαξίωσε το όνομα της Ελλάδας σε παγκόσμιο επίπεδο.
Οι πολίτες, όμως, έχουν μνήμη και κρίνουν. Και δεν λησμονούν τις ευθύνες όσων μας έφεραν ως εδώ. Και δεν λησμονούν και τις ευθύνες του κ. Βενιζέλου σε όλες τις κυβερνητικές του θητείες, και ιδιαίτερα κατά την πρόσφατη υπό τον Γ. Παπανδρέου.
Και γι’ αυτό η ρητορική του υπερβολή δεν είναι ικανή ούτε να του εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας ούτε να τον αναγάγει, όπως αυτοπροβάλλεται, σε ρόλο εγγυητή για τη πορεία της χώρας.
Πολλώ δε μάλλον που ο κ. Βενιζέλος ως υπουργός Οικονομικών τους προηγούμενους μήνες προέβη σε πλήθος αντιφατικών αποφάσεων και αλληλοαναιρούμενων δηλώσεων. Όπως για παράδειγμα:
Στις 22 Ιουλίου 2011 θριαμβολογούσε για τα αποτελέσματα της Συνόδου κορυφής λέγοντας: «Προκειμένου οι θυσίες του ελληνικού λαού να πιάσουν τόπο, προκειμένου το σχέδιο να εφαρμοστεί και να αποδώσει, χρειάζεται πάτος στο βαρέλι του δημοσίου χρέους. Και χθες έγινε αυτό: μπήκε πάτος στο βαρέλι του ελληνικού δημοσίου χρέους».
Και επειδή κανένας πάτος δεν μπήκε, πολύ σύντομα στις 11 Οκτωβρίου 2011 διευκρίνιζε ότι εκτός από την ενεργοποίηση των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου το επόμενο βήμα είναι: «η έναρξη της εφαρμογής ενός νέου προγράμματος που δίνει οριστική και πειστική απάντηση στο μείζον ζήτημα της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους».
Στις 23 Ιουνίου του 2011, διατράνωνε την άποψή του ότι «Δεν είναι οι λογαριασμοί της ΔΕΗ ο μοχλός για να εισπράττεις τέλη ή φόρους και ιδίως φόρους, διότι το ηλεκτρικό ρεύμα είναι ένα κοινωνικό αγαθό».
Ωστόσο στις 11 Σεπτεμβρίου 2011, ανακοίνωσε την επιβολή του τέλους ακίνητης περιουσίας που εισπράττεται από τη ΔΕΗ, τέλος που αρχικά εμφανίζεται ως προσωρινό για να γίνει μόνιμο: «…μέτρο άμεσης καθολικής εφαρμογής, αλλά κλιμακωμένο δίκαια με κοινωνικά χαρακτηριστικά, είναι ένα ειδικό τέλος στην χτισμένη επιφάνεια, στην ακίνητη περιουσία, που θα εισπραχθεί μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ».
Μετά τη Σύνοδο Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου 2011 με σπουδή δηλώνει ότι: «Δεν πρόκειται λοιπόν να υπάρξουν νέα μέτρα σε σχέση με μισθούς, σε σχέση με συντάξεις ή νέες φορολογικές επιβαρύνσεις για τις ανάγκες του προϋπολογισμού του 2011 και του 2012 εφόσον όλα όσα έχουμε ψηφίσει εφαρμόζονται».
Λίγους μήνες αργότερα, λαμβάνονται και νέα μέτρα, ώστε να προχωρήσει η δανειακή σύμβαση και το «κούρεμα».
Τον Σεπτέμβριο του 2011, μας καθησύχαζε ότι η Τρόϊκα αποχώρησε από την Ελλάδα μετά από συμφωνία.
Στη συνέχεια, μαθαίνουμε ότι επρόκειτο για μια αποτυχημένη μπλόφα του κ. Αντιπροέδρου, ο οποίος, ακολούθως, παρακαλούσε την τρόικα να επιστρέψει. Μια μπλόφα που στοίχισε ακριβά στη χώρα.
Τελικός κριτής της πολιτικής αξιοπιστίας και της υπευθυνότητας που έχει επιδείξει ο καθένας είναι ο ελληνικός λαός. Πολύ σύντομα, στις εκλογές, με τη ψήφο του θα αποδώσει τις ευθύνες όπου αναλογούν και θα επιλέξει ισχυρή και αυτοδύναμη κυβέρνηση που θα φέρει και πάλι την ελπίδα στον τόπο.
