της Ελένης Κωνσταντίνου
Πολύ νερό για το τίποτα! Ας αφήσουν πια τις εκδηλώσεις- πανηγύρια με το παρωχημένο
περιεχόμενο που ετοιμάζονται πάλι να οργανώσουν με αφορμή την Παγκόσμια
Ημέρα Νερού, για να βγουν από την υποχρέωση. οι επίσημοι φορείς . Φτάνουν επιτέλους οι δηλώσεις με.. φόντο παιδικές ζωγραφιές και η
υποκρισία μιας οικολογικής συνείδησης από εκφραστές της κυβερνητικής άποψης
για ιδιωτικοποίηση των εθνικών υδάτινων
πόρων. Ναι, το θέμα του νερού είναι οικολογικό και κοινωνικό αλλά και βαθιά
πολιτικό.
Δυστυχώς για τα
παιδιά μας, η εποχή της ξενοιασιάς στην οποία μεγαλώσαμε εμείς χάνοντας
πολύτιμο χρόνο, ρεαλιστικά, δεν υπάρχει. Θα πρέπει , με ταχύρυθμες διαδικασίες,
να μάθουν τις αλήθειες για τη διαχείρισή του από ιδιωτικές εταιρίες και αντί να ζωγραφίζουν, καλύτερα θα είναι να σχεδιάσουν
το μέλλον στο πίσω μέρος ενός
λογαριασμού ύδρευσης.
Ερωτήσεις SOS για το μάθημα της ημέρας: Τι είναι το
νερό; Είναι κοινωνικό αγαθό και άρα η δωρεάν μεταφορά και διανομή του στους
πολίτες θα πρέπει να αποτελεί στοιχειώδη υποχρέωση της πολιτείας;
Είναι περιβαλλοντικό αγαθό
που πρέπει να προστατεύεται με κάθε τρόπο, προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει
ζωή στη φύση και οικολογική ισορροπία;
Ή μήπως είναι ένα ακόμη οικονομικό αγαθό, που πρέπει να
υπόκειται στους νόμους της οικονομίας της αγοράς, αφού συντηρεί την οικονομική
ανάπτυξη;
Ποια είναι η διεθνής
εμπειρία από τις ιδιωτικοποιήσεις του πόσιμου νερού ;
Οι απαντήσεις θα τα βοηθήσουν ώστε να έχουν
διαμορφωμένη άποψη την οποία θα
χρειαστούν ως υπεύθυνοι αυριανοί πολίτες πράγμα πολύ πιο αναγκαίο από μια χαρούμενη φωτογραφία μιας
(ξενέρωτης την ημέρα του νερού) παλιάς εξωσχολικής εκδήλωσης στην κορνίζα.
Και αν υπάρχουν πάζλ
για μικρούς στο αξιόλογο Μουσείο Ύδρευσης
, και καλώς κάνουν, υπάρχουν και για
μεγάλους στο διαδίκτυο. Είναι κομματάκια διάσπαρτα από επιστημονικές μελέτες,
αποσπάσματα εισηγήσεων και διαλέξεων, παρουσιάσεις σε διεθνή φόρουμ, δράσεις
πολιτών , καταγραφές και στατιστικές μελέτες, μοντέλα που οδηγούν σε
μελλοντικές προβλέψεις για όποιον θέλει να αφιερώσει λίγο χρόνο για να κερδίσει αρκετό απ αυτόν που έχασε.
Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς, με μια πρώτη ανάγνωση, πως το νερό είναι πλέον εμπορεύσιμο προϊόν με
μονοπωλιακό χαρακτήρα που τον απολαμβάνει όποιος τον διαχειρίζεται: Δημόσιο ή
ιδιώτης. Μαθαίνει πως ο τζίρος των
μεγάλων ιδιωτικών εταιρειών σήμερα φθάνει τα 200 δισεκατομμύρια δολάρια ανά
έτος και διαπιστώνει ότι χωρίς κοινωνικό έλεγχο ο κίνδυνος καταχρηστικών
μονοπωλιακών πολιτικών δεν είναι απλά πιθανός, είναι διαπιστωμένος με
παραδείγματα όπως αυτά της Χιλής, της Βολιβίας, της Αργεντινής. Ακόμα
ανακαλύπτει ότι το Παγκόσμιο Συμβούλιο για το Νερό είναι ένα ιδιωτικό σώμα
χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση, που προωθεί πολιτικές ιδιωτικοποίησης του
νερού σε συνεργασία με μεγάλες πολυεθνικές σε πολλά μέρη του κόσμου. Ενημερώνεται
για τον «Καταστατικό Χάρτη της Νάπολης
του Ευρωπαϊκού Δικτύου για το Νερό ως Κοινωνικό Αγαθό» και μαθαίνει ότι το κίνημα για το νερό είναι μέρος ενός
γενικότερου κινήματος κατά της ιδιωτικοποίησης των δημοσίων αγαθών, των οποίων
το νερό είναι ένα σύμβολο.
Δεν είμαστε οι πρώτοι που βρίσκονται σε δεινή
οικονομική θέση και ευτυχώς έχουμε προηγούμενα παραδείγματα προς αποφυγή. Κάθε
γενιά αντιμετωπίζει προκλήσεις, ευκαιρίες και κρίσεις. Όμως, σε
ένα περιορισμένο σύστημα όπως η Γη, η εφευρετικότητα μιας γενιάς για την
επιβίωση , την αντιμετώπιση των κρίσεων και την ανάπτυξή της ενδέχεται να
δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στις επόμενες γενιές. Και αυτό το μάθημα ,με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για το νερό, οι
πολίτες πρέπει να το μάθουμε… νεράκι.
Ελένη
Κωνσταντίνου.
