Η πρώτη δήλωση του Φρανσουά Μιτεράν, όταν εξελέγη Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας το 1981, ήταν λιτή. Ήταν υπόδειγμα του «λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν». Είχε πει τότε: «Η κοινωνική πλειοψηφία έγινε και πολιτική».
Αυτό θέλουν να πιστεύουν και για την Ελλάδα τα στελέχη, τα μέλη, οι φίλοι και εν γένει οι οπαδοί, περί οπαδών πρόκειται, της «δημοκρατικής», άλλως πέως «προοδευτικής» παράταξης. Ότι με τον άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981, ο απλός πολίτης, ο κατατρεγμένος λόγω και της απλής υποψίας ότι διαβάζει ο,τιδήποτε άλλο πέρα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, αυτός που έπρεπε να εφοδιασθεί με πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να αποκτήσει άδεια οδήγησης, απελευθερώθηκε από τα δεσμά των δοσιλόγων της Κατοχής και έγινε ισότιμος με τον πάμπλουτο ένοικο της Εκάλης που είχε ανέκαθεν πρόσβαση στον προθάλαμο της εξουσίας και από κει στα άδυτα του Δημόσιου Ταμείου.
Οι πρώτες παροχές, με δανεικά βεβαίως, του έδωσαν την εντύπωση ότι λεφτά υπήρχαν, αλλά τα έκρυβε στα κρατικά σεντούκια η κακιά δεξιά. Τότε ήταν που άρχισε και το μεγάλο πανηγύρι. Σκέφτηκε τότε το στέλεχος: «Αφού ο απλός πολίτης παίρνει έναν αξιοπρεπή μισθό, εγώ γιατί να μην πάρω εκατό αξιοπρεπείς μισθούς, αφού χάρη σ’ εμένα, χάρη στους αντιστασιακούς αγώνες μου στη Σουηδία, στον Καναδά, στις ΗΠΑ, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Αγγλία, στην Ιταλία έπεσε το κάστρο της δεξιάς για το καλό των πολλών. Αν οι 2000 παίρνουν 1.000.000, γιατί να μην πάρω εγώ μόνος μου 500.000;» Αν το καλοσκεφτούμε, αυτό εννοούσε ο Πάγκαλος όταν είπε ότι δεν τα έφαγε μόνος του, αλλά μαζί μας.
Ακολούθησαν περίεργα χρόνια με κωλοτούμπες, πράσινες και γαλάζιες σημαίες ν’ ανεμίζουν ανά την επικράτεια, πράσινα και γαλάζια καφενεία, πύρινους λόγους σε πλατείες ασφυκτικά γεμάτες από πλήθη αλαλάζοντα για τον ερχόμενο Μεσσία της προτίμησής τους. Ήταν η προσομοίωση του εμφύλιου πολέμου με άλλα σκηνικά, διαφορετικούς σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές, νέου διαλόγους και ευρηματικές ατάκες, αλλά με τους ίδιους κομπάρσους. Άρτος και θεάματα αφειδώς παρεχόμενα. Στα παρασκήνια, όμως, έρρεε άφθονο το χρήμα υπέρ των «προοδευτικών» και «δημοκρατικών» στελεχών δίκην ανταμοιβής για τους αγώνες τους υπέρ της ελευθερίας, της παιδείας και του άρτου.
Κι’ ήλθε ο εκλογικός νόμος Παυλόπουλου να δώσει δώρο 50 έδρες στο πρώτο κόμμα. Για να έχει, λέει, η χώρα ισχυρή κυβέρνηση. Πάλι καλά που δεν δίνει όλες τις έδρες στο πρώτο κόμμα, ώστε να έχουμε την ισχυρότερη κυβέρνηση του κόσμου. Και η «δημοκρατική» και «προοδευτική» παράταξη δεν μίλησε. Στη διετία 2009-2011 δεν πρότεινε άλλο σχέδιο νόμου, ώστε να γίνει ο εκλογικός νόμος πιο «δημοκρατικός» και πιο «προοδευτικός» για να εφαρμοσθεί στις μεθεπόμενες εκλογές. Ας μη μιλήσω για το ότι δεν πρότεινε να είναι η επόμενη Βουλή Αναθεωρητική, ώστε να καταργηθεί επί τέλους το άρθρο 86 που δίνει το δικαίωμα στον κάθε τυχάρπαστο που ονομάζεται π.χ Πρωτόπαππας, να εκδίδει πόρδισμα, με το οποίο αποφαίνεται ότι καλά κι’ ωραία τάκαμε ο Γιωργάκης και ο Παπακωστάκης όταν μας έχωσαν με το δίκηο τους στο ΔΝΤ.
Η ελληνική κοινωνική πλειοψηφία δεν θα γίνει ποτέ πολιτική. Ας το πάρει απόφαση και ας μην τρέχει σε εσωκομματικές εκλογές επιζητώντας να γλείψει λίγο από το κοκκαλάκι που έχει αφήσει ο «δημοκρατικός» και «προοδευτικός» επιβήτοράς του καθώς καταβρόχθισε τη μοσχαρίσια σπάλα. Ούτε να παρακολουθεί με αγωνία, αν θα επανέλθει κάποιος στο μαντρί από το οποίο εξεδιώχθη. Ας αδιαφορήσει για όλα τα λαμόγια της νοητικής και πολιτικής ανεπάρκειας. Για όλους αυτούς που ακριβέστατα απεκάλεσε «κλέφτες, απατεώνες και γομάρια» ο ομότιμός τους Ροντούλης. Ας διαβάσει όλα τα ψηφοδέλτια, όποτε γίνουν, αν γίνουν, εκλογές, και ας βάλει ένα σταυρουδάκι δίπλα στο όνομα του πιο άσημου υποψήφιου, σ’ όποιο ψηφοδέλτιο κι’ αν είναι γραμμένο. [ΣΗΜ. άσχετο: αλήθεια, οι μουσουλμάνοι που ψήφισαν στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010, τί σύμβολο έθεταν δίπλα από τα ονόματα των υποψηφίων; Πώς και δεν πρόκαναν οι «δημοκράτες» και «προοδευτικοί» πατριδοκάπηλοι να τροποποιήσουν τον νόμο, ώστε να εκφράζουμε όλοι την προτίμησή μας με ένα νι;].
Σωτήριος Καλαμίτσης
