του Σωτήριου Καλαμίτση
Συ κύριε αγρότα μου με το χαρακωμένο από τον ήλιο σβέρκο μια ζωή μέσα στο λιοπύρι να οργώνεις, να σπέρνεις, να μαζεύεις τον καρπό, αν δεν στον χαλάσει ένα χαλάζι, να τον πουλάς στην τιμή που ορίζει ο έμπορας με τη μερσεντέ, δικαιούσαι να κληροδοτήσεις τα χωράφια σου στα παιδιά σου, ώστε να συνεχίσουν τη δική σου δουλειά για να..
ζήσουν τις οικογένειές τους. Κι’ αν δεν είναι άξια, θα τους τα πάρει κάποιος χαρτοπαίκτης.
Συ κύριε παντοπώλα που σηκώνεσαι πρωΐ-πρωΐ να καθαρίσεις το μαγαζί σου, να τακτοποιήσεις την πραμάτεια σου, να ρίξεις μια ματιά στα χρέη σου, να νοιώσεις την ανάσα του εκβιαστή φορομπήχτη που απαιτεί € 300 για να μη σου ρίξει πρόστιμο € 1000, ενώ αγνοείς ότι δεν νομιμοποιείται να σου ρίξει το πρόστιμο, το ίδιο δικαιούσαι να κάνεις με το παντοπωλείο σου. Κι’ αν τα παιδιά σου είναι ακαμάτηδες, θα τους το φάει κάποιος επιτήδειος.
Συ κύριε δικηγόρε, κύριε γιατρέ, κύριε μηχανικέ που έφαγες μια ζωή στα θρανία για να πάρεις πτυχίο και να βγεις στον στίβο του σκληρού ανταγωνισμού, δικαιούσαι ν’ αφήσεις το γραφείο σου στα παιδιά σου, υπό την προϋπόθεση ότι θα έχουν κι’ αυτά βγάλει τα μάτια τους σπουδάζοντας. Κι’ αν δεν είναι ακαμάτηδες ή μειωμένης αντίληψης, θα διατηρήσουν το γραφείο σου, διαφορετικά θα το κλείσουν. Δεν θα τους το κλέψει κανείς.
Συ κύριε υπάλληλε, δημόσιε ή ιδιωτικέ, δεν δικαιούσαι να ορίσεις στη θέση σου το παιδί σου, αν δεν συμφωνεί ο εργοδότης σου εις ανταπόδοση της εργατικότητας και της αφοσίωσής σου. Κι’ αν το παιδί σου είναι ακαμάτης ή μειωμένων ικανοτήτων, ο εργοδότης που σου έκανε τη χάρη να το προσλάβει, κάποτε θα το απολύσει.
Συ, όμως, κύριε βολευτά ποιο είναι το μαγαζάκι που κληροδοτείς στα παιδιά σου; Με ποιους κόπους τόχτισες; Έρποντας και γλείφοντας κάποιον Αρχηγό; Ή μήπως διορίζοντας αβέρτα για να πληρώνει τους μισθούς ο φορολογούμενος αγρότης, παντοπώλης, γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, έντιμος δημόσιος υπάλληλος; Μήπως εξυπηρετώντας κάποιους εις βάρος άλλων, ώστε να πάρεις τις ψήφους των εξυπηρετουμένων; Ή μήπως διαβάζοντας αόκνως νομοσχέδια, για να κάνεις παρατηρήσεις που θα τα βελτιώσουν; Μήπως πιέζοντας να περιληφθούν σε νομοσχέδια χαριστικές για την εκλογική σου πελατεία διατάξεις; Ή μήπως καταψηφίζοντας διατάξεις, διότι δεν άντεχε η συνείδησή σου να τις υπερψηφίσεις, γράφοντας εις τα παλαιότερα των υποδημάτων σου κομματικές γραμμές, πειθαρχίες, διαγραφές και άλλα τοιαύτα;
Εκλογές, λέει, έρχονται. Και άρχισαν οι υποψηφιότητες. Αρκετοί βολευτἐς αποσύρονται χορτασμένοι, αλλά και ικανοποιημένοι οι αθεόφοβοι που υπηρέτησαν τον ελληνικό λαό, και αφήνουν στο πόδι τους τα παιδιά τους, ώστε να μεγαλώσει ο κύκλος των πολιτικών γόνων που «κοσμούν» το Κοινοβούλιο. Ποια είναι τα προσόντα των γόνων αυτών; Ίσως κατέχουν κάποιο πτυχίο. Αλλά το κύριο προσόν είναι ότι θητεύοντας παρά τω πατρί έχουν μυηθεί στα μυστικά του ρουσφετιού και έχουν καταγεγραμμένους στα κατάστιχά τους, μηχανογραφημένα σήμερα, όλους του ευεργετηθέντας υπό του πατρός, ώστε να τους υπενθυμίζουν εν καιρώ τω δέοντι, ανά τετραετία συνήθως, ότι κάποτε είχαν ευεργετηθεί από τον πατέρα και ίσως να ξαναευεργετηθούν από τον γιο ή θυγατέρα που έχουν πάρει το «κολλάει» από τον μπαμπά.
Καλή πραμάτεια το ρουσφέτι. Κι’ έχει μια παράξενη ιδιότητα: στην πολιτική πρώτα πουλάς την πραμάτεια σου και μετά τη στοκάρεις, ενώ στο εμπόριο πρώτα στοκάρεις την πραμάτεια σου και μετά την πουλάς.
Αν ο λαός τον θέλει τον γόνο του τζακιού, δεν μπορώ να πω τίποτε. Πάσο. Υποκλίνομαι. Αλλά αλήθεια, με ποια κριτήρια θέλησε ο λαός τον Αντρέα, τον Γιωργάκη, τον Κωστάκη, την Ντορούλα, τον Κυριάκο, τον Μίλτο και τη Φώφη; Τον Μανώλη, την Όλγα και τον Γιάννη και τόσους άλλους που δεν θυμάμαι τώρα;
Συμπατριώτες, μην φοβόσαστε καθόλου. Ούτε να επείγεσθε για εκλογές. Όλα είναι τακτοποιημένα. Κάποτε θα γίνουν κι’ αυτές. Και δεν θα φέρουν την πολυπόθητη αλλαγή σ’ αυτόν τον ρημαγμένο από σωτήρες τόπο, αν δεν πάψουμε να συνωστιζόμαστε στα γραφεία των επίδοξων σωτήρων παρακαλώντας για κάποιο ρουσφέτι, όπως π.χ. να μεσολαβήσει ο εκλεκτός μας, ώστε ο ρολογάς της γειτονιάς να επιδιορθώσει το ρολόι μας σε καλή τιμή. Όπως συνωστίζονταν οι πρόγονοι μας στην προκυμαία της Σμύρνης κατά πως μας πληροφορεί εγκύρως η κ. Ρεπούση της Δημοκρατικής Αριστεράς για να φύγουν μακρυά από το τούρκικο λεπίδι, ενώ οι σύγχρονοι Έλληνες για να ξεφύγουν από το λεπίδι της κομματοκρατίας, της ομερτά, της γραφειοκρατίας, του καρφώματος, της ανθρώπινης κακεντρέχειας.
Διαρθρωτικές αλλαγές ονομάστηκε εδώ και δύο χρόνια το άθλημα, στο οποίο πρέπει να επιδιδόμαστε, προκειμένου να έχουμε ανάπτυξη. Δυστυχώς, όμως, δεν αρκούν. Χρειαζόμαστε εξαρθρωτικές αλλαγές για να απαλλαγούμε από τον νεποτισμό των Νονών της πολιτικής και την αλαζονεία των σαχλοκούδουνων τύπου Παπακωνσταντίνου, Πρωτόπαππα, Αβραμόπουλου, Σπηλιωτόπουλου, Δακρυοχοΐδη, Ευθυμίου, Λοβέρδου, Αμνούλας, Ντίλντο και πολλών άλλων παιδιών της αυτής κατηγορίας [πτερού].
