Το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ της μαύρης τρύπας της νεότερης πολιτικής Ιστορίας, του γκρίζου πρωθυπουργού των Ιμίων, των S-300 και του Οτσαλάνειου άγους, είχε και διάφορους βοηθητικούς. Έναν αχταρμά από καθεστωτικούς «διανοούμενους», κάτι μεταλλαγμένους ρηγάδες, αριστεριστές πάσης αποχρώσεως, κατά κανόνα σιτιζόμενους στο κρατικό πρυτανείο και
ταβλαδόρους της γνωστής πλατείας. Ξέρετε, λίγος διεθνισμός, κάργα μισελληνισμός και πιθηκισμός σε ότι συνέβη πριν σαράντα χρόνια εις Παρισίους και στο campus του Μπέρκλευ.
Κάτι σαν Μαρκούζε και Σαρτρ με τσαρούχια, στο πιο αγράμματο, πολύ πιο αγράμματο.
Χωθήκανε παντού. Πανεπιστήμια, παιδαγωγικά ινστιτούτα, εφημερίδες, ΜΚΟ και ξερό ψωμί, «τέχνη». Κι όποτε το σύστημα τράβαγε ζόρια είτε γιατί βομβαρδίζονταν σχολεία, ψυχιατρεία και εν γένει γυναικόπαιδα στη Σερβία, είτε χρειαζόταν στήριξη ο χασάπης Θάτσι στο Κόσοβο ή οι Τσετσένοι που μακελεύουν παιδάκια του δημοτικού και κόβουν αυτιά ομήρων, Σχέδιο Ανάν κλπ, τα καλά παιδιά απίκο. Ένα κείμενο με υπογραφές, πάντα τις ίδιες, έσκαγε μύτη και οι βοηθητικοί, πρώην «επαναστάτες», κάνανε το σέρβις που απαιτούσε το σύστημα, πάντοτε με θέσεις, που κατά διαβολική σύμπτωση ταυτίζονταν με τα συμφέροντα κραταιών ή και λίγο παρηκμασμένων συμμάχων.
Ένας ροζ πολτός, που έχει χρόνια κολλήσει σαν τσίχλα στο παπούτσι της Πατρίδας. Ορισμένοι από δαύτους επιβίωσαν και χωθήκανε στα κόλπα και επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας με λαμπρές επιδόσεις αποδόμησης της εθνικής ταυτότητας. Διότι κι η δική μας παράταξη για χρόνια είχε το σύνδρομο του ενοχικού νικητή. Ο κορμός τους όμως πάντοτε ερωτοτροπούσε με τον Συναπισμό αλλά για ματσαμπούκα, που λέει ο λαός, πήγαινε στο ΠΑΣΟΚ. Επί των ημερών του αλήστου μνήμης ψηλού παιδιού από τη Μινεσότα, κάνανε κανονική επιδρομή.
Τρουπώσανε, που έλεγε κι ο φοβερός Βουτσάς στην γνωστή ταινία. Να το πούμε αλλιώς, η Αριστερά τους εκπαίδευε και το ΠΑΣΟΚ τους εργοδοτούσε. Τώρα όμως που το πράσινο καράβι μπατάρισε και μπάζει θανάσιμα, πολλοί από αυτούς κι αυτές της κάργα «διανόησης» κι αριστεροσύνης, ανεβήκανε στα ρέλια και φουντάρανε.
Με δυο τρεις απλωτές σκαρφαλώνουν ένας – ένας, μια – μια, στην Δημοκρατική Αριστερά. Θυμάστε τότε τον Θέμελη, τον Τσουκάτο και τον Πανταγιά με τις ίδιες καμπαρντίνες, σαν τρίδυμα από άλλη μάνα κι άλλο πατέρα, τότε που στον πρωϊνό καφέ του Μαξίμου κόβανε και ράβανε;
Αυτούς τους θυμάστε. Υπήρχαν όμως και άλλοι, οι τριγύρω, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα του τότε «θαύματος», που μας έστειλε τώρα τον λογαριασμό. Αυτοί οι τριγύρω λοιπόν, το αφάν γκατέ, ο Λόχος Ψυχολογικού Πολέμου του συστήματος σε όλες τις δοκιμασίες του, όταν το φρόνημα κι η λογική του λαού ήταν απέναντι στα απίστευτα που έχουμε δει από την νύχτα των Ιμίων ως σήμερα, τώρα δίνει πρωϊνή αναφορά στην ΔΗΜ.ΑΡ.
Μαζί και κάτι οπαδοί του σμυρνέϊκου συνωστισμού, ποιητές εκ του προχείρου, ντεμέκ λόγιοι ραδιοφωνατζήδες και άλλα εξωτικά πουλιά
Η δημοσκοπική άνοδος του κόμματος κι η ελπίδα τους για πολυκερματισμό του πολιτικού συστήματος, δημιουργεί μια φρούδα ελπίδα για ένα τόσο δα κομματάκι εξουσίας ή έστω αποκατάστασης κι επιρροής. Σου λέει, «εδώ σε τόσες περιφέρειες το ΠΑΣΟΚ θα παλέψει στήθος με στήθος με τον τέταρτο, εδώ θα κάτσω;». Ο Φώτης είναι φίλος μου, δεινός μαχόμενος δικηγόρος, συγκροτημένος, έντιμος και μετριοπαθής. Όμως η Δημοκρατική Αριστερά, κατά ένα τρόπο, γίνεται ένα ροζ αριστερό πλυντήριο για όλους αυτούς τους παραπάνω. Και βέβαια από κανέναν δεν πέρασε απαρατήρητο το σουρεαλιστικό να καταψηφίζουν στη Βουλή οι βουλευτές της αυτό, για το οποίο εγκάλεσαν την γερμανική αριστερά, γιατί δεν το ψήφισε! Το ΚΚΕ μπορεί σε πολλά θέματα να ζει στην Πλειστόκαινο και να θέλει να ρυμουλκήσουμε τη χώρα δίπλα στον βορειοκορεατικό παράδεισο αλλά όλους αυτούς δεν τους είχε ποτέ σε υπόληψη.
Άσε που πολλοί από αυτούς στα γεροντάματα εξελίχθηκαν σε ένα περίεργο είδος «διεθνιστή» αντικομμουνιστή, με αισθήματα πλέον λαγνείας για τις επιλογές της υπερατλαντικής υπερδύναμης. Άλλωστε πάντοτε η κομματική πειθαρχία του «ορθόδοξου» ΚΚΕ, τους στένευε στις μασχάλες. Αυτοί πάντοτε θέλουνε να το έχουνε δίπορτο. Αστόπαιδα οι περισσότεροι. Διότι ξέρετε, τότε στη μεταπολίτευση, όποιος ντρεπόταν να πει ότι είναι δεξιός και ζοριζόταν στην ιδέα να κατεβαίνει στις πορείες με την ΚΟΒ μαζί με οικοδόμους, το έπαιζε ανανεωτικός ή ούλτρα επαναστάτης. Από Ερυθρούς Χμερ, Τσε και πάνω. Α, όλα κι όλα, ή θα τις κυκλώνανε τις πόλεις από την ύπαιθρο ή τίποτα. Όλα τα επαναστατικά στάδια σε χρόνο dt, μια κι έξω. Ήταν και της μόδας τότε, μαζί με τα αμπέχωνα και τα μούσια. Αλλιώς ούτε γκόμενα δεν βγάζανε. Το σίγουρο είναι πως σήμερα, διάφοροι σημιτικοί και η καθεστωτική μηδενιστική, σινιέ, αριστερά της πλατείας προσπαθούν να ξεπλυθούν και να ανακυκλωθούν γι’ άλλη μια φορά, μέσα από το νέο σχήμα.
Άλλωστε το έχουμε ξαναπεί: στην Ελλάδα εκτός από το χαρτί, το γυαλί και το αλουμίνιο, ανακυκλώνεται και η αριστεράντζα. Έτσι θα κρατούν πάντοτε οπτική επαφή και συνάφεια με την εξουσία, το χρήμα, την προβολή κι ότι έχει ανάγκη ο σωστός άνθρωπος με φουλάρι, για να ζήσει σταυροπόδι κι άνετα.
(Δημοσιεύθηκε στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία
